De eerste bevalling

Op vrijdag 5 februari gaan we slapen. Rond 02.20u word ik wakker en wil ik kijken hoe laat het is. Ik strek me en mijn water breekt. Ik heb de reflex om naast het bed te gaan staan (want ja hoe maak je die matras anders weer proper). We logeren op dat moment nog steeds bij mijn grootouders. Ik maak mijn vriend wakker. ''Schat." ''Schat.'' fluister ik. ''Mijn water is gebroken.'' Zijn reactie is hilarisch, met een slaapkop antwoord hij ''Is dat?'' en begint in het bed te voelen. ''Ik voel toch niks.'' Op dat moment doe ik het licht aan. Hij ziet me naast bed staan en is meteen wakker. Hij maakt mijn grootouders wakker, mijn grootmoeder is meteen wakker (ze heeft hier immers al maanden op gewacht) maar in alle opwinding voelt ze zich niet goed (mijn grootmoeder heeft diabetisch) waardoor alle zorgen eerst even naar haar gaan (suiker prikken, koek eten, cola drinken,...). Ondertussen ben ik het laatste nog in mijn koffer aan het steken. Rond 02.40u vertrekken we naar het ziekenhuis. Ik heb op dat moment geen weeën maar ik kan ook niet op één plaats blijven staan. 

Het is een 30 min rijden naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen blijkt dat ik al 4 cm ontsluiting heb dus moet ik blijven. De weeën volgen elkaar snel op (om de 2 min) maar die 2 minuten zorgen er wel voor dat ik tussen de weeën door even in slaap val. Ondertussen hang ik ook al aan een baxter (die op dat moment nog niet open staat) zodat ze kunnen ingrijpen indien nodig. Rond 7 uur brengen ze mij naar de verloskamer. Daar valt alles stil. Doordat alles stil valt zetten ze de baxter open met weeënopwekkers. Iets te veel blijkt achteraf want ik ben helemaal van de kaart en voel geen enkele wee terwijl ik wel weeën heb.

Ik pers wanneer de verpleegsters/vroedvrouwen het zeggen maar er komt geen beweging in. Ik mag nog een paar keer proberen voordat ze de zuignap gaan gebruiken. Er komt een verpleegster aan mijn hoofd zitten met een knie langs elke kant van mijn hooft. ''Mevrouw ik ga mee duwen op uw buik.'' De eerste wee is er en ik moet persen, ik pakte nog adem terwijl de verpleegster al op mijn buik duwt met als gevolg dat ik dubbel plooi. Dit had ik niet zien aankomen. Ik doe ontzettend hard mijn best en mag nog een aller laatste keer proberen voordat ze effectief de zuignap gaan gebruiken.

Dat laatste zetje had ik nodig, ik wil absoluut niet dat dit gebruikt word en ik pers zo hard ik kan. Met effect want daar is ons eerste kindje. Warre, geboren op 6 februari 2016 om 07.44u