De dag die acuut anders liep

Deze zwangerschap was geen feestje, maar des te meer keek ik er naar uit om een te gaan genieten van de kraamtijd en ons gezin van vier. Genieten tijdens de zwangerschap was namelijk weinig aan de orde. Wel begonnen we een heel gelukkig aan deze zwangerschap. ’s Morgens vroeg liet ik onze dochter van 14 maanden de zwangerschapstest aan papa geven en met vijf weken zwangerschap deelden we het goede nieuws al met onze familie, want het zou gegarandeerd opvallen wanneer ik het rode vlees, de prosecco en tiramisu zou laten staan tijdens de kerstdagen. Onze dochter kreeg een toffe strijkapplicatie met ZUS erop op haar shirtje uit onze webshop en mocht zo het nieuws aan de opa’s en oma’s gaan vertellen!

Helaas begon de pech met 10 weken zwangerschap. Ik kreeg een longontsteking en had daar goed last van naast de gebruikelijke zwangerschapskwaaltjes. Die kwaaltjes bleken echter wat extremer en gingen niet weg in het tweede trimester. Ik bleef maar overgeven en extreem vermoeid. Uiteindelijk zakte ik soms letterlijk door mijn benen en kwam ik in de ziektewet terecht. De verplichte rust deed goed, maar met 26 weken kreeg ik ineens veel pijn en bleek ik een cyste te hebben. Twee keer kreeg ik een drain, maar die bleef niet zitten. De cyste en pijn groeide door, dus uiteindelijk werd ik met 28 weken opgenomen en werd hij operatief verwijderd, waarna het herstel van de open wond begon.

Tussendoor kregen we te maken met een ijzertekort, een aanrijding, oplopende signalen van zwangerschapsvergiftiging (net zoals bij mijn eerste zwangerschap) en zorgen over zwangerschapssuiker. Het was mooi geweest. Gezien het verhoogde risico op het scheuren van het litteken van mijn eerdere keizersnede bij een inleiding werd besloten dat ik met 39 weken een keizersnede zou krijgen wanneer ons kindje zich niet eerder aan zou dienen. Uiteindelijk werd ik op 11 augustus nog één nacht opgenomen en gemonitord, omdat het vervroegen van de keizersnede werd overwogen na de laatste labresultaten. Uiteindelijk mocht ik toch nog naar huis. 14 augustus zou ik me om half 9 mogen melden bij het ETZ in Tilburg en zou ik als derde aan de beurt zijn voor een keizersnede. Dan zouden we ook achter het geslacht komen, want dat was nog een verrassing.

14 oktober, 7.00 uur: Ik stond in de badkamer en binnen een half uur zouden we onze dochter weg gaan brengen en naar het ETZ rijden. Ineens kreeg ik extreme buikpijn. Even twijfelde in of het een pittige wee was, maar de pijn bleef constant en het lukte me niet om op mijn benen te blijven staan. Ik kreeg oorsuizen en alles begon te duizelen. Het lukte om op bed te gaan liggen, maar niet meer om van positie te veranderen. Snel belden we oma en het ETZ. Oma kwam direct onze kant op voor het geval onze dochter wakker werd en bij het ETZ kregen we de gynaecoloog aan de lijn. Deze vertrouwde het niet en hakte de knoop door. Er werd een ambulance gestuurd, welke me naar het Amphia zou brengen, waar ik eigenlijk niet meer wilde bevallen. Tijd om daarvan te balen was er niet, want ik maakte me heel veel zorgen dat er iets goed mis was. De ambulance was er snel. Ze vonden mijn buik erg hard, ik zag blijkbaar lijkwit en mijn man moest moeite doen om me erbij te houden. Omdat ze dachten aan het loslaten van de placenta werd de traumahelikopter stand-by gevraagd en werd getwijfeld of de brandweer moest komen, omdat ze niet met een brancard naar boven konden. Uiteindelijk was dat gelukkig niet nodig en kon ik snel naar het Amphia vervoerd worden. Mijn man vertrok kort daarvoor met de auto en vluchttas en mijn moeder bleef bij me terwijl ze me klaar maakten om te vervoeren. Aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik gelijk een CTG en werd er bloed afgenomen. Ook was mijn man gelukkig weer snel bij me. Er stond toen al zo’n 8 man in de kamer.

Mijn eerste zwangerschap eindigde met zwangerschapsvergiftiging en een keizersnede na 3 dagen van inleiden. Achteraf ben ik daarvan een heel stuk kwijt. Nu was ik na de pijnmedicatie die ik thuis al had gehad even redelijk helder en vroeg ik wat foto’s te maken voor de verwerking achteraf. Op de CTG was gelukkig nog het hartje te horen, maar zagen we ook dat dit een veel zwakkere CTG was vergeleken met de eerdere controles die we hadden gehad. Vervolgens gingen we richting OK waar ik een ruggenprik kreeg. De gynaecoloog was erg prettig (het hele team trouwens) en nam ons ook deels mee tijdens de operatie. Zo vertelde hij dat het iets langer duurde dan mijn eerdere keizersnede, omdat hij ook door wat verklevingen heen moest, maar dat het niet tegenviel.

Hij vertelde dat hij bijna door de spieren kon gaan snijden en niet veel later liet hij weten dat er een kindje geboren ging worden. Wat waren we opgelucht toen we gelijk ook een flinke huil hoorde. Mijn man zag gelijk dat we een zoon hadden gekregen en al snel mocht hij even naar mij voor een eerste kus. Daarna werd onze zoon Noan onderzocht en kregen we te horen dat hij helemaal in orde was.

Ondertussen waren ze nog bezig met mij, maar werd Noan al wel op mijn borst gelegd. Achteraf kregen we te horen dat het oude litteken wat was gaan scheuren waardoor er ook bloed in mijn buik was gekomen en dat een stukje van de placenta was losgelaten. Noan deed bleef het gelukkig heel goed doen en werd al op dag twee ontslagen uit het ziekenhuis. Op dag drie werd ook ik ontslagen en mochten we naar huis. Het herstel viel wel erg tegen waardoor ik vooral onze slaapkamer zag en veel op bed lag, maar een gezonde zoon, trotse grote zus en mijn lieve man om me heen maakte veel goed!