De dag dat we je mogen ontmoeten maar gelijk afscheid van je moeten nemen - 29-12-21 - deel 1

De maandag na de kerst moest ik 2 pillen slikken. Deze zijn nodig om een bevalling in gang te zetten. Ik wilde kosten wat het kost zeker weten dat deze pillen onze lieve jongen niks aan zouden doen. Gelukkig werd er verzekerd dat dat absoluut niet het geval was. 

Daar zit je dan, op de bank met een glas water voor je en 2 pillen ernaast. Ik huil en ben echt helemaal van streek. Ik moet deze pillen slikken, maar hoe kan ik dat doen? Ik weet dat het moet maar het doet zo’n zeer. Na heel veel gehuild te hebben pak ik het glas en doe de eerste pil in m’n mond. Nooit heb ik moeite met het nemen van medicatie maar deze kreeg ik niet door m’n strot. Na een paar keer kokhalzen zitten ze er allebei in en ik voel me verslagen en kan alleen maar huilen. 

Woensdag 29 december moeten we om 7:00 uur in de ochtend bellen hoe laat we op de verlos-/ kraamafdeling moeten zijn. En we krijgen te horen dat er een kamer voor ons klaar staat en dat we mogen komen wanneer we klaar zijn. Met lood in m’n schoenen en dikke ogen stap ik uit m’n bed. Gelukkig had ik de dag ervoor alles al klaar gezet en onze tas gepakt. Ook zijn zorgvuldig uitgekozen mandje staat klaar op de tafel. Ik krijg geen hap door m’n keel en de rit naar het ziekenhuis in Nijmegen duurt langer dan normaal. We moeten dezelfde weg afleggen als aanstaande ouders met een blije afloop. We wachten in dezelfde kamer en worden naar zo’n zelfde kamer gebracht. 

Dit is jullie kamer wordt er door een lieve verpleegkundige gezegd, ze komen zo bij jullie. Installeer maar even lekker. Het eerste wat ik zie is het bedje waar een gezond kindje word in gelegd, ik zie een aankleedkussen en een bed. Dat is het bed waar ik de komende tijd in zal moeten vertoeven. Bijna afkerend kijk ik naar de kamer en begin te huilen. Dit is niet gezond voor een mens, om dit allemaal te moeten doorstaan. 

We gaan eerst maar even rustig zitten op de bank en zitten doelloos op onze telefoon te scrollen. Dan komt de gynaecoloog en de verloskundige van de dag bij ons langs en ze maken een praatje. Vragen ook naar ons verhaal en begin huilend te vertellen. De gynaecoloog huilt met ons mee, zo zie je maar de artsen zijn ook mensen ondanks ze van alles meemaken raken de gevoelige verhalen hun ook.  Daarna verteld ze wat ze gaan doen en ik moet plaatsnemen op het bed voor de eerste pillen die vaginaal worden ingebracht. Dit is nodig om de bevalling op te wekken. Ik blijf even liggen en Nick zet de laptop aan zodat ik lekker serie kan kijken en even m’n gedachte uit kan zetten. Ik kijk wel maar volg het eigenlijk niet, m’n gedachtes gaan alle kanten op en kan me nergens op focussen. 

Om een uur of 2 komen de krampjes een beetje opzetten maar het lijkt meer op menstruatie krampen. Ik heb het wel verschrikkelijk koud, het kan zijn dat ik koorts krijg van de medicatie dus moeten even opletten. Ik heb inmiddels al wel wat pijnstillers gehad om het een soort van op te bouwen. 

Om een uur of half 4 komen ze checken of ik al ontsluiting heb en om de volgende dosis toegediend te krijgen..