De dag die voor altijd ons leven veranderd...

14 december 2020.

De dag die voor altijd gevierd gaat worden. Al overheerst er nu vooral angst.

Ik lig inmiddels op de uitslaap zaal, waar ik pas weg mag zodra ik mijn benen weer kan bewegen. Ik lig hier helemaal alleen en krijg wat te drinken en een koekje en we kletsen gezellig wat met de mensen die er allemaal staan en bij de operatie aanwezig waren. Eigenlijk gaat het hier helemaal niet over de kinderen of over mij. en gek genoeg als ik daar nu aan denk, dacht ik daar toen ook even helemaal niet aan. Het ging over niks…. Maar alles ging ook ineen zo snel. Het besef dat mijn buik leeg is heb ik ook helemaal niet, maar wel dat ik zo snel mogelijk wil dat mijn benen weer bewegen. Ik krijg uitleg over hoe de morfinepomp werkt en dan komt het gevoel langzaam weer terug in mijn benen. Ik wordt opgehaald door de afdeling waar ik naar toe terug ga. Dit is een andere afdeling als waar ik weg ging toen alles nog moest gebeuren. Maar al onze spullen zijn daar heen mee verhuisd. Ook zo iets geks dat je daar dan ook helemaal niet meer over na denk dat je een kamer vol spullen achter laat. Ik heb geen idee hoe laat het is, maar het is nog donker buiten, en na een tijdje komt Leroy weer terug op de kamer. Hij is al die tijd bij de meisjes gebleven en dat heeft enorme indruk op hem gemaakt. Alle alarmen die af blijven gaan, piepjes, slangetjes en draadjes het is niet niks. Ze komen ons halen zodat ik ook even beneden kan gaan kijken. Nog in mijn operatieschort in bed wordt ik naar de meiden toe gebracht. Eerst word ik bij Maud gebracht, en mag ik zelfs al op mijn borst. Mijn kleine sterke meis WAUW daar ben je dan. Je bent van buiten gewoon al helemaal af en mag je al vast houden. Maar wat heb je een hoop dingetjes op je lijfje omdat je van binnen nog niet helemaal klaar was om geboren te worden. het schuldgevoel bekruipt me ook weer gelijk. Het blijft zo’n bijzonder moment dat ik haar al bij me mag hebben op mijn borst. We worden na dat ik de meiden heb gezien terug naar de kamer gebracht en ze zeggen ons nog even wat te gaan slapen en zullen ons straks wakker maken voor het ontbijt. Ik ben ook nog een beetje weg van de wereld door de morfine. Gelukkig val ik al snel in slaap. Maar om 5.30uur word ik wakker en wil ik toch echt eerst even mijn moeder bellen. Wat moet die geschrokken zijn toen haar telefoon over ging zo vroeg. Ik kan mijn tranen niet meer bedwingen en vertel dat ze vannacht oma is geworden. Hierna bel ik ook mijn zusje en broertje. Inmiddels staat er al weer iemand in de kamer. Het is Teddy, de lactatiekundige die mij komt helpen met het kolven voor de meisjes. Ik mocht er niet een ding van maken als het niet ging lukken, want en ik was veel te vroeg al bevallen en had een keizersneden gehad wat allemaal niet bevorderlijk is voor je melk opgang te brengen. Maar ik wilde dit doen voor mijn 3 dochters die lagen te vechten een verdieping onder mij. Dit is het minste wat ik kan doen en is het beste wat ik kan doen voor ze. Als het ontbijt er in zit, het kolven is gebeurd ga ik inmiddels al met de rolstoel en vers getapte melk naar beneden toe. Maud ligt op een andere zaal dan Tess en Yinthe, omdat er geen plek was voor 3 bedjes op de zelfde zaal. Er wordt ons van alles verteld en uitgelegd maar het besef van wat er de afgelopen uren is gebeurd? Ik heb eigenlijk nog steeds geen idee. Het ergste van dit alles is dat we nu op elkaar zijn aangewezen en de kinderen niet gezien kunnen worden door familie. Dit mag vanwege de corona maatregelen allemaal niet. Het regelen van kleding wordt door mijn zusje allemaal opgepakt en die komt samen met mijn moeder die avond langs. In de kamer mag alleen buiten ons om maar 1 iemand op bezoek komen per 24 uur dus zijn we naar de hal gegaan. Waar ik later nog een bijzonder verhaal over heb. We moeten ook regelen dat we in het Ronald McDonald huis terecht kunnen, zodat we dicht bij de meisjes zijn. Wat ben ik blij dat dit bestaat! Die zelfde avond dat ze geboren zijn, was er een plekje vrij gekomen op de zaal waar Tess en Yinthe lagen en kon Maud weer lekker bij haar zussen liggen. We hadden dus bijna de halve zaal in gebruik. Eigenlijk is elke dag het zelfde, je leeft van uur tot uur, zit naast de couveuse of ligt op een stoel heerlijk te buidelen met 1 van de meiden (ik hield dit bij zodat ze allemaal evenveel geweest waren). In het begin kon dit maar met 1 kindje tegelijkertijd op de borst maar na een tijdje was het zover en mochten Tess en Yinthe tegelijk bij 1 van ons liggen en dan kon de andere met Maud. De piepjes, je herkende ze helaas al heel snel wat voor piepje het was. Je keek zodra je daar aan kwam naar de waardes, hoe hoog de ondersteuning stond, of er weer een kastje met medicijnen vanaf was gehaald en ga zo maar door. De meiden van de afdeling hadden een schriftje neer gelegd waar hun af en toe wat in opschreven, en zelf ook dingen in kon schrijven. Je werd verzocht mee te doen met de visite (het overleg met de verpleegkundige en artsen). Ik vond het spannend maar ook heel fijn dat we er zo bij betrokken werden, wat ons allemaal geleerd werd en hoe snel je daardoor je kindjes leert kennen. Als ik dan zo lag te kroelen kon ik uren fantaseren, maar dat maakte me nu ook juist zo verdrietig. Want loop ik niet te hard van stapel? Soms als ik daar lag deed ik even videobellen met me moeder en zusje, want ik ben zo trots maar hun mochten er niet bij. Het zelfde met een geboorte kaartje en het bekend maken aan de andere mensen dat ze geboren zijn. Doe je daar al goed aan? Ben je niet te vroeg? Wat staat ons nog te wachten? Blijf het allemaal goed gaan? Gekmakende gedachte. Leroy moest tussendoor nog naar huis om daar wat dingen te regelen. De ochtend er na ging het wat minder met Maud, ze had weer wat meer ondersteuning nodig net nu Leroy even naar huis was voor een dag.