De dagen na mijn bevalling/mijn kraamtijd

In mijn vorige blog heb je kunnen lezen hoe mijn bevalling is gegaan. Heel kort gezegd: snel! Ook kon je lezen dat Yara na haar geboorte werd onderzocht door de kinderarts, en werd meegenomen naar de kinderafdeling (neonatologie).

Die avond was mijn infuus eruit gehaald waarin ik de weeënopwekker kreeg. Het magnesium en Labetalol moest nog blijven zitten omdat mijn bloeddruk nog iets hoog was, en de magnesium omdat de vergiftiging nog niet helemaal weg was. 

Toen ik weer terug kwam op de kraamafdeling voor het eerst naar het toilet.. Met bed en al lang een toilet, want bij de kamer waar ik lag zat geen toilet. De zuster hielp me uit bed, mijn vriend die zag dit niet zo zitten omdat ik natuurlijk nog redelijk wat bloed verloor, daar kon hij niet zo goed tegen. Toen ik had geplast en gespoeld stond ik weer op. Ik werd helemaal licht in mijn hoofd, en was dus bang dat mijn bloeddruk weer heel hoog was! Dit was gelukkig niet het geval en de zuster die vertelde dat het heel normaal is dat ik duizelig werd omdat het de eerste keer  was  dat ik uit bed kon komen na de bevalling. Elke 3 uur moest ik naar het toilet, omdat ik geen aandrang voelde om te plassen.

De volgende ochtend ( zaterdag 14 november )

Kwam mijn vriend al lekker vroeg naar het ziekenhuis. Hij was eerst naar de supermarkt geweest, om een italiaanse bol, en FILET AMERICAN op te halen!! Oh wat was dit heerlijk! Omdat het de dag na de bevalling was, moest ik een uur na het ontbijt wel m'n bloedsuiker controleren, Hij was nog wel iets hoog, maar omdat ik natuurlijk nog een beetje ziek was, en volop aan het herstellen was van de bevalling wist ik dat dit normaal kon zijn. Hier had de diabetesverpleegkundige voor gewaarschuwd. 

Toen zijn we om 09:30 ongeveer naar Yara toe gegaan, ik inmiddels in een rolstoel! Lopen ging een beetje wankelend, en erg lekker is het niet zitten in zo'n rolstoel maar dat had ik er allemaal voor over want ik zou dan eindelijk m/n meisje weer zien! Toen we daar aankwamen en de couveuse kamer in liepen (ze lag in een gewone wieg, wel met 3 kruiken maar met die 3 kruiken erbij ging het goed) Kwam de kinderarts ons al snel vertellen dat ze mee mocht naar de kraamafdeling, en dus mocht ze bij mij op de kamer. We zijn toen samen naar de kraamafdeling gegaan, en hebben ons daar gesetteld. Wat was het fijn om haar eindelijk dicht bij ons te hebben, 24 uur per dag! <3 Ze is toen in bad geweest, haar eerste badje, wat ze heel fijn vond. En toen kreeg ze haar eerste EIGEN kleertjes aan. Want ze had nog steeds kleertjes van het ziekenhuis aan .                                                             

De dag dat ze geboren was, mochten alleen wij haar vast houden, opa, oma oom en tante en de rest niet. Dit omdat dit niet goed was voor zo'n traumatische bevalling ( een bevalling is voor een baby toch een traumatische ervaring) waarbij ze ook nog zo suf was van de medicijnen die ik via infuus binnenkreeg, dat ging natuurlijk ook naar haar kleine lichaampje. Dus toen mijn ouders en zus die dag kwamen mochten ze haar voor het eerst vasthouden. Yara vond het allemaal wel prima en sliep er gewoon lekker door heen. Die dag is ook mijn beste vriendin geweest samen met haar man en dochtertje. Verder wilden we in het ziekenhuis nog geen bezoek hebben, omdat we beide nog even overal aan moesten wennen en rustig wilden herstellen en bijkomen van alle gebeurtenissen de weken voor de bevalling/geboorte.

De eerst nacht.. Het was een zware nacht, mijn vriend die sliep natuurlijk gewoon thuis. Thuis hebben we 2 katten, en die kunnen we natuurlijk niet alle dagen alleen thuis laten. Yara die wilde maar niet slapen. Ze wilde bij mij liggen, en dan sliep ze wel. Dit was aan de ene kant heel fijn, maar aan de andere kant deed ik daardoor natuurlijk geen oog dicht. Ze had veel honger, en melde zich steeds wat vroeg. Ik moest dan een beetje proberen te rekken, maar dit vond ik erg moeilijk. Als ik trek heb eet ik ook, dus wilde ik haar gewoon geven wanneer ze er de behoefte aan had. Om de 3 uur kreeg ze dus haar flesje, zij werd dan door de zuster opgehaald en verschoond en dan gaf ik haar de fles. 

Zondag 15 november. Een rustig dagje, geknuffeld.. Mijn ouders en zus kwamen langs, en mijn zus en moeder hebben haar de fles gegeven. Ze waren apetrots. Het was zo mooi om mijn dochter te zien bij mijn ouders en zus in de armen.. Haar opa oma en tante! Die dag is er niet veel gebeurd. elke 3 uur kreeg ze eten, en een schone luier. De nacht ging het zelfde als de eerste nacht.. Zwaar. Ze wilde opnieuw alleen slapen bij mij in m'n armen, en had steeds al vroeg honger. De zuster heeft haar om 5 uur meegenomen, het was rustig op de afdeling en dus kon ik even m'n slaap pakken. Om 7 uur heeft ze haar ongeveer weer teruggebracht, hier heb ik niets van meegekregen en ik werd zelf om half 8 wakker.

Maandag 16 november. YESS! IK MAG NAAR HUIS.. Of toch niet..? De verloskundige die kwam om mijn bloeduitslagen te bespreken ( er was eerst bloed afgenomen ) en alles was in orde. Mijn bloeddruk ging inmiddels ook weer goed..

Ze vond Yara toch wel erg geel, en dus werd er naar de kinderafdeling gebeld. Ze kwamen toen met een apparaatje op haar voorhoofd meten wat haar bilirubine gehalte was. Deze was inderdaad te hoog en daarom werd er bij haar bloed afgenomen. Wat was dit verschrikkelijk om te zien! Yara die krijste letterlijk, omdat het pijn deed. Niet gek.. zo'n klein mensje, werd een naald in de ader van haar handje gedaan, en bloed drupt dan in een buisje, dit duurt best lang. 

Als ook in het bloed te zien was dat haar bilirubine te hoog was, mochten we niet naar huis en moest ze naar de kinderafdeling.. In afwachting van de uitslagen zaten we op de kamer nog op de kraamafdeling. Ze was inmiddels weer in bad geweest, dit keer door papa. Ik hield het niet vol om lang te staan, want ik werd dan duizelig. De kinderarts kwam vertellen dat ze zou worden opgenomen en dan 2 dagen lichttherapie zou krijgen. Omdat ik nog naar de diabetesverpleegkundige moest, mochten we rustig aan doen. En mocht ze nog mee naar de diabetesverpleegkundige (Dit is ook in het ziekenhuis). Bij de diabetes verpleegkundige is besproken hoe vaak en wanneer ik nog moet prikken. Eerst elke week, en later om de week 1 dag. Zolang het goed gaat hoef ik geen contact op te nemen. In februari heb ik een afspraak bij de internist. 

Toen we weer terug kwamen op de afdeling zijn we naar de kinderafdeling gebracht. Het feit dat we weer niet naar huis mochten kwam best aan als een klap.. Het was de derde keer in het ziekenhuis. En ik was het natuurlijk helemaal zat. Mijn vriend die fietste elke dag op en neer naar huis en weer naar het ziekenhuis. Ook toen ik niet in het ziekenhuis lag was het ziekenhuis in ziekenhuis uit door de vele afspraken die we hadden. We hebben haar toen verschoond, en alles werd voor Yara klaargezet, een wiegje, die werd opgemaakt, de lamp werd gehaald monitor werd klaar gezet enzovoort. Ze kreeg een brilletje op tegen het felle licht en daar lag m'n meisje dan.. Het brak echt m'n hart.. We vonden het beide moeilijk om te zien. Het enigste wat we konden doen was haar om de 3 uur verzorgen.. Een schone luier.. flesje, boertje.. Brillertje weer op, kleertjes uit en weer onder de lamp. 

Die nacht was moeilijk. Ik stond er natuurlijk alleen voor want mijn vriend was er niet. Ze wilde bij me liggen maar dit kon niet want ze moest onder die lamp blijven liggen. Het was ook erg moeilijk en zodra ze in slaap viel ging ik dan ook weer in bed liggen.

                                      

Dinsdag 17 november. 

Die ochtend werd er weer bloed afgenomen. Dit keer kreeg ze eerst een beetje suikerwater. Hier worden ze suf van en voelen ze minder pijn. Dit werkte gelukkig, ze huilde minder lang en hard als de dag ervoor. Na een uurtje kregen we de uitslag, en was haar bilirubine iets gedaald. Nog niet genoeg, dus ze moest sowieso nog een dag onder de lamp blijven, woensdag ochtend mag ze onder de lamp weg en en donderdag ochtend gaan we weer bloed afnemen en kijken we of het voldoende is gedaald en jullie naar huis mogen.

Woensdag 18 november. 

Ze mocht onder de lamp weg!! Wat was dat fijn eindelijk weer lekker knuffelen in plaats van haar meteen weer onder de lamp te moeten leggen! Ook opa en oma waren natuurlijk erg blij want de afgelopen dagen hadden hun alleen naar haar kunnen kijken, hoe ze daar in een luier onder de lamp lag.. Die nacht was het heel fijn dat wanneer ze huilde, ik haar gewoon bij me kon pakken. Ik merkte dat ze het dan ook wel heel fijn vond als ze weer bij me lag.

Donderdag 19 november.

Een spannende dag.. Er word weer bloed afgenomen, en we gaan horen of we naar huis mogen, of.. dat ze toch weer een nacht onder de lamp moet. Toen de vrouw kwam voor het bloedprikken ben ik bij haar gaan staan, en kreeg ze eerst weer suikerwater. Ze kreeg de naald niet  in de ader.. dus ze zat te duwen en te doen waardoor ik helemaal raar werd in m'n hoofd en ben toen toch maar even gaan zitten en vroeg mijn vriend bij haar te gaan staan. De stageloper van het lab is ook de kamer uit gegaan. Die kon het ook niet zien. Het is natuurlijk even wat anders bij zo'n klein mensje.. Omdat het echt niet lukte besloot ze haar andere handje te gebruiken, daar lukte het wel meteen!

In afwachting van de uitslag hebben we haar eerst in bad gedaan. De eerste keer dat ik het deed. Vond het ook best wel spannend. We hebben haar toen aangekleed en de fles gegeven. Het leek alsof het heel lang duurde Tot de kinderarts het verlossende woord kwam brengen. tegen een uur of 11:00 kwam hij bij ons en vertelde dat we naar huis mogen. Hij heeft nog eventjes naar haar hartje en longetje geluisterd en alles klonk goed en noemde haar een kerngezonde baby. Het geel zien zou langzaam weg trekken, de komende dagen zou de kraamverzorgende dit in de gaten houden maar eigenlijk zien ze nooit dat een baby weer terug komt.

Na het goede nieuws te hebben ontvangen waren we enorm opgelucht, en hebben we beide gehuild van blijdschap. Eindelijk hoefde mijn vriend niet meer elke dag heen en weer te fietsen. En eindelijk konden we samen als een gezin thuis zijn. We hebben meteen mijn ouders een bericht gestuurd dat we naar huis mochten, en dat ze ons konden halen.

Voordat we echt naar huis konden moest ik zelf nog langs de kraamafdeling om mijn ontslag papieren op te halen. Ze hadden nog wat informatie nodig en mijn getemperatuurd werd nog gemeten. Alles inpakken, Yara in de maxi cosi, wachten tot opa en oma er zijn en snel naar huis..!

Volgende keer vertel ik over onze thuiskomst en over de dagen erna!

Bedankt voor het lezen

Liefs

Cynthia xx