De bevalling van Sep ❤

Het was zaterdag 16 januari 2021 en we waren erg vroeg wakker. Na een heftige dag, hadden we eindelijk weer eens goed geslapen. Tja, we waren beide ook echt K.O.. We hadden afgesproken met de gynaecoloog dat we om 7.00 uur de verloskamer zouden bellen om te horen wanneer er plek voor ons was. En daarbij moest ik specifiek melden dat ik al 23 weken en 6 dagen was, oftewel er zit haast achter.[Little side note: in Nederland mag je een zwangerschap afbreken tot 24 weken. Daarna mag het niet meer of moet je dus uitwijken naar België.]

De verpleegster zei dat ze ons al verwachten en we mogen ons om 9.30 uur komen melden in het Radboud. Nog gauw de laatste spullen pakken.. En ja, wat neem je überhaupt mee naar zoiets?😕 Hoe lang gaat het duren?Ook moeten we een mandje meenemen, waarin Sep kan liggen. Maar het is januari en we zitten midden in de lockdown, oftewel winkelen op tijdsslot en afspraak. Plus, we hebben gisteren pas de uitslag gekregen van alle testen. Dus geen mandje kunnen bestellen. De familie gevraagd of zij nog iets van een mandje hadden en gelukkig had mijn moeder er nog ergens een gevonden. Nog geen dag geleden zijn wij te weten gekomen dat Sep een ernstige afwijking heeft. Hoe kun je je, binnen nog geen 24 uur, voorbereiden op een bevalling en op de rest wat komen gaat?

De autorit naar Nijmegen van een uur kan ik mij niet meer herinneren. Het enige wat ik me kan voorstellen is dat de angst, het verdriet en heel veel zenuwen overheersen. Rond 9.15 uur komen we aan. We worden vriendelijk geholpen door een verpleegster en gewezen op onze eigen kamer. We mogen even settelen en ze legt uit hoe alles in zijn werk gaat. Om de 4 uur krijg ik tabletten ingebracht die de bevalling moeten gaan opwekken. Dit kan best even duren.. Ook vertelt ze dat het kan zijn dat Sep al overlijdt in de buik, doordat hij nog klein en zwak is en de bevalling/weeën erg heftig kunnen zijn.

We worden goed verzorgd en zijn intussen best ontspannen. We wandelen tussendoor een rondje om het Radboud UMC (beste wandeling kan ik je vertellen), doen spelletjes, bellen met vrienden en familie en hebben het samen fijn. Ja, ik weet dat dit heel raar klinkt. Maar verdriet was er op dat moment niet. We genoten van het samen zijn, samen als ongeduldige en trotse ouders die binnenkort hun zoon mogen verwelkomen.

Na 4x 2 tabletten voelde ik al heel wat gerommel en kramp, maar na een check was er nog weinig vooruitgang geboekt. Ik was inmiddels erg moe van de hele dag en de bijwerkingen van de tabletten hielpen ook niet mee. Ik zat bijna de hele nacht meer op de wc dan dat ik op bed lag. Of ik moest rennen naar de wc omdat ik weer eens moest spugen. 🤢 Gelukkig kreeg ik medicijnen tegen de bijwerkingen en zo kon ik nog wat kleine uurtjes slaap meepikken. 

De volgende ochtend waren we toch weer vroeg wakker en begonnen we weer vroeg met de volgende dosis pillen. Mijn familie kwam nog langs om wat extra spullen te brengen, want we hadden natuurlijk niet echt ingepakt op meerdere nachten ziekenhuis. En zo kwamen we de tijd wel weer door. Na weer wat rondes medicatie begon ik aan het einde van de middag al wel wat meer te voelen. De verpleegster gaf aan dat wandelen nog wel wat kon helpen het nog meer op te wekken. Nou daar gingen we dan, ik met een rolstoel en Robert naast mij. Op naar de snackautomaat.. En de terugweg moest ik in de rolstoel i.p.v. erachter. 

Daarna nog gefacetimed met vriendinnen, maar dit heb ik afgekapt omdat ik inmiddels in de bed beugels hing door de weeën. Gauw nog wat slaap proberen te pakken. Nou, dat plan ging lekker niet door.🙄 Puffend en steunend heb ik mijn zusje geappt, of dit dan echt weeën waren en of ik nog moest wachten of niet. 'Ga Robert wakker maken en bel de verpleging. Laat ze even checken of je al ontsluiting hebt.' Zo gezegd, zo gedaan. De verloskundige voelde dat er erg veel druk op mijn vliezen stond en ik inmiddels al 4-5 cm ontsluiting had. De vliezen moeten zelf gebroken worden door je lichaam, want breken doen ze bij dit termijn niet. Nou en na een paar minuten braken mijn vliezen.. Hallelujah! Wat een verlichting.🙏Uiteindelijk kreeg ik persdrang en mocht ik al rustig meepersen. Maar ik had veel pijn en ze vroegen of ik verdoving wilde hebben. Maar ik wilde de bevalling wel bewust meemaken, dus wilde geen ruggenprik. Toen stelde ze het morfinepompje voor. Ik kan je zeggen, je wordt zo high als een garnaal. Maar daardoor kon ik nog wel even 1,5 uur slapen. Wel gehuld in plakkertjes, toeters en bellen en een zuurstofslangetje, want mijn hartslag daalde en mijn ademhaling werd wel heel langzaam.

Om 3.45 uur werd ik ontkoppeld van alles en mocht ik eindelijk echt gaan persen. En binnen een kwartier, op maandag 18 januari om 3.59 uur werd onze grootste trots Sep geboren. Hij was 30 cm lang en woog 476 gram. De bevalling was te zwaar geweest voor zijn kleine lichaampje, waardoor hij stil is geboren. Maar het was goed zo. Nog een keer afscheid moeten nemen van hem hadden we ook niet aangekund. 

Ondanks dat je de uiterlijke kenmerken kon zien van het WHS-syndroom, was hij zo knap en mooi! Alles erop en eraan.. Zelfs de oorlellen van papa en het kruloortje van mama. Zo trots dat wij waren.. Onze zoon was daar! Veel te vroeg en veel te stil, maar niemand die dit moment van ons af kon pakken. Wij zijn papa en mama!👨‍👩‍👦♥