De bevalling van onze Fiene Lot*

27-7-21 21:13 uur

Daar liggen we dan. Wim en ik in bed, Fiene in haar kamertje. Zoals het had moeten zijn. Dit weekend ben jij op 26-7-21 om 00:10 geboren. Je hebt nog wat zuchtjes gedaan en bent toen vredig gaan slapen.

Hoe moeilijk het ook was, wetende om jou op de wereld te zetten en al zo snel afscheid te moeten nemen, het is goed zo meisje. Je mag je rust hebben. Je verdiend het om heen te gaan.

De bevalling duurde lang, zo 35 uur. Ik kreeg iedere 3 uur een tabletje vaginaal of oraal en die zouden er voor gaan zorgen dat mijn baarmoeder weeen zou maken. De manier van inbrengen maakte niet heel veel uit vertelde een verpleegster mij. Aangezien vaginaal inbrengen iets meer kans op bloedingen geeft stelde zij voor om het oraal te doen. Daarbij mag een verpleegster deze tabletten blijkbaar niet vaginaal inbrengen dus dat zou ik dan zelf moeten doen, want er waren geen artsen beschikbaar die dat even konden doen. Dus kozen wij voor oraal. Door de misselijkheid die de morfine gaf spuugde ik tot twee keer toe het pilletje uit waarna ze toch maar overgingen op vaginaal inbrengen. 

Het duurde zo lang. De hele zaterdag vanaf half 4 dat ik de eerste tablet kreeg gebeurde er niks. Af en toe een menstruatie krampje. De zondag dan, nieuwe dag nieuwe kansen. De krampen waren niet echt toe of afgenomen en toen kwam het moment dat er een verplichte pauze tussen de tabletten zat. Weer afwachten. Ondertussen zat ik aan de morfinepomp en tegelijkertijd de misselijkheids medicatie want de misselijkheid kreeg ik dan weer gratis bij de morfine. (Het infuus prikken van de morfine moest trouwens 3 keer opnieuw gedaan worden omdat ze mijn aders niet konden vinden.) 

Er zat maar geen schot in de zaak. Inmiddels stond mijn overlevingsstand aan en gevoel uit. Ik moest gaan bevallen. En hoe eerder hoe liever. De zusters waren allemaal heel lief. Ik hoefde maar te bellen en ik kreeg het. Ze probeerde mij echt zoveel mogelijk te ontlasten.  Ze konden me alleen niks beloven over de tijdsduur. Helaas. Twee keer heeft een arts voor mij gevoeld hoe ver ik was. De eerste keer 1 cm en de tweede keer 3 cm. Maar de cm’ers maakte opzich niet uit want zodra er genoeg ruimte was dan zou ze kunnen komen. Heel af en toe wat gerommel in mijn buik maar daar bleef het bij. 

En toen kreeg ik het 7e tabletje om een uur of 22:00. Dit keer werden de krampen veel regelmatiger en kon wim echt niet meer weg. Dat voelde ik. Het deed zo pijn. Waar ik eerst nog bang was voor de morfine en een evt overdosis kon ik nu niet vaak genoeg op die pomp drukken. En toen kwam het uur waarin ik iedere 2 minuten een wee kreeg. Onafgebroken een inmense pijn die geen pomp of pil kon stoppen. Ik riep tegen wim dat ik het niet aankon. Dat ik met mijzelf geen raad wist en dat ik bijna tegen de muur op liep van ellende. Ik zei hem dat hij iemand moest gaan halen. De nachtzuster kwam. En de arts ook. Ik bleef roepen dat ik dit niet kon en dat ik niet wist wat er met mijn lijf gebeurde. Ik voelde geen persdrang alleen een ongelofelijke kramp.

De arts bleef erbij. Op een gegeven moment voelde ik alsof ik moest poepen maar het kwam van ver.

Toen heb ik 3 keer gedrukt vanuit het kruintje van mijn hoofd en toen plopte ze eruit. Ik voelde de pijn wegtrekken. Zij lag nog helemaal mooi in het vlies. Direct daarna perste ik de placenta eruit. Wat een opluchting dat was klaar. Mij was gezegd dat de kans 1 op 3 was dat de placenta er niet helemaal of gedeeltelijk uit wilde komen en dat je dan naar de operatiekamer zou moeten om hem te laten verwijderen. “Gelukkig blijft dat ons bespaard” dacht ik nog… het trotse moedergevoel overheerste.  We waren verliefd op dat kleine mooie meisje wat uit mij was gekomen. Onze Fiene Lot!*

Helaas bleef ik  heel veel bloed verliezen toen Fiene* onderzocht werd en daarna. en de artsen dachten al snel aan een rest vd placenta die achtergebleven was. Er werd nog even een echo gemaakt en daar waren een paar grote stolsels op te zien. Er zat maar 1 ding op. Opereren. Dus daar ging ik dan. Door het ziekenhuis weg bij wim en fiene*. Ik smeekte of ik aub een algehele roes mocht ik wilde zo graag slapen en weg zijn.( De keuze qua pijnstilling voor de operatie waren namelijk een ruggenprik of narcose.) Dit mocht gelukkig en toen ik wakker werd was alles klaar.

We reden terug naar onze kamer, ik was nog heel slaperig. Ik hoorde Wim huilen. Hij was zo blij dat ik er weer was. Ik was heel moe en zei alleen maar “niet huilen wim het is goed” en toen ben ik weer in slaap gevallen. Wim vertelde later dat hij zich zo eenzaam voelde en bang was om mij kwijt te raken. Dat zijn dochter overleden was, zijn vrouw er dan ook niet meer zou zijn. En doordat ik er niet meer zou zijn hij Eeva waarschijnlijk ook nog kwijt zou raken (Eeva is niet de dochter van Wim). Die woorden zitten zo diep in mijn hart. Ik wist al dat hij veel om mij gaf maar die woorden maken het hard.

Eenmaal geslapen en redelijk bijgekomen begon onze laatste dag in het ziekenhuis. We aten wat, ik kreeg nog de nodige medicijnen. Fiene* lag in een bakje met water. Zo bleef ze mooi. Voor ons was ze het allerliefste kleinste babytje dat we ooit hebben en hopen te zullen moeten vasthouden. Ik ben meer dan een liter bloed verloren en voelde me erg duizelig. Ze hebben nog getwijfeld om mij bloed bij te geven maar besloten toch dat het het fijnste was als mijn lichaam het zelf zou oppakken. Dit betekende wel dat ik de eerste week niet alleen naar het toilet mocht of douchen met de kans op (flauw)vallen.  Maar op dat en de pijn in mijn hart na ging het oké. Ik voelde mij heel erg sterk verbonden met Wim. Om 16:00 uur kwam de fotograaf van make a memory. Wat doen hun mooi werk zeg. Hij nam de tijd en feliciteerde ons met onze meid. Hij legde alles mooi vast. Van haar, van ons. We koesteren de foto’s.

Na de fotograaf aten we ons laatste ziekenhuismaaltijd en mochten we naar huis. Met Fiene. Dat wilde we graag. Het is onze dochter en ze hoort bij ons. Ik heb haar geen moment eng gevonden. Alleen maar liefde gevoeld. 

In de volgende blog vertel ik jullie over de kraamweek

Word vervolgd