De bevalling van ons 3e wonder

Na 3 strippogingen die bijzonder weinig uithaalden heb ik het voor elkaar gekregen dat op 20 september m’n vliezen kunstmatig worden gebroken door onze verloskundige. Eigenlijk mag dit vanuit het ziekenhuis pas na 41 weken maar ik ben op. Moe door het vele slechte slapen en wil gewoon gaan bevallen.

Rond 12 uur zijn onze verloskundige en stagiaire Lotte bij ons thuis en worden mijn vliezen gebroken. De stagiaire mag het gaan doen maar heel makkelijk gaat dit niet. De baby ligt enorm diep en het vlies is erg stug. Wanneer de verloskundige het probeert horen we pats en begint het water te stromen. Nu kan het gaan beginnen! We spreken af eind vd middag contact te hebben.

Ik doe nog wat in huis, probeer wat te rusten en loop nog even naar m’n schoonouders voor een kopje thee. Af en toe komt er een wee maar ze stellen nog niet zoveel voor. Wanneer ik weer thuis ben rond 18.30 begint het wat serieuzer te worden en komen de weeen rond de 10-12 minuten.

Om 20.00 belt onze verloskundige om te vragen hoe het gaat, de weeen zijn er dan rond de 6-8 minuten en beginnen ook wat pijnlijker te worden. Ze stuurt de stagiaire naar ons huis om wat controles uit te voeren. Lotte, zo heet de stagiaire is rond 21.00 bij ons. Ze voelt hoeveel ontsluiting ik heb en dit is zo’n 4/5 cm op dat moment. Vanaf dan gaan de weeen geheel hun eigen gang. Ze komen sneller en ik moet me er echt op concentreren. We stellen voor een kop thee te drinken en ook Lotte blijft nog even. Eigenlijk hadden we afgesproken dat zij en de verloskundige om 23.00 weer zouden komen kijken maar Lotte benoemd achteraf dat ze wel door had dat het ineens snel ging. Ik vond het heel fijn dat ze bleef want ergens voelde ik zelf ook aan dat het niet lang meer ging duren.

De weeen werden op dat moment echt pijnlijk en kwamen snel. Ik ben onder de douche gaan staan maar dat voelde niet super. Ik voelde me misselijk en een beetje van de wereld raken. Dit herkende ik van mijn vorige bevallingen. Ik ben onder de douche weggegaan en op bed gaan liggen. Op m’n linkerzijde, net als bij Cas. Toen voelde ik al heel erg snel dat ik wat mee moest duwen en dit zei ik tegen Lotte. Zij zei: luister naar je lijf. Een paar minuten hierna kwamen de persweeen. Heerlijke weeen in vergelijking met de anderen. Je kunt wat gaan doen! Dit heeft een minuut of 7 geduurd, 5 echte persweeen gehad en daar was ze. Ik voelde haar hoofd echt naar beneden zakken, heel bijzonder. Lotte zei kijk maar tussen je benen en tadaa, daar lag onze dame. Ik was zo blij, het zat erop. Ze is er!! De verloskundige kwam pas binnen toen jolie al op mijn buik lag. Ze huilde niet heel hard en veel dus ik vroeg een paar keer of ze het wel goed deed. Lotte stelde me gerust en legde m’n hand op Jolie haar hartje. Dat ging flink tekeer. Gelukkig!

Binnen een half uur moet de placenta worden geboren. Helaas kreeg ik geen weeen meer en kwam de placenta er maar niet uit. Na 2 shots oxytocine kwam er nog niets en begon de tijd te dringen. Er werd geduwd en gedrukt op m’n buik, ik probeerde mee te duwen maar helaas. Niks. De verloskundige gaf aan dat ze 112 ging bellen omdat er nu toch wel haast bij kwam kijken. Ook verloor ik veel bloed, geen goed teken natuurlijk. Ik kon gelukkig zelf de trap nog aflopen. Beneden lagen er op de keukenvloer badjassen klaar en daar mocht ik op gaan liggen. Binnen no time was de ambulance er en begon de verpleegkundige me te onderzoeken. Bloeddruk, hartslag en vervolgens wat spuiten en infusen om medicatie toe te dienen. Ik voelde me al die tijd eigenlijk heel prima. Was goed bij en helder en kon zelf op de brancard gaan liggen. Peter was intussen beneden met Jolie, angelique had haar eerst nog vast en later zag ik Peter met haar lopen.

Toen we bijna weggingen kwam de kraamverzorgster nog binnen en zei lieve dingen. Lotte zei nog toen ik wegging dat ik niet moest schrikken in het ziekenhuis.

Met hoge snelheid reden we naar het ziekenhuis. We waren er super snel. In de ambulance stelde de verloskundige me nog wat vragen. Pas toen ik de ambulance uitgereden werd voelde ik me wat flauw worden. Toen we op de spoed waren was dat gevoel alweer verdwenen. Daar werd ik weer op een ander bed gelegd en de kamer stroomde vol mensen. 7 dames om precies te zijn. Ook hier kwamen er allerlei vragen, maar ook felicitaties. Het voelde er heel prettig en vertrouwd. Ze legden uit wat ze gingen doen en beantwoordden al mijn vragen. Ik kreeg heel wat medicatie toegediend en ondertussen stond een verloskundige continu mijn buik te kneden. Dat klinkt nogal lief, het was meer drukken en knijpen. Dit deed me zo ontzettend pijn! Ik heb veel gevloekt en au geroepen maarja, het moest doorgaan. Op een gegeven moment werd me verteld dat de gynaecoloog zou komen en ook een poging zou wagen de placenta te verwijderen. Dat zou nog iets meer pijn gaan doen zei ze erbij… Gelukkig deed de gynaecoloog maar 1 poging en besloot toen het OK team te gaan bellen. Die bellen ze blijkbaar wakker en dan moeten ze er binnen een kwartier staan. Dat duurde voor mijn gevoel erg lang natuurlijk. Intussen moest ik een operatie trui aan. Ik vroeg op een gegeven moment wanneer ze kwamen en gelukkig ging het toen snel. Toen ik bijna wegging kwamen Peter, Jolie, Lotte en Angelique binnen. Zo fijn om hun nog even te zien!! Peter gaf me een kus en liet me jolie zien, praatten heel kort en toen ging ik weg.

Onderweg heb ik 1 moment gedacht: als ik dit niet overleef dan voel ik er tenminste niets van. Dat gevoel ging ook heel snel weer weg.

Het was muisstil overal en er liep verder niemand op de gangen. Op de OK was ook niemand dus het ging allemaal erg snel. Ik moest weer op een ander bed liggen en toen kreeg ik wat uitleg over wat ze gingen doen. Ik kreeg een kapje met zuurstof op, dat rook en smaakte heel erg vies en in m’n arm werd de narcose ingespoten. Ik heb bewust m’n ogen dicht gedaan en zo heb ik er niets van gemerkt. Toen ik weer wakker werd reden de 2 anesthesisten me net naar de IC toe. Alles was goed gegaan. Op de IC waren weer andere verpleegkundigen en daar kreeg ik weer allerlei medicatie ingespoten. Ook plasma en 4 zakken bloed omdat ik uiteindelijk 3,5 liter was verloren. Behoorlijk wat. De gynaecoloog kwam checken hoe het ging en vroeg of ik Peter en Jolie wilde zien. Ik had niet gedacht dat dat hier al mocht dus was verrast. Niet veel later kwamen hun bij me. Wat fijn om ze weer te zien. Ik had enorme dorst dus kreeg een ijsje en veel water. Peter vond dat ik raar praatte, wat ook goed kon blijkbaar want ik had een beademingsbuis in m’n keel gehad waardoor mn keel ook wat pijn deed. Op de IC heb ik zo’n 1,5 uur gelegen en toen mocht ik naar de moeder kind afdeling. Weer kennismaken met nieuwe verpleegkundigen, overigens waren ze allemaal erg aardig en weer continu bloeddruk meten, kijken naar bloed verlies, medicatie toedienen…. gelukkig bleef alles aardig stabiel. Uiteraard een heel lage bloeddruk en een laag HB maar dat is logisch. Het was inmiddels een uur of 3 en we probeerden te slapen. Dat lukte mij niet heel erg goed. Jolie was ook wat onrustig, huilde regelmatig. Ze lag wel even lekker bij me maar door al die slangen kon ik haar niet fijn vasthouden. Snachts heb ik m’n ouders nog even gebeld en de volgende ochtend hebben we de rest gebeld.

Ik kon niet wachten tot het ochtend was en we naar huis mochten. Helaas ging dit iets minder vlot dan ik zelf had bedacht. Rustig ontbijten, douchen en ik moest 2x plassen nadat de katheter eruit was. Heb expres heel veel gedronken en binnen no time had ik 2x geplast. Peter is tussentijds even naar huis geweest om te douchen en voor z’n medicijnen. Toen heeft hij Gwen gehaald en kwam ze mee naar het ziekenhuis. Zo fijn!! Dat was echt een heel mooi moment. Ze was zo blij! Kon niet wachten om Jolie vast te houden. En uiteindelijk mochten we rond 12 uur lekker naar huis!