De dagen voor de inleiding

Even terug naar mijn vorige blog.  Het is vrijdag 5 oktober 2018, zojuist heb ik te horen gekregen dat ik op woensdag 10 oktober 2018 zal worden ingeleid. Dit omdat de kleine man te weinig voeding krijgt door een te strakke navelstreng, kleine placenta en weinig vruchtwater. Ondertussen lig ik in het ziekenhuis welke niet bij mij om de hoek is en had gevraagd of ik naar mijn 'eigen' ziekenhuis mocht. Het vervolg...

Na overleg met het andere ziekenhuis, welke onder dezelfde naam werken alleen andere locatie, kreeg ik te horen dat er nog plek was. Ik mocht dus naar mijn 'eigen' ziekenhuis. Wat was ik opgelucht! Er kwamen nu ook wel wat emoties los. Alle spanningen en de lange dag kwamen er nu uit.  Daarnaast was ik ook boos en teleurgesteld. Mijn hele zwangerschap is het zo goed gegaan en nu ineens de laatste 2-3 weken mocht ik in een achtbaan stappen waar ik niet uit kan.

Ondertussen had ik ook mijn ouders op de hoogte gebracht. Zij hadden heel lief aangeboden om wat spullen bij mij thuis te halen zodat mijn vriend niet heen en weer hoeft.  De artsen in het ziekenhuis bedankt en op naar mijn 'eigen' ziekenhuis. Eerst nog 'even' naar de wc. Nu ben ik bekend met een spastische darm maar deze krampen die ik nu kreeg... Alsof mijn darmen eruit waren gegaan en alleen het vliesje van de darm zelf hadden achter gelaten. Onderweg naar het ziekenhuis kreeg ik nog na-weeën van mijn buikpijn. De gedachte van 'als ik maar niet in de auto hoef te bevallen' schoot door mijn hoofd. Hoewel ik wist dat dit puur nog mijn buikpijn was. De rit van een kleine 20 min was ik mijn buikpijn aan het weg puffen, thank god voor zwangerschapyoga.  Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis meteen naar de wc gerend, pff dat was al een bevalling opzich. Kort daarna kwamen ook mijn ouders eraan.

Samen liepen wij, mijn ouders, vriend en ik, naar de afdeling waar de verpleging al op mijn wachtte.  Op mijn kamer vroeg de verpleegkundige of alles duidelijk was voor de komende dagen. "Uhm, voor ons wel maar (wijzend naar mijn ouders), voor hun nog niet. Hierop liep de verpleegkundige weg zodat ik mijn ouders op de hoogte kon stellen.  Eenmaal een beetje gesetteld op mijn kamer wordt ik weer aan de ctg gelegd en de standaard controles. Tegen een uur of 23 gaat mijn vriend naar huis, het is voor ons allemaal een lange dag geweest. We waren bovendien al om 09.15 uur in het ziekenhuis.

Tijd om wat slaap te pakken en bij de komen van deze, toch wel, hectische dag. Rond 04.45 uur voel ik toch hevige activiteit in mijn buik. Zijn het weeën, zijn het harde buiken, is de kleine wakker? Ik voel ook de oproepknop van het ziekenhuis in mijn ogen branden. Toen ik met 32 weken in het ziekenhuis lag hield ik er ook niet van om deze in te drukken. Eens moet ik toch van die 'angst' af. Zal ik het doen, zal ik het niet doen? Het is nu rustig, oh nu weer echt niet. Dit is echt niet grappig. Okè, ik ga toch maar drukken. De verpleegkundige komt nu heel lief en grappig zeggen; 'ik had er niet een tosti voor mijzelf in gedaan, ik hoop niet dat hij aanbrand.' Zo gezegd, zo gedaan werd ik op mijn verzoek aan het ctg gelegd. Ondertussen wist ik goed waar ik moest kijken en zag soms de hartslag naar 77 dalen. Zal die weer eigenwijs bewegen waardoor de sensor niet goed ligt? Tussendoor ook even ingedut. Een uur later ongeveer komt de gynacoloog met een update. Zij vroeg zich af waarom ik het had aangevraagd. Nou vanwege hevige activiteit en denk niet dat de kleine dat leuk vind. Haar reactie was; de baby vindt het inderdaad niet leuk meer daarbinnen (nog wat andere dingen) gevolgd door; we gaan het NU halen.

Ho shit! Vanochtend was het nog ja komt zeker wel tussen 37-39 weken, naar we gaan je woensdag (over 5 dagen) inleiden naar diezelfde nacht; het wordt nu gehaald. Nog voordat ze mijn kamer verliet riep ik "moet ik mijn vriend bellen". Dat je achteraf denkt; duhu, waarom vroeg ik dat. Wat volgde was mijn kortste, minst subtiele gesprek ooit. Gelukkig nam mijn vriend, wat slaperig (niet gek om 06.00 uur), op. Ik; 'Ik krijg een keizersnede, je moet NU komen". En hing op, geen doei of dag, nee ik hing op. Meteen daarna dacht ik; Lekker subtiel Esther.

De voorbereidingen werden getroffen, ik ging naar de verloskamers, het O.K. team werd opgeroepen en alles werd in gereedheid gesteld. Verpleging vroeg of mijn vriend al onderweg was, waar hij vandaan moest komen en of het nog lang duurde. Voor die hele keizersnede was ik niet zenuwachtig, in mijn achterhoofd baalde enorm dat het een keizersnede werd ondanks dat dit het beste voor mijn kleintje is. Al die vragen over mijn vriend maakte mij mega nerveus. Ik belde hem nog maar een keer, het ging mij niet gebeuren dat hij er niet bij zou zijn. "Waar ben je?", gevolgd door "Op de parkeerplaats", eindigend met "Rennen!" Niet veel later ging de telefoon van de afdeling, precies tegenover die balie lag ik... Ik wist dat dit HET telefoontje was, dat zij klaar waren voor mij.. En daar ging ik dan, naar de O.K. ZONDER mijn vriend.. We reden ter hoogte van de liften toen ik *pling* hoorde. Ik dacht; op dit tijdstip kan er maar 1 gek zijn die er nu aan komt en dat is mijn vriend. Terwijl ik de lift passeerde gingen de deuren open en daar stond mijn vriend! Wat. was. ik. opgelucht! Er viel een last van mijn schouders af. Je denkt dat gebeurt alleen in films.

De tosti-verpleegkundige was meegelopen en bracht mijn vriend op de hoogte. Ik werd verder gereden naar de (holy moly-)koude O.K. Over gegleden van het niet zo comfi bed op een mega hard plank naar een smal stukje metaal ofzo? Even zitten voor de ruggenprik, nog voor ik het wist was die gezet. "Het kan niet lang duren voordat je een warm gevoel krijgt in je benen". Het was nog niet gezegd of ik voelde het al. Niet veel later kwam mijn vriend ook naast mij zitten, leuk gezicht wel in zo'n apenpakje. Daar lag ik dan, voor mijn gevoel, als jezus aan een kruis. Mijn benen wat naar beneden, rechterarm met een bloeddruk meter en links ook wijd met? Ik weet het niet meer. Gelukkig kreeg ik een deken en verwarming over mij heen voor de kou.

Om 6.45 uur was ik in de O.K. en om 07.00 uur, na wat stevig duwen, was onze zoon Jesse geboren! Een klein, maar in die snelle blik, ook weer niet zo'n heel klein kindje. Voordat ik kon knipperen met mijn ogen was hij alweer uit mijn gezichtsveld. Mijn vriend mocht er meteen achteraan. Daar lag ik dan, wachten totdat ik werd dichtgemaakt, zonder kind en zonder vriend. Tussendoor was er nog tijd voor humor. De ene na de andere wekker ging af van het O.K. team ging af, gevolgd door een; ja mijn zoon moet zo laat voetballen, ja die van mij hockeyen en een; Ja ik had juist geen wekker gezet omdat ik eens wou uitslapen. Waarop ik antwoordde; "Sorry". Als reactie zei de gynacoloog; ja dat is het enige juiste antwoord. Eenmaal dicht gooi ik er een, enigszins serieuze vraag door die komisch uitvalt; "moet ik straks weer zelf terug van hier naar het bed over die plank? (terwijl de onderkant van mijn lichaam zwaar verdoofd is). Met het komische antwoord; ja en dan gaan wij allemaal kijken hoe jij dat doet. Ik reken hem goed!

In tegenstelling tot de keizersnede, sorry persoonlijk kan ik dit geen bevalling noemen, die 15 min duurde. Duurde het dichtmaken veel langer en was ik tegen 08.30 uur weer op de verloskamer, zonder vriend, zonder kind.

Hoe de eerste uren als moeder waren? Dat komt in mijn volgede blog. Deze is, niet geheel verrassend voor mijzelf kennende, weer veel te lang geworden!

X