Snap
  • Bevallingsverhalen
  • #bevallen
  • #thuisbevallen

De geboorte van Cas

Ik ben 41 weken en 3 dagen zwanger wanneer smorgens om 11 uur thuis door de verloskundige mijn vliezen worden gebroken. In de afgelopen week zijn er al 2 strippogingen gedaan maar helaas zonder resultaat. In overleg met het ziekenhuis mogen mijn vliezen worden gebroken maar willen ze me, mits de bevalling niet vordert, vanavond om 6 uur zien in het ziekenhuis voor controles en verder plan.

Gelukkig blijkt dat allemaal niet nodig..

Om half 1 halen mijn vriend en ik onze dochter van de peuterspeelzaal. Lopend want ik heb nog nergens last van. Eenmaal thuis beginnen er rond 1 uur voorzichtig aan wat weeen. Eerst twijfel ik nog maar na een uur weet ik het zeker: het is begonnen!

Met de verloskundige hebben we afgesproken dat ze tussen 3 en half 4 even komt om het hartje van de baby te checken. Dit is allemaal dik in orde en we drinken met ons 3tjes een kop thee. De weeen worden iets heftiger maar zijn nog altijd prima te doen. Wanneer de verloskundige weggaat ga ik douchen en daar begint het pas echt. Door goed op m’n ademhaling te letten kan ik de weeen goed opvangen maar ik voel wel dat ik tijdens een wee wat misselijk word en van de wereld raak. Om kwart over 5 vind ik het wel welletjes geweest. Ik wil naar het ziekenhuis. Met onze verloskundige hebben we afgesproken dat zij ons tussen 6 en half 7 belt hoe het gaat en of we naar het ziekenhuis gaan. Echter heeft ze er zeer duidelijk bij vermeld dat wanneer ik eerder naar het ziekenhuis wil we dan moeten bellen. Peter belt haar op en rond kwart voor 6 is ze hier. Ik ben inmiddels leeg. Heb enorm overgegeven in de badkamer en voel me niet lekker. Samen met Peter trek ik m’n kleren aan en gaan we naar beneden.

Als Melanie, onze verloskundige komt moet ik weer naar boven om te checken hoeveel ontsluiting ik heb. Ik ga op bed liggen en wanneer Melanie verteld dat ik al 9!!! Centimeter ontsluiting heb ben ik zeer blij verrast. En zij ook. Dit hadden we beide niet verwacht. We wilden graag in het ziekenhuis, in bad gaan bevallen en Melanie zegt me dat dit nog steeds kan maar dat we dan NU weg moeten. Peter begint schoenen te zoeken en komt telkens met wat anders aan en ik denk alleen maar: ik wil de auto niet in. Wanneer ik dit uit zegt Melanie: jij wilde graag in bad, dat kan echt wel hoor maar dan moeten we gaan. Waarop ik nogmaals zeg: ik wil thuis blijven. Hoe ik dit ga doen weet ik niet maar ik ga de auto niet in. Melanie schakelt snel en ik vraag Peter of dit oké is. Ik zie dat hij moet schakelen maar zie ook dat het goed is. Melanie belt gauw het ziekenhuis weer om te zeggen dat we toch niet komen en belt haar collega Kim. De ‘bevaltas’ heeft ze namelijk al overgedragen omdat ze dacht dat het een ziekenhuis bevalling zou gaan worden maar nee, dat wordt toch anders en dus komt ook Kim meteen onze kant op.

Intussen worden de weeen heftiger. Ik lig op m’n zij op bed en wanneer er een wee komt trek ik m’n benen wat op en grijp m’n haar vast. Op deze manier is het aardig te doen. Ook nu word ik weer ietwat misselijk en geef nog een paar x een beetje over. Ik lig op een wit dekbed, tja, ik was niet van plan thuis te bevallen en dat dekbed moet onder me weg. Peter en Melanie trekken het onder me weg, leggen me op matjes en leggen van alles klaar. De kruiken, emmers, kleertjes etc. Als de persweeen beginnen komt Kim binnen. Melanie denkt dat het nog wel even duurt omdat het hoofdje nog wat ver lijkt te liggen maar ik voel al snel dat ik moet poepen. Ik geef dit aan en ook dat mijn broek uit moet. Peter en Melanie trekken mijn broek uit en wanneer Peter aan mijn onderbroek zit en dan een heel dik maandverband voelt denkt hij dat dit een hoofd is. Maar nee, het is maandverband. Alles is uit en daar komen de persweeen. Het is inmiddels half 7. Ik begin wat te poepen en mag algauw mee persen. Er komen echt oerkreten uit mijn mond en ik verzoek om de ramen dicht te doen. Op een gegeven moment ben ik zo ver dat het hoofd staat, the ring of fire; en dan houdt mijn lichaam heel even op. Nou, heel even, achteraf blijkt dat het 5 minuten duurde voordat de laatste wee kwam. En dat blijkt maar goed ook want doordat ik daar heel rustig aan heb gedaan, goed heb gezucht en niet heb geperst ben ik er zonder hechtingen vanaf gekomen. Na 5 minuten is daar de laatste wee en glibbert er een mensje uit me en wordt op mijn buik gelegd. Eindelijk is hij daar! Hij begint te huilen en ik denk ooh wat klein. Peter naast me huilt en is zo blij. Om me heen hoor ik iedereen zeggen dat hij groot is maar voor mij voelt dat helemaal niet zo. Onze Cas is geboren, welkom lieverd!

Als Cas er is komt even later de kraamverzorgster binnen lopen. Normaal gesproken zou zij aanwezig zijn tijdens de bevalling maarja, dat is vanwege snelheid hier niet gelukt. Het eerste uur liggen we lekker met ons 3tjes in ons eigen bed. We bellen onze ouders en onze broertjes op om dit geweldige nieuws te delen. Gwen is blij en wil het liefst meteen komen! Ik ga douchen en mag eindelijk schone kleren aan om vervolgens weer in bed te kruipen.

De beste beslissing ooit om thuis te bevallen. Het kon ook weinig anders in ons geval (anders was ik wellicht op de spoed bevallen...) maar echt, wat mooi, een droom. Beter en mooier had het niet gekund. 

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij Ikdoeookmaarwat?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.