De geboorte van een ster
4-2-2020 ELIAS
Dinsdag vier februari. De zwartste dag uit ons leven..
Omdat ik diabetes type 1 heb word ik ingeleid net zoals bij mijn vorige twee zwangerschappen.
Om half 9 in de ochtend worden wij in het ziekenhuis verwacht. Het is druk dus wij worden eerst door een gastvrouw begeleid naar de kamer. De verloskundige kwam al snel op de kamer en heeft een korte uitleg gegeven over de procedure van inleiden. Daarna voelde zij aan mijn buik dat ik al wat harde buiken had. Hopelijk ook wat ontsluiting zodat zij de vliezen kan gaan breken en de bevalling kan gaan beginnen. Eerst een hartfilmpje…
De verloskundige kan het hartje van de baby niet vinden. Maar zij maakt zich geen zorgen (ik al wel!).
De baby kan anders liggen waardoor het hartje niet te vinden is. De verloskundige pakt het echo apparaat erbij om te kijken hoe de baby ligt. De verloskundige zegt dat zij de gynaecoloog gaat halen.
Wij zien ook dat het foute boel is maar toch ontken je dit op dat moment. De gynaecoloog komt binnen en maakt de echo. Al snel zegt zij: Ik heb helaas slecht nieuws, het hartje klopt niet meer. Wessel en ik gingen gelijk huilen, onze wereld stort in…. Ik weet nog dat ik heb geroepen: hoe kan dit nu? Maar verder is het een roes voor mij. De verloskundige en gynaecoloog laten ons even alleen en leggen ons uit dat wanneer wij meer uitleg willen krijgen wij op de alarmknop moeten duwen. Na heel veel huilen met elkaar hebben wij gebeld om uitleg te krijgen. De gynaecoloog heeft alles uitgelegd over hoe nu verder. Ik moet wel bevallen natuurlijk. Het liefste wil je op dit moment een keizersnede. Maar dat doen ze niet zomaar. Dit in verband met de verwerking en lichamelijk herstel. Je moet wel over een aantal dagen naar de uitvaart van je eigen kind gaan. Bizar! Ik krijg een tabletje om de bevalling op te wekken. Ik heb gelijk aangegeven weinig tot geen pijn te willen. De pijn dat jij niet meer leeft is al erg genoeg. Wij krijgen ook nog de keus om naar huis te gaan en de volgende dag terug te komen. Dit wil ik niet. Ik wil hem of haar uit mijn buik hebben. (Geslacht weten wij niet). En het verdriet en de pijn zal er niet minder om zijn.
We moeten de familie en vrienden nog bellen. De meesten nemen vrolijk op omdat je natuurlijk leuk nieuws verwacht. Maar helaas…. Onze geliefden komen ook in een nachtmerrie terecht. Om kwart voor elf was ik er aan toe om het eerste tabletje te krijgen. Ondertussen krijg je folders over kistjes, stichtingen en uitvaartzorg. Ik heb hier niet in gekeken. Ik kan het niet! Wessel heeft de begrafenisondernemer gebeld om alvast te informeren wat wij moeten doen als wij thuis komen met hem of haar. Wij willen hem of haar sowieso meenemen naar huis. Om twaalf uur geef ik aan klaar te zijn voor de ruggenprik. Gelukkig zijn ze daar geïnformeerd dat de baby niet meer leeft. Om kwart voor twee mogen we weer terug naar de afdeling. Rond vier uur krijg ik meer pijn en druk. Ik heb zes cm ontsluiting.ik wil dat de verloskundige even bij ons blijft. We praten wat met haar. Wij zijn al bijna de hele dag met zijn tweeën. Dit willen wij ook graag. Tijdens het praten breken mijn vliezen. Hierna gaat het snel. Om vijf uur weer wat meer druk, acht cm. Ik denk alleen maar: laat het nu maar snel gaan en heel gek maar je blijft de hoop houden dat de artsen het verkeerd hebben gezien en je kind nog leeft. Ook al weet je wel beter. De baby gaat er niet makkelijk uit. Hij of Zij zit vast met de schouders de gynaecoloog komt erbij en heeft even geholpen. Uiteindelijk om zeven over zes is Elias geboren. Een jongen! Maar jeetje wat is het stil....
Gewoongoedemoeder
Wat verdrietig 😭
Mama van 2 meisjes
Verschrikkelijk.. intense pijn dat is wat je heb. En het is iets wat je voor altijd bij je draagt! Nog een sterretje aan de hemel om zo nu en dan naar te kijken samen met die van mijn nichtje Vera. ( Die had afgelopen oktober 4 geworden) Heel veel sterkte. 🌟
IJsvogeltje
Wat heftig en verdrietig.. Heel veel sterkte!!!!!
Flower_3110
Wanneer de stilte oorverdovend is....❤️😢