De geboorte van een papa en mama

Het was de woensdag voor vaderdag in 2010. Ik bedacht me dat mijn menstruatie wel erg lang op zich liet wachten dus hup een test. Die ene test werden er 2 en daarna volgde er nog 4. Allemaal waren ze positief. Dit kon toch helemaal niet! Ik slikte keurig elke dag de pil. Maar het was dus echt zo. Mijn man (toen nog vriendje) schrok zich een ongeluk. We woonde beide nog thuis, hadden net 8maanden een relatie, en wilde nog zoveel doen! We besloten om er samen voor te gaan, gelukkig maar anders was hij verwekker geworden ipv papa.  Al onze vrienden/kennissen die ons blijde nieuws hoorde verklaarde ons voor gek! We zouden het niet redden en wat konden we dit kindje nu bieden? We hebben toen snel alles op alles gezet om uit huis te gaan want met een baby bij pa en ma zagen we niet zo zitten en dit hebben we in 3 maanden tijd van boven naar beneden verbouwd/ opgeknapt. 

17-02-2011 was ik uitgerekend. Het was een koude winter en MV vond dat schijnbaar ook hij bleef lekker zitten. Uiteindelijk 25-02 braken mijn vliezen onder de douche (ja i know lucky me) maar ik had helemaal geen weeën of iets wat er op zou moeten lijken. De verloskundige kwam even kijken nadat we hadden gebeld en ze wist het niet zeker, ze kon het niet goed zien. De dag erna in de ochtend kwam ze nog eens langs en weer twijfelde ze dus ze stuurde ons door naar het ziekenhuis en eind van de middag konden we daar terecht. Ook hier was het twijfelen. Waarschijnlijk waren ze gebroken maar omdat er geen weeën of ontsluiting was konden we weer naar huis. Daar wachtte een onrustige avond en nacht. S nachts moest ik ineens heel vaak naar het toilet en rond 3.30 zag ik ineens allemaal bloed. Ja dacht ik nu is het begonnen. Eerst snel een klein rondje met de hond gedaan want ja je weer niet wanneer je weer thuis bent, daarna snel vriendlief wakker gemaakt en hem naar het ziekenhuis laten bellen. Rond 4.15 waren we daar en werd ik in een verloskamer gebracht en werd er gekeken of er ontsluiting was. Ik zat toen op hooguit 1cm en als ik wat voelde moest ik roepen. Tussendoor kwam er wel steeds iemand kijken en rond 8 na de wisseling van de wacht werd er weer gekeken hoever de ontsluiting was. Er werd al gewaarschuwd dat het waarschijnlijk nog niet heel ver was omdat ik niets voelde. Ineens begon ze te lachen tegen haar collega. Toen ik vroeg wat er was zei ze dat ze het er over hadden op de gang dat het wel leuk zou zijn als ik ongemerkt op de 7cm zou zitten maar ik zat op dat moment op 8cm! Niet veel later was het zover ik mocht persen! Helaas kwamen mijn persweeen niet echt op gang en werd ik aan het infuus gelegd. En na 2 uur bezig zijn met persweeen was hij daar dan eindelijk. De verloskundige had bij de laatste echo gezegd dat hij klein zou zijn maar dat was niet zo. Ons wondertje was 52cm en 3720gram. Bij zijn geboorte was de wereld niet alleen een jongetje rijker maar ook een papa en een mama rijker. 

We hebben ons nooit iets van de "haters" aangetrokken ze zorgen alleen voor nog meer motivatie. Nu 4,5 jaar later hebben we een fantastische kleuter rond lopen met iets een storing en een geweldige baby van nu 5 weken maar daarover later meer...