De dag dat we je mogen ontmoeten maar gelijk afscheid van je moeten nemen - 29-12-21 - deel 2

Om half 4 komen ze checken of ik al ontsluiting heb en om de volgende dosis toe te dienen. Ik zit rechtop in het bed en vertel dat het goed gaat en dat ik nog niet echt last heb, wel wat drukkend qua gevoel maar geen vervelende pijnen. 

Ergens had ik voor mezelf besloten dat ik totaal geen pijnstilling wilde. Ik moest dit van mezelf doorstaan, maar ik wilde ook alles voelen zodat ik alles me goed kan herinneren voor later. Dit alles hoort bij mijn kleine ventje, dus ik wil alles meekrijgen. Dus ik zeg nogmaals het gaat goed ik kan dit. 

Het blijkt dat ik al een cm ontsluiting heb en ze verwachten dat het wel eens snel zou kunnen gaan. Ergens hoop ik het maar ergens ook niet, hij is nu nog veilig bij mij. Die gedachte blijven tijdens het inbrengen van de volgende dosis en ik begin weer te huilen. M’n kleine ventje, je bent nu nog veilig bij me. 

Een half uurtje na de tweede dosis ga ik toch wel flinke krampen krijgen en ik krijg een gesprek met de gynaecologe en de verpleegkundige. Ik geef aan dat ik vast voorbereid wil worden voor morfine, mocht ik de scherpe randjes eraf willen halen. Ze zien m’n gezicht verschieten op het moment dan ik weer een flinke pijnscheut krijg en ze geven aan dat een ruggenprik ook nog een optie is en benoemen alle voordelen. Ze zeggen dat ik in deze klote gebeurtenis ook nog niet de fysieke pijn hoef te voelen. Ze blijven erop aandringen naar m’n gevoel en ik begin te huilen en roep ik wil eigenlijk gewoon echt alleen morfine en met rust gelaten worden. Ze geven aan het te respecteren en gaan me voorbereiden op de morfine. Eerst moet alles aangevraagd worden. 

De verpleegkundige komt aan, zoals ik haar zie als een soort van verstrooide professor, gekruld haar wat in de war zit en een bril die afzakt van dr neus en een komisch hoofd. Ik moet wel steeds een beetje lachen als ik dr zie. Ze zegt ik ben soms een beetje onhandig en werk niet zo netjes maar ik ga je helpen. Ze pakt m’n linker arm en zet hem in een ader. Dit heb ik nog nooit gehad, ik dacht dat ze hem in m’n hand zouden zetten. Zoals ik al had verwacht spuit het bloed eruit en alles zit onder, het zit ook niet echt lekker maar ik accepteer het. Alles zit op het moment niet lekker dus dit ook maar niet. Dan komt de kar met morfine en ze sluit me aan. Ze legt uit als je op dit knopje drukt, krijg je een dosis, en ze drukt erop. Er zit een beveiliging op dat je 3 minuten moet wachten wil je de volgende dosis willen. Op het moment dat ze dat verteld zie ik ineens de wereld aan voor een doedelzak en begin lachend te zeggen dit spul wil ik thuis ook! Ze praat de 3 minuten vol en drukt daarna weer op de knop. Ik was al helemaal zen maar nu zal ik gewoon een beetje weg en doe m’n ogen dicht. Ik hoor ze tegen Nick zeggen, laat dr maar even lekker slapen. 

Eenmaal aangesloten worden we weer alleen gelaten en ik probeer wat te drinken. Ik kreeg het steeds kouder en ril als een rietje. Die pijnlijke scheuten worden heftiger maar ik wil niet teveel morfine pakken. Ik kan dit! 

Om kwart over 5 word het eten binnen gebracht wat we besteld hadden, groentes en een kippetje. Het komt binnen en ik zeg ik word heel misselijk van de lucht! Haal het bij me weg! Nick eet het even snel op achter het gordijntje en eet mijn kip ook op. Ik krijg dit niet weg! Op het moment dat hij klaar is met eten zeg ik tegen Nick, dit gaat niet goed! Ik moet overgeven! Hij zegt met een klein beetje paniek, wat moet ik pakken. Ik zeg we hebben een zakje in de tas zitten voor het vuile ondergoed, pak dat maar en blijf alles weg slikken. Het had geen seconde langer moeten duren, heb moment dat het zakje aangegeven word komt alles eruit. Tot 3 keer toe. Ik ril als een gek, pijnscheuten worden heftiger en meer en ben zo misselijk als iets. Ik probeer wat te drinken maar ook dat komt er met dezelfde gang weer uit. 

Op het moment dat het wel weer gaat komt er een nieuwe verpleegkundige zich voorstellen samen met de nieuwe gynaecoloog. Wisseling van de wacht. De verpleegkundige is ook zwanger maar ze is bijzonder lief. Ze zegt ik ga voor je zorgen, wees maar niet bang en er valt iets van me af.