De geboorte van Emmily

Van de week was ik op televisie bevallingen aan het bekijken, toen ik meerdere keren in huilen uitbarstte. Huh, waren de hormonen zo aan het huishouden in mijn lijf, of was er toch iets anders aan de hand? Ik was met mijn lieve vriendinnetje aan het appen, die ook zwanger is. 

We hadden het samen over en ik kwam eigenlijk snel tot de conclusie dat ik mijn bevalling misschien niet (goed) heb verwerkt. Ik ga dit de volgende keer uiteraard aangeven bij de verloskundige, maar wellicht helpt dit mij al om aan de verwerking te werken. Als je voor het eerst moet bevallen, raad ik je aan om door te klikken! 

Zoals je in mijn vorige blog hebt kunnen lezen, ben ik ingeleid met 38+2. Om 7 uur nog het ziekenhuis gebeld en om 8 uur waren we welkom. Met de tas en de reisstoel aan de arm kwamen we aan. We werden naar de bevalkamer gebracht. We konden de spullen een beetje uit pakken en nog even de kamer bekijken. Ik ben eigenlijk als de dood voor ziekenhuizen. Bij het rondleiden eerder, viel ik bijna flauw in deze kamer! Het was dus goed dat ik de kamer nog even rustig op mij in kon laten werken. 

Om 9 uur werden mijn vliezen gebroken. Ze kwam met een soort breinaald aan, waarmee ze de boel doorprikte. Dit was geen heel vervelend gevoel, maar er volgde wel een heleboel vruchtwater. Ik had geen idee wat mij te wachten stond, dus was wel verbaasd over de hoeveelheid. 

Een uur later werd er een infuus aangebracht in mijn hand (Oh drama! Ik kan dus niet tegen naalden..) en werden de weeën opwekkers erop aangesloten. Ergens hoop je dat het dan toch gaat opschieten, maar het duurde en duurde.. De lunch werd binnen gebracht en toen begonnen de weeën. Ik kreeg geen hap meer door mijn keel en had het al snel best zwaar. Ik zat pas op 4 cm ontsluiting, dus had nog even te gaan. Gezien de rottige zwangerschap vroeg ik direct om een ruggenprik. Ik wilde graag een fijnere bevalling dan zwangerschap. Helaas was ik de vijfde en dus de laatste op de bevalkamers, die erom had gevraagd. Ik moest dus ook nog het langst wachten. 

Eindelijk was het zover en werd de ruggenprik gezet. Tussen de weeën door. Er werd geprikt, gewroet, nog meer gewroet en nog meer gewroet. Al met al heb ik de naald drie keer tussen mijn wervels voelen gaan. En dat met iemand die echt een grote angst heeft voor naalden! Dit was echt onwijs naar!!

Na een half uur had ik gehoopt dat de ruggenprik toch verlichting zou geven, maar niets bleek minder waar. Mijn ontsluiting werd gecheckt. Ik zat al op een goede 9 cm, dus de ruggenprik zou niets meer gaan doen. Dus al de pijn van de prik, was voor niets! 

De wisseling van het personeel vond plaats en we werden voorgesteld aan Noor. Zij zou mijn bevalling gaan doen, samen met een collega. Alleen de naam Noor is blijven hangen, omdat we dat als potentiele naam voor onze dochter hadden! Ze legde alle spullen klaar, checkte mij nog een keer. Het was zover, ik zat op 10 cm ontsluiting! Ik mocht beginnen met persen! Oké, hier was ik klaar voor, dit kon ik! Helaas had ik geen tijd om bij te komen tussen de persweeën. Tussen de weeën door had ik zo'n last van de bekkenpijn. Dit deed veel meer pijn dan de persweeën. 

Na 70 minuten hebben ze besloten om mij in te knippen. Daarbij is er tijdens het persen flink op mijn buik geduwd. De andere verloskundige heeft met heel haar gewicht op mijn buik geduwd, om onze dochter eruit te duwen. 

En daar was ze! Onze dochter Emmily is geboren om 17.35 uur.