De eerste blog: Mijn Prematuren Verhaal met Liva

Ik wil een persoonlijk en belangrijk verhaal met jullie delen, een verhaal dat mijn leven volledig heeft veranderd. Dit is het verhaal van de geboorte van mijn dochter Liva, die met haar komst op deze wereld een nieuw hoofdstuk in mijn leven opende – eentje gevuld met uitdagingen, maar ook met onvoorstelbare liefde en veerkracht.

Een Vroege Start

Het was 2020, een jaar dat voor velen al in het teken stond van onverwachte gebeurtenissen vanwege de coronapandemie. Voor mij werd dit jaar nog veel intensiever toen mijn dochter Liva besloot om veel te vroeg op de wereld te komen. Ze werd geboren na slechts 28 weken zwangerschap, op een moment dat ik me nog volop voorbereidde op de komst van een baby. Ik had nog twaalf weken te gaan, maar Liva had andere plannen.

De NICU: Ons Nieuwe Thuis

Met een gewicht van slechts 920 gram en een lengte van 36 cm was Liva een klein, kwetsbaar mensje dat onmiddellijk naar de Neonatale Intensive Care Unit (NICU) werd gebracht. Die eerste keer dat ik haar zag, omringd door machines en monitors, was een moment dat ik nooit zal vergeten. Haar kleine lijfje was zo teer en breekbaar, maar haar wilskracht straalde door alles heen.

We hebben negen lange weken op de NICU doorgebracht. Deze afdeling werd ons nieuwe thuis, een plek waar ik zoveel angst, maar ook hoop en steun heb ervaren. Elke dag was een rollercoaster van emoties, met goede dagen waarop Liva vooruitgang liet zien, en minder goede dagen waarop de onzekerheid en angst overweldigend waren.

Een Moeder Moet Loslaten

Na zes nachten in het ziekenhuis moest ik zelf naar huis, terwijl Liva achterbleef op de NICU. Dat was misschien wel het moeilijkste moment van allemaal. Het idee om mijn kleine meisje daar alleen te laten, terwijl ik naar huis ging, was hartverscheurend. De autorit naar huis voelde oneindig en toen ik eindelijk thuis was, voelde het huis leeg zonder haar.

Maar er was geen keuze. Het was het jaar 2020, midden in de coronapandemie, en de regels in het ziekenhuis waren streng. Bezoeken werden beperkt, en vaak moest ik genoegen nemen met updates van de artsen en verpleegkundigen. Iedere dag die ik niet bij haar kon zijn, voelde als een eeuwigheid, maar ik wist dat ze in goede handen was.

Kleine Stappen, Grote Overwinningen

Elke mijlpaal, hoe klein ook, voelde als een enorme overwinning. De eerste keer dat Liva zelfstandig kon ademen, de eerste keer dat ze haar ogen opende, elke gram die ze aankwam – het waren allemaal tekenen van haar ongelooflijke veerkracht. Ik leerde dat de kracht van een moeder en haar kind onmetelijk is, zelfs in de meest uitdagende omstandigheden.

Toen we eindelijk de NICU mochten verlaten en Liva mee naar huis konden nemen, was dat een moment van pure vreugde. Natuurlijk stonden ons nog vele uitdagingen te wachten, maar we hadden de eerste grote horde genomen. Liva was thuis, waar ze hoorde.

Terugkijkend op 2020

Als ik terugkijk op dat jaar, kan ik niet anders dan trots zijn op hoe ver we zijn gekomen. Liva heeft me geleerd wat echte veerkracht betekent, en dat zelfs de kleinste stapjes vooruit enorme overwinningen kunnen zijn. De liefde en steun van familie, vrienden en de geweldige medische professionals hebben ons erdoorheen gesleept.

Ik hoop dat mijn verhaal anderen kan inspireren die misschien door een soortgelijke situatie gaan. Het is zwaar, en er zullen moeilijke dagen zijn, maar weet dat je niet alleen bent. De kracht van een moeder en de veerkracht van een kind zijn onvoorstelbaar groot.

Bedankt voor het lezen van ons verhaal. Ik ben benieuwd naar jullie reacties en verhalen, dus laat gerust een berichtje achter. Samen kunnen we steun en kracht vinden in onze gedeelde ervaringen.

Liefs,

Shana

Lees ook: Prematuur baby: tips voor in het ziekenhuis