2 jaar geleden
De donderslag
Hij was ijskoud,blauw/grijs van kleur, lag als een slappe pop op mijn buik en huilde niet..
Ik had 10 cm ontsluiting en ik mocht gaan persen. Ik gaf al mijn kracht maar de baby leek niet echt verder te komen en bleek steken achter mijn schaambot.
Inmiddels waren we alweer een hele tijd verder en raakte ik verder uitgeput. De verloskundige gaf aan dat er nu echt iets moest gebeuren en de gynaecoloog zou komen om te helpen met een kiwipomp. Hij heeft de kiwi pomp geplaatst, ik heb volgens mij het hele ziekenhuis bij elkaar geschreeuwd wat een intens scherpe brandende pijn was dat.
Tijdens het persen schoot de hartslag van de baby naar 210 op de CTG, waarna ze de verpleegkundige, verloskundige en gynaecoloog zeiden: Dit klopt niet toch? Nee dat kan niet. Al vrij snel na een aantal weeën zagen ik het hoofdje er al uit komen. Voor mij op dat een moment van opluchting en blijdschap ‘hij is er bijna’!
Vervolgens werd het hoofdje een beetje gedraaid, ik zag dat het hoofdje eruit hing en het leek alsof hij stikte, de gynaecoloog gaf aan dat de navelstreng 2 keer om het nekje zat en dat deze ter plekke doorgeknipt moest worden. 22 uur na de eerste weeën werd onze zoon geboren en op mij neergelegd...
Daar was dan onze zoon. Ik weet nog zo goed wat er allemaal door me heen ging.. hij was ijskoud, blauw/grijs van kleur en lag als een slappe pop op mij en hij huilde niet. Op dat moment dacht ik nog : Soms kan het even duren voordat ze opgang komen of echt beginnen met huilen, ik wreef over zijn koude lichaampje om reactie te krijgen maar dit kwam maar niet. Ik keek mijn vriend aan en we wisten allebei niet of we wel blij moesten zijn, want het voelde voor ons beiden niet goed.
Hij werd rechtop op mijn buik gezet en ik zag dat hij nog net zo slap en levenloos was en dat hij snakte naar adem. Al snel werd hij van mij afgehaald en ze namen hem mee naar de tafel recht voor mij waar ze hem gingen onderzoeken en allerlei bloedtesten doen.
Mijn vriend ging naast mij zitten in shocktoestand, hij was zo geschrokken van wat er allemaal gebeurde. Even later werd er door iemand geroepen vanaf de plek waar ze met onze zoon bezig waren: Wil papa niet even komen kijken? Mijn vriend raakte hiervan in de war want hij dacht dat het niet goed ging met onze zoon, dus toen hij werd geroepen dacht hij ‘Oh maar gaat het dan toch wel goed?’.
Vervolgens komt mijn vriend aan bij de plek waar ze met onze zoon bezig zijn en ziet hij zijn zoon daar liggen, lijkbleek en snakkend naar adem. Waarop hij helemaal niet goed werd en bijna flauwviel. Er werd op dat moment ook gezegd: Wil er iemand even naar papa gaan? Want papa word niet goed. Op dit moment lig ik nog op de plek waar ik net bevallen ben en word ik gehecht omdat ik bijna helemaal was uitgescheurd.
Ik hoor mezelf nog denken: ‘Papa word niet goed’ Papa word niet goed? En ik dan? Het voelde alsof er totaal geen oog meer voor mij was.
Niet beseffende wat mijn vriend daar net allemaal heeft gezien, niet beseffende dat het zo slecht met onze zoon ging, want hier kreeg ik niet zoveel van mee...
