De dag dat wij sterrenouders zijn geworden

Op 21 februari 2024 om 9:00 uur moesten wij ons melden in het ziekenhuis. 

Met veel spanning angst en nog steeds vol ongeloof vertrokken we van huis, wat staat ons te wachten? Hoelang gaat het duren? Hoe zal onze kleine meid eruit zien?? Hoe groot is ze precies? Er gaan duizenden vragen door je heen.

We werden naar onze verloskamer gebracht waar we samen mochten verblijven. 

Om 10:00 uur kreeg ik de eerste gift met medicijnen toegediend (weeën opwekkers) de 1e dag mocht ik 4 keer per dag 2 pillen krijgen. 

Om 10:30 begonnen de 1e krampen al, het was toch een fijn idee dat mijn lichaam snel reageerde op de medicijnen. Om 11:00 voelde ik ineens een hele plas lopen, eerst dacht ik dat mijn vliezen waren gebroken. Dit was alleen niet het geval, ik verloor een hele plas bloed. 

Om 12:30 uur gingen we nog even lekker een broodje eten en daarna samen knuffelen op bed. 

Om 13:00 uur werd de 2e gift van de medicijnen ingebracht.

De krampen zijn overgegaan in echte weeën. Pascal was heel lief voor mij, even over mijn rug wrijven en tegen me praten als de weeën weer opkwamen. Het bloedverlies bleef maar door gaan, elk half uur gingen er weer 2 kraamverbanden door heen. Ook verloor ik heel veel stolsels tijdens het plassen, het was beter om op de po stoel te gaan zo konden ze mijn bloedverlies en stolsels meten.

Rond 15:00 uur zat er regelmaat tussen de weeën +- 2 min zat er nog maar tussen… rug en buik weeën dat was niet heel fijn. Ze bleven maar zeggen als ik de pijn niet meer wilde voelen of het niet meer aankon was er genoeg pijnmedicatie, maar elke keer dacht ik hoe erg zal het worden? Wanneer is het echt ondragelijk? Hoeveel kan ik aan?

Om 16:00 uur kreeg ik de 3e gift. Na deze ronde met medicijnen bleef het stil staan, de weeën namen niet toe. Dan krijg je te horen dat dit erbij hoort, het kan zelfs zijn dat het tot morgen stil blijft staan… ik dacht alleen maar als ik zo door moet tot morgen dan moet ik toch maar aan de pijnmedicatie gaan, we begonnen met een paracetemol en diclofenac dat zou de scherpe randjes er een beetje af halen.

Om 18:00 uur begonnen we aan ons avond eten, hier hadden we ondanks alles toch wel zin in. 

Om 19:00 uur kreeg ik de 4e en laatste gift van de dag, toch met de hoop dat het nu verder zou doorpakken. Nou dat gebeurde gelukkig ook.

Om 20:00 uur raakte mijn energie aardig op en werd vrij ligt in mijn hoofd, dat kwam door al het bloedverlies. Een zakje vocht en glucose kreeg ik, in de hoop dat het iets zou doen. 

Om 22:46 uur komt er iemand van het lab om mijn hb te bepalen. Ik voelde me vrij wazig ver weg van hier. De weeën kwamen op en gingen weer weg. Uit bed kon ik niet meer daar was ik veel te zwak voor. 

Om 22:58 uur weer even een controle van mijn bloeddruk (wat laag) mijn hartslag in orde en temperatuur was wel wat gezakt. De verpleegkundige bleef van af dat moment bij ons op de kamer, de weeën werden alleen maar heftiger en bleven constant aanhouden. De verloskundige kwam erbij om te kijken hoever de bevalling was. 

Nadat de verloskundige de kamer had verlaten rond 00:00 uur werd ik misselijk, de pijn de mentale strijd en de vermoeidheid werden mij teveel. Ik bleef maar overgeven. 

Im 00:15 hadden ze mij op de po stoel gezet ik moest weer plassen. De misselijkheid kwam weer op, weer een nieuw zakje om over te geven. Doordat er zoveel druk bij kwam in onze dochter vayèn op 00:26 uur in stilte geboren. 

Het mooiste moment was dat pascal de navelstreng mocht doorknippen en dat ze bij me werd gelegd. Ondanks alles was ik trots op mezelf dat ik dit heb gedaan, trots op pascal hoe hij mij heeft bijgestaan, trots op ons kleine meisje.

Pascal mocht de verpleegkundige helpen met hand en voet afdrukjes te maken, ik moest blijven liggen de placenta moest nog komen. 

Helaas kwam de placenta niet, en werd ik klaargemaakt om naar de OK te gaan. 

Eerst nog even mijn ouders bellen dat onze dochter in geboren en of ze naar het ziekenhuis komen, dan is pascal niet alleen. 

Tot zo schat, zorg goed voor ons meisje.

Terug van de OK waren allebei onze ouders daar en maakte wij de naam bekend van ons prachtige meisje Vayèn. Met trots lieten we haar zien, zo klein zo teder maar zo mooi. 

Het was 2:30 uur de ouders gingen weg en wij konden eindelijk gaan slapen, ik was heel suf van de narcose en viel gelukkig zo in slaap. 

De bevalling ik kijk er mooi op terug en ben trots op hoe wij het hebben gedaan. Het was een zware mentale maar ook lichamelijke strijd.