8 jaar geleden
De bevalling speelt nog vaak af in mijn hoofd
Het is nu 5 maanden geleden dat onze knappe kerel geboren is. Toch komt de bevalling, kraamweek en de eerste periode regelmatig nog terug.
5,5 maanden terug. Ik zie mezelf nog voorruit strompelen om onze hond uit te laten, gelukkig hoef ik niet ver te lopen.
Veel kon ik ook al niet meer, veel last van mijn rug, buik en bekken. Van mij mocht de kleine wel komen hoor!
Vrijdagavond we zitten gezellig samen tv te kijken. Nou ja gezellig, ik zit alleen maar te klagen dat ik zo'n last van mijn buik en rug heb. Ik kan niet fatsoenlijk meer zitten of liggen. Laat de kleine maar komen. Die nacht beginnen de weeën dan ook, net of de kleine het gehoord heeft. Ik heb alleen maar rug weeën. ( ik had altijd gedacht dat t menstruatie buikkrampen zouden zijn maar dan nog heftiger). Rug weeën had ik niet aan gedacht. In de ochtend de verloskundige gebeld, ze zou er een uurtje later zijn. 4cm ontsluiting en ze zou rond 13.00 uur terug komen. Om 10.30 begin ik hevig te bloeden waarop de verloskundige even komt kijken. Niks ernstigs maar ik had nu al 5cm. Ik kom om 13.00 uur teug en dan gaan we na het ziekenhuis. Mijn man alles al klaar gezet. Het enige wat ik deed was in de douche daarna de kruik erop en ga zo maar door.
Om 13.00 uur had ik 6cm ontsluiting, bijna 7. Op na het ziekenhuis, best fijn even in de auto zitten, de eerste 10 min dan. Daarna was het weer verschrikkelijk. Eenmaal in het ziekenhuis stopte de ontsluiting, hierna kwam er zoveel op mij af wat ik dus nog altijd aan het verwerken ben denk ik:
De klok die precies voor het bed hangt, de verloskundige had om 13.00 nog gezegd, de baby komt waarschijnlijk al rond 15.00 uur. Dus ik dacht nog even doorzetten en hij komt
Mijn vliezen durfde ze niet te breken, waren stug en de baby ging steeds met hoofdje weer omhoog. Na veel overleggen met het ziekenhuis is er eerst een uitwendig en inwendige echo gemaakt, ook moest mijn blaas leeg gemaakt worden met de katheter daarna zijn mijn vliezen door de verloskundige van t ziekenhuis gebroken. Hierna schoot het nog niet op.
Wil je pijnstilling het zou wel verstandig zijn. Ik wilde vooraf al geen pijnstilling dus ik dacht ik kan hier niet over nadenken tussen de weeën door en ik hou dit nog wel even vol, tot 15.00 hou ik echt nog wel vol.. Op een gegeven moment staat t bed zo vol, mijn man, de kraamverzorgende met leerling, mijn eigen verloskundige, verloskundige van t ziekenhuis met co-assistent, verpleegkundige en de gynaecoloog. Ik mag persen, ik voel niks bewegen, Ja het gaat goed word er gezegd, Het gaat helemaal niet goed want ik voel toch niks bewegen! Ik kan niet meer. Ik probeer een perswee tegen te houden, ik weet dat t niet mag maar er zit geen pauzes tussen de persweeën. Ze blijven maar komen. niet tegen houden word er gezegd. Helaas, hoe ik t ook probeerde tegenhouden ging ook helemaal niet. Dan komen ze met de zuignap, nee roep ik dat wil ik niet! Ik schiet in de paniek. Uiteindelijk hoeft t niet. We gaan een knip zetten, weer schiet ik in de paniek. Nee geen knip, niet doen! En dat moet anders kan hij er niet door! Ik zie het nog voor me dat de knip gezet word. De verloskundige van het ziekenhuis is streng voor mij, steeds als ik zeg dat ik niet meer kan word ze boos. Maar dit had ik nodig en dit heeft mij er door heen geholpen. Na meer dan anderhalf uur persen is onze kleine er eindelijk. Dan hoor ik dat hij 2 keer de navelstreng om zijn hoofdje heen heeft. Even is er paniek bij mij. Iedereen is met de kleine bezig en niet met mij. Alles blijkt goed te zijn. Word er nog in een keer een spuit in mijn been gezet. Ik ben niet bang voor spuiten maar even een aankondiging had wel gemogen! Dan moet er nog gehecht worden, ondanks de verdoving doet t echt pijn. 19.00 uur is de kleine geboren en om 21.30 uur waren wij alweer thuis, schoonouders waren er al. Schoonouders beginnen al meteen met koffie en beschuit. Het gaat veel te snel, niemand heeft oog voor mij, ik zit daar midden in de kamer en iedereen is om mij heen aan het rennen en niemand die mij hoort praten. Mijn ouder komen die meteen na mij toe gaan, wat ik heel fijn vond, De kraamhulp is er dan ook en ik word na boven gebracht de kleine word nog 1 keer aangelegd, mijn man word nog 1 keer het verschonen uitgelegd, En om 22.45 zijn we alleen met z'n 3e.
Geregeld komt deze dag terug en word ik heel verdrietig.
Ook kan ik nog steeds niet de kleertjes die hem al te klein zijn op te ruimen.
Ik heb het al vaak geprobeerd maar steeds komt de bevalling en de kraamweek terug!
Ik vind het lastig dat ik er soms nog zo mee zit en hoop dat ik het snel een plekje kan geven.
Maribel91
Als ik dit lees kan ik het niet rustig lezen. Ik lees het heel gejaagd waardoor ik het idee krijg dat jij je misschien ook opgejaagd voelde. Zo'n bevalling is niet niks! En ik begrijp dat je daarna ineens in een soort gat valt. Als je zwanger bent heeft iedereen aandacht voor jou en zodra je bent bevallen lopen ze je voorbij zo naar de baby. Ik hoop wel dat je het een plekje kan geven of er in ieder geval met iemand over kan praten. Een bevalling is een heftig en onvoorspelbaar iets! geef het tijd. Het heeft mij denk ik ruim een jaar gekost voordat ik het een plekje had gegeven en ik heb zijn kleertjes bijna 2 jaar lang bewaard. Het belangrijkste is dat je het leven heb geschonken aan je kindje!
Lindsy83
heftig zeg! Vooral omdat je op dat moment totaal geen invloed meer had op wat er ging gebeuren... Zoiets kost zeker tijd om een plake te geven... Heel veel sterkte!