1 jaar geleden
De bevalling van baby S
Dit is het vervolg van mijn eerste blog
24.09.2018
Ik word ingeleid op dat moment ben ik 37 weken en 4 dagen zwanger.
Die avond moeten we ons melden bij de verloskamers. De verpleging maakt een half uurtje ctg en die is goed. Dan doen ze een paar onderzoekjes en heb ik 1 à 2 cm ontsluiting. Ze plaatsen een ballonnetje, gelukkig is het niet erg pijnlijk. Ik blijf de nacht in het ziekenhuis slapen. Ik slaap zelf nauwelijks ongeveer zo'n 2 uurtje heb ik kunnen slapen. Mijn vriend mocht ook blijven slapen, die sliep heerlijk de hele nacht.
In de ochtend zo rond een uur of 8 komt de verpleging, ze legt me weer aan het ctg. Na een half uurtje komt ze met de gynaecoloog weer kijken alles is in orde en ze halen de ballon eruit. Ik heb genoeg uitsluiting om mijn vliezen te breken. Eerst probeert een stagiaire maar die poging mislukt. De 2de keer doet de gynaecoloog het zelf en dat gaat meteen goed. Ik verlies meteen heel wat vruchtwater zelf de broek van de gynaecoloog is nat. Nu is het afwachten wat er gaat gebeuren. Ondertussen krijg ik een glucose en insuline infuus aangekoppeld. Dit doen ze omdat zij zo de meeste controle hebben over mijn glucosewaarde tijdens de bevalling. Na een tijdje beginnen de weeën vanzelf en niet veel later krijg ik een enorme weeënstorm. Deze was niet vol te houden dus kreeg ik een ruggenprik. Gelukkig zat deze in een keer goed.
De pijn verdween en ik had nergens meer last van. Het wachten is weer begonnen. Zo om de 2 uur komen ze kijken hoe het er voor staat. De ontsluiting vordert goed. De precieze tijd kan ik me niet meer herinneren maar ik heb 10 cm. Maar de baby ligt nog niet goed ingedaald dus we moeten nog even wachten en kijken of hij zelf nog indaalt. Na nog een controle is er nog geen verandering. Ik krijg weeën opwekkers in de hoop de weeën krachtiger te maken en hem zo te laten indalen. Ze doen ook een testje of hij het nog wel leuk vind in mijn buik. Dit doen ze door een krasje te maken op zijn hoofdje. Ook vertelt ze me dat hij al veel haartjes heeft.
Een verloskundige komt binnen ze vraagt of ik al persdrang heb maar ik voel niks dit ook door de ruggenprik. En ineens gaat het snel. De weeënopwekkers maken plaats voor weeënremmers en de kamer stroomt vol. De baby vindt het niet meer leuk in mijn buik. Ik moet van de gynaecoloog toch een paar keer proberen te persen, maar er gebeurt helaas niks. Ik word in sneltrein vaart klaar gemaakt voor een spoedkeizersnede.
De keizersnede
We lopen ,of ja ik lig in het bed, met de gynaecoloog, een stagiair en mijn vriend naar de lift ,de lift voor alleen spoedgevallen. Door het ziekenhuis, het was een hele tocht. Voor de OK moeten we even wachten. Ik lig ondertussen ongemakkelijk met mijn dikke buik op het bed. We mogen naar binnen. Ik heb al een ruggenprik dus daar gaat extra medicatie door en ze maken alles klaar. Helaas werkt de medicatie niet snel genoeg en voel ik deels dat ze de eerste snee maken. Ik kan me wel nog bewegen. Ze geven me wat lachgas in de hoop dat de spanning van mij weg gaat en ze toch nog door kunnen gaan. Van af dat moment word het voor mij wazig en kan ik me het niet heel goed herinneren. Ik val even weg en kom weer bij. Ze maken de tweede snede ook deze voel ik deels en ik beweeg me. Dan hoor ik iemand zeggen nee dit gaat zo niet. Dan zegt de anesthesist we gaan goed voor jou en je kindje zorgen. En toen werd het helemaal zwart.