de geboorte van je kindje

Inmiddels is onze dochter zeven maanden maar mijn bevalling was alles behalve leuk. Met 40 weken had ik het lichamelijk zo zwaar door de fibromyalgie erbij dat ik aan de gynaecoloog vroeg of ze me wou strippen in hoop dat me bevalling op gang zou komen. Dit was volgens haar een fabel en deed ze niet liever zou ze me een week erna inleiden en hiermee stemde ik in. Na een week in spanning gezetten te hebben van zal het uit zich zelf komen of niet?? Gingen we na nl tastend dingen geregeld te hebben op weg naar het ziekenhuis niet wetende wat me allemaal te wachten zou staan....

S'morgens om 7 uur melden we ons op de poli en kregen we een kamer toe gewezen helaas bleek na bezoek van een verloskundige dat ik nog maar 1cm ontsluiting had en dat eerst me ontzuiling moest worden opgewekt voordat ze veder konden gaan  dit werd gedaan met een ballon een soort rietje met twee kleine ballonnetjes eraan eentje wordt net in je baarmoedermond gebracht de andere aan de buitenkant er tegen aan en daar wordt water in gespoten zodat het oprekt. In eerste instantie voelde ik me nog aardig goed maar een paar uur later piepte ik wel anders. Ik had zo enorme rug pijn ik wist niet hoe ik moest zitten liggen staan of lopen moest alles deed zo enorm zeer en niemand snapte waarom ik zo pijn had. Tegen de avond was ik zo beroerd dat ze een bad hadden laten vol lopen voor me. Na nog geen 15 min heeft me man me als de sodemieter eruit gehaald omdat ik bijna van me stokje ging . Om 21:00 werd de ballon verwijderd........... Drie keer raden ik had totaal geen pijn meer niemand snapte hoe het kwam dit hadden ze nog nooit eerder meegemaakt.

Na een heerlijke nacht geslapen te hebben gingen ze kijken hoeveel ontsluiting ik had 2cm voldoende om me vliezen te kunnen breken. Al was dit nog een hele opgaven mijn vliezen bleken erg sterk te zijn en er kwam maar een klein gaatje in. Ik had continu het idee dat ik in bed aan het plassen was omdat het beetje bij beetje eruit kwam. Helaas begon vanaf dat moment al het drama dat mijn weeën niet op gang wouden komen dus vanaf 9:00 aan de weeën opwekkers iedereen die dit heeft meer gemaakt weet dat dat geen pretje is! Na paar minuten kreeg Ik al storm weeën op mijn rug zonder tussen pozen zelfs naar de wc gaan was een hel even had ik de neiging me gewoon maar op de grond te laten vallen maar het idee dat me kleine meisje in me buik zat hield me tegen. Om 10:00 was er al positief nieuws ik zat al op 3cm ontsluiting was het toch allemaal ergens goed voor een uur later zelfs op 4 a 5cm.

Maar vanaf dat moment bleef ik hangen om half 1 zat ik er nog steeds op half 2 ook inmiddels merkte ik zelf dat ik door me energie heen begon te raken en ik hield ook niks meer binnen heel me ontbijt elk slokje water of limonade wat ze bijna naar binnen duwden kwam er direct weer uit zetten. Het huilen stond me nader dan het lachen ook omdat, ik de moet begon te verliezen omdat niet op wou schieten ik heb ondanks dat ik me voor genomen had dat ik niet eens pijnstilling wou om een ruggenprik gevraagd na half uurtje hebben ze deze met pijn en moeite kunnen zetten omdat ik continu weeën had. Na een half uur bleek deze alleen aan mijn linker kant niet te werken en moest ik nog half uur op me zij gaan liggen in de hoop dat het vloeistof naar de andere kant zou gaan. Helaas ging dat niet en kwamen ze weer langs dit maal haalden ze de naald een klein stukje eruit na driekwartier bleek ook dit niet te werken. Ze stonden om laat om de ruggenprik opnieuw uit te voeren toen de verloskundigen binnen kwam en wou voelen hoe ver ik was 4 a5 cm en het was inmiddels 16:30.....

De verloskundigen zei dat ze moesten wachten dat ze ging overleggen en dat ze zo terug kwam en dat was ook zo nog geen minuut later kwam ze binnen en kwam het hogen wordt eruit dat het noodzakelijk werd om onze dochter te gaan halen ( achteraf bleek dat al tijdens de middag zagen dat haar hartslag naar beneden ging alleen nog niet gevaarlijk was maar tegen de half 5 werd het gevaarlijk voor der om te blijven zitten) 

Op het moment dat ze het besluit nemen dat ze gehaald wordt zit zo weinig tijd dat je kunt denken of zelf kan handelen voor ik er erg in had hadden ze al een catheter in gebracht en werden we afgevoerd (en ik had nog wel me moeder willen bellen) 

Voor ik er erg in had lag ik op een operatie tafel en krijg ik dit maal een goed werkende ruggenprik na een paar keer over gegeven te hebben aantal vragen beantwoordt te hebben werd om 17:40 onze dochter ter wereld gehaald ze werd even laten zien en meteen bij de arts gebracht me man liep uiteraard steeds met haar mee en ik lag maar te huilen eindelijk was ze daar dan onze stoere meid. Het volgende wat me nog steeds na 7 maanden nog steeds achtervolgt is dat ze haar nog heel even hebben laten zien en ik letterlijk te horen kreeg we staan met te weinige personeel je dochter en man gaan met mij mee naar boven we zien je straks weer.daar lag ik dan zonder man en kind te wachten tot ze me dicht gemaakt hadden en tot ik weer gevoel in me benen had. Het heeft totaal ander half uur geduurd voor ik boven was. En toen had ik nog geen tijd om rustig van onze dochter te kunnen genieten gelijk moest mijn shirt uit om borstvoeding te geven. 

Inmiddels is dit 7 maanden geleden en nog steeds als ik er aan denk hoe het gegaan is staat het huilen me nader dan het blij zijn hoe mooi had het kunnen wezen als ze even de tijd hadden genomen zodat me dochter even beet had kunnen houden....................