De dag van de bevalling

De dag van de bevalling

Gisteren naar het ziekenhuis geweest, enkele onderzoeken later besloten om moeders de nacht door te laten brengen op de kamer waar ze lag en morgen ochtend de bevalling op te starten, papa alleen door de stromende regen naar huis. Thuis gauw een frikandelletje in de pan, een biertje uit de koelkast en plof neer op de bank.

Daar zit je dan, alleen met je gedachtes. Vanochtend toen we in de auto stapte zeiden we tegen elkaar "dit is de laatste keer samen, straks met z'n drieën naar binnen."

Deels waar, de eerst volgende keer dat Miranda hier binnen stapt zijn we ook met z'n drieën.

De tv staat aan maar t komt niet binnen, toevallig staat GTFOOMH (Get The Fuck Out Of My House op, alleen de titel dringt tot me door, nee niet GTFOOMH voor mij is het GTFIMH (Get The Fuck In My House). Ik wil jullie hier hebben. Mama op de bank en de kleine boef in zijn box. Ik wil babygeluidjes horen en het geluid van een glas wijn wat ingeschonken wordt maar niet van reclames over beltegoed en verzekeringen.

Ik ben te rusteloos, loop naar de sportkamer, leg mijn kleren onbewust netjes bij elkaar, en trek een sportbroekje aan, beneden gauw een setje crossfit oefeningen doen om de energie te temperen, maar 15 minuutjes maar wel effectief.

Ik loop onder de douche door en stap in bed. Nog wat appen met vrienden, van iedereen de tip ga slapen want morgen is de grote dag en heb ook jij je energie nodig.

Ik zet mijn wekker om wakker te worden met de klanken van kensington en val in een rusteloos droom.

Ik schrik kort erna wakker, shit vergeten mijn telefoon aan te zetten althans het geluid.

Toch maar doen je weet nooit.

Ik glijdt terug in de droom en word luid gewekt door een luchthoorn. WTF GEBEURT ER, is dat niet de ringtone die we samen hebben afgesproken waarmee ze me de zwangerschap zou bellen als er iets aan de hand was/is.

Een seconde heb ik nodig om klaar wakker te zijn ik pak op en de enige woorden die ik hoor zijn schat je moet nu komen ik ga naar de bevallingskamer.

Mijn antwoord kort en bondig : ok ik kom er nu aan.

Ik spring uit bed, glijdt in mijn kleren die ik gisteravond vakkundig klaar had gelegd, ik ren door de badkamer, watergolf mijn haar in iets wat niet lijkt op out of bed en gris mijn jas en tas mee.

Zal ik nog een snelle jelle of vlugge japie meepakken maar mijn benen zijn sneller als mijn gedachte en de sleutel zit al in het contactslot.

De auto stond operationeel geparkeerd, de verlichting werkt automatisch en de weg is bekend dus op de automatische piloot naar Rotterdam.

Alle stiplichten groen, rotondes vrij en ook de Spijkenisse brug staat omlaag.

Langs het politiebureau van Hoogvliet. Rustig aan Chris anders moet je straks weer uitleggen waarom je zon haast heb en dat zijn verloren minuten.

Langs de macdonalds Hoogvliet, een politieauto staat bij kassa 2 in de mcdrive, ik rijd richting het stoplicht, kijk links en rechts nergens een auto te bekennen, het licht brand rood, ik wil door, zouden die agenten hun cheeseburger belangrijker vinden dan een auto die door rood licht rijdt,

Kort komt de gedachte op "zo laat nog bij de mac, hoelaat is het eigenlijk??" Ik kijk op de klok en het is 0130. Het stoplicht schiet op groen, ik heb een betere start als al die F1 coureurs bij elkaar. Ik schiet de snelweg op, helaas ligt er toch een andere motor in mijn wagen als in die van max maar ik rijd (met in acht name van de veiligheid) gestaag naar het ziekenhuis, op dit tijdstip is het rustig in de parkeergarage dus auto weg gezet en in de looppas naar de ingang van het ziekenhuis.

De eerste deur gaat open, ik ga naar binnen en dan gebeurt er niks, de 2e deur blijft me net iets te lang dicht. Ik druk op de bel en plots gaat toch de 2e deur open. (De 1e moest eerst dicht zijn). Wel hoor ik nog net de nachtportier in mijn rechteroor zeggen"goedenavond waarmee kan ik u. van dienst zijn" ik hoor het wel maar reageer niet aangezien de deur al open is dus hij mij nergens meer mee van dienst kan zijn.

In 4 stappen sta ik boven aan de roltrap tot ik plots achter me hoor. "Hallo wacht eens even" "waarom reageert u niet op mij" "wie bent u en wat gaat u doen"

Nou beste man van natuurbeheer, vogelverschrikker of ornitholoog of wie je dan ook bent(bleek de nachtportier/bewaker te zijn herkenbaar aan de V op zijn blouse) ik moet naar mijn vrouw want die heeft mij nodig, ik schreeuw nog dat het om mevrouw monna gaat op de 8e verdieping kamer 8a.

De nachtwaker heeft goed zijn huiswerk gedaan of ik klonk overtuigend maar hij druipt af naar zijn kooi. Ik spring de lift in, de lift schiet met de snelheid van het geluid (onee dat zou ik gewild hebben) naar de 8e verdieping.

Ik loop richting de kamer, word binnen gelaten door een verpleegkundige en word door een heel welkomstcommite ontvangen.

Miranda staat gebogen voor het bed (moet ze thuis niet doen met mij in de buurt) en ik zie een blik in haar ogen die ik nog niet vaak heb gezien.

Een haast oermenselijke kracht straalt eruit.

Ze is blij dat ik er ben(en niet alleen zei maar ook de zusters) en ik maak ook nog net de watersnoodramp mee op het moment dat de vliezen breken.

Had ik nou niet 1 stoplicht meer tegen gehad kunnen hebben, had nou die politieagent net geen trek gehad in een hamburger dan had ik dit niet hoeven zien. Nee hoor dit wil je als toekomstig papa wel zien, ik wil elk uur elke minuut elke seconde van dit moment in ons leven voelen.

De weeën van Miranda zijn pijnlijk, ze schreeuwt t uit van de pijn en komt niet in de roes waarin je op dit moment wil zitten.

Ook bij mij gaat het niet in de koude kleren zitten. Had ik nou toch maar dat vlugge japie gegeten in de auto, nee Chris laat je niet kennen Miranda heeft het zwaar, jij voelt niets

Nou ik voel wel degelijk iets, het zweet breekt me uit, mijn handen trillen en ik word net zo wit als de lakens waar Miranda op ligt.

De zuster ziet het en verleent de nodige hulp, een glas appelsap en een dextro doen wonderen.

Met Miranda gaat het met vlagen goed maar heeft erg veel pijn.

Gelukkig wordt er na een tijd besloten om een ruggenprik te geven.

Dit wilde de arts in eerste instantie niet omdat het best goed en snel opschoot maar uiteindelijk stagneerde de ontsluiting weer een beetje.

De ruggenprik doet zijn werk en ze komt iets tot rust.

Ze valt in een lichte roes maar na een tijdje heeft ze weer hevige pijnen, het lijkt erop dat de katheter niet helemaal goed zat en op de blaas drukte wat de pijn veroorzaakt.

De dosis medicijnen worden langzaam opgevoerd waardoor de kleine prins sneller kan komen.

Wordt vervolgt....