De Bevalling - Snel en heftig.

De bevalling.

Goed, hier volgt mijn bevallingsverhaal. Geen idee of het überhaupt iemand wat interesseert wat ik te vertellen heb. Maar ik merk zelf dat ik het ontzettend leuk vind om het allemaal uit te schrijven. Zo heb ik straks alles op een rij en kan ik wat meer ingaan op de verhalen die er tussendoor speelde en de naast liggende verhalen erbij vertellen.

22 oktober 2018. Om 07.50 kwamen we aan in het ziekenhuis. Bij de ingang stonden mijn zus en zwager ons op te wachten. Mijn zus had om 08.00 ook een afspraak in het zelfde ziekenhuis voor een helaas minder leuk iets, namelijk een biopsie. Ik vond het heel fijn haar nog te kunnen knuffelen met mijn dikke buik er tussen. We wensten elkaar succes en daar gingen we. Beiden een andere kant op. Achteraf hoorde ik dat we ons hadden moeten aanmelden bij de receptie maar wij zijn rechtstreeks door gelopen naar de afdeling verloskunde. ( iets met zenuwen ). Wel heel grappig dat mijn zus ons dus heeft aangemeld haha

".. is mijn zusje, ze gaat bevallen hihi..".

We mochten ons settelen in kamer 7. Die ochtend lagen er met mij nog 6 andere vrouwen voor hetzelfde 'klusje' en dus moest ik geduldig wachten tot de gynaecoloog naar onze kamer kwam. Wel was er een verpleegkundige die constant bij ons bleef. We hadden ons totaal niet voorbereid op een ziekenhuis bevalling, ik wilde tenslotte tot 2 weken terug nog thuis bevallen. Maar we gingen er vanuit dat het wel ging lukken. Tuurlijk.

Ik was die dag zelf jarig en dus was het best een beetje bijzonder dat dit gebeurde op mijn 29e verjaardag. Iedereen die binnen kwam noemde mijn naam en geboorte datum op, ik werd dus vaak gefeliciteerd alleen die ochtend al. Mijn telefoon stond ook roodgloeiend met allemaal felicitaties maar niet veel mensen wisten dat ik met iets anders bezig zou zijn die dag. Nina werd wakker rond die tijd en we hebben nog even beeld gebeld. Er werd voor me gezongen en we gaven elkaar lucht kusjes. Ondertussen was het infuus geprikt en werd ik aangesloten op de CTG, gelukkig was deze draadloos en kon ik er gewoon mee douchen etc. Dat was vooraf eigenlijk het aller ergste waar ik aan dacht als het over een ziekenhuis bevalling ging. Dat je aan draadjes en snoertjes ligt waardoor je je bewegingsvrijheid kwijt bent. Tijdens de bevalling van Nina liep ik namelijk door de hele boven verdieping, douchte ik etc. Maar dit kon dus gelukkig nu ook. (meevaller)

Om 9.00 uur brak de Gyn mijn vliezen. Ze voelde dat ik 3 cm ontsluiting had. Er werd een schedel-elektrode aangebracht op het hoofdje bij de baby. Dát vond ik een naar idee.. Nog niet eens op de wereld, je moet een hele prestatie leveren, en er wordt al wat op je hoofd geplaatst. Maar goed, wat moet, dat moet. Daarna ging ze er weer vandoor. Ik belde mijn zus, zij komt foto's maken tijdens de bevalling. De verpleegkundige wilde het infuus gaan aansluiten maar het was niet nodig want er kwam direct een weeën storm opzetten. Om 09.40 PANIEK ! Ik dacht al persweeën te voelen, maar het bleek vooral vruchtwater te zijn dat druk zette. Tijdens die 'aanval' kwam mijn zus binnen (ze bleek al onderweg te zijn ;) ) Ze wist mij direct rustig te krijgen. Samen ademen en puffen. Daarna installeerde ze zich rustig in onze kamer. Ze heeft mij nog wel op de foto weten te krijgen tijdens dit moment trouwens, hoe ? Geen idee, ben ik kwijt. Haha. Op dat moment had ik 4 cm ontsluiting. Ondertussen liep ik van het bed naar de douche en weer terug, ik verloor veel vruchtwater en dat vond ik zó vervelend, want zij moest dat constant opruimen. Ik heb denk ik wel 20 keer mijn excuses hier voor aangeboden. Elke keer werd er door Jet, Mark en de 'zuster' om gelachen.

De weeën volgden steeds sneller en heftiger na elkaar. Mark en Jet vertelden me elke keer dat ik eerste stond. Tijdens de bevalling snapte ik daar weinig van maar boven mijn bed bleken monitoren te hangen van de andere vrouwen zodat als de gyn ergens bezig was, ze de rest van de strijders in de gaten kon houden, tuurlijk, slim ! Maar kon mij het schelen dat ik eerste stond stel gekken.Ik had vooraf gezworen het allemaal zelf te willen doen, zonder pijnstilling, ik kon niet tegen morfine (kotsen) en die ruggenprik leek me helemaal vreselijk. Maar om 10.15 trok ik het echt niet meer. Met nog steeds 4 cm SMEEKTE ik om een ruggenprik. De gyn ging in overleg, kwam terug en vertelde op een ( VEEL TE ) kalme toon wat voor risico's er zijn en hoe een ruggenprik in zijn werk gaat. "..JA JA IS GOED, DOE MAAR NU.." Mark vroeg nog 5 keer of ik het wel zeker wist ? "..je hebt gezegd dat ik nee moest zeggen als je er om vroeg he, weet je dat nog ? Je wil het eigenlijk ABSOLUUT niet .."

JA WEET IK EN NU WIL IK HET WEL OKE ? NU !

De Gyn verliet de kamer en kwam een half uur later terug met het nieuws dat we dat niet gingen doen, wel mocht ik een morfine pompje. Ik werd boos (sorry not sorry) Nee!! ik kan niet tegen morfine - ik wil geen morfine - ROT OP met je morfine. DAN GA IK KOTSEN ÉCHT !? Oke helder...

De prik ging niet door omdat ze de situatie zo inschatte dat het wel eens heel snel zou kunnen gaan. En ze hadden gelijk. om 11.37 waren ze nog aan het uitleggen waarom het niet kon, en morfine wel ( niet dat ik luisterde want hey.. Ik heb weeën en ik heb pijn enzo ). Ik riep laat maar, ik ga naar de wc en dan douchen, of niet. Weet ik veel.De weeën waren op dat moment nóg heviger en ik riep dat ik moest poepen. Maar ik voelde, ze komt, NU! En ik riep het ook ZE KOMT !! want ik zat dus nog steeds op de wc. Mark sprak me kalm en lief toe, nee schat ze komt nu niet want je hebt ".. JA JA JA .." hoorden we de gyn roepen die binnen kwam rennen. Leg Manon op bed, het hartje van de baby zakt, ZE KOMT!! Hup van de badkamer, naar het bed ( Hoe ? geen idee.. ) En daar gingen we. CTG eraf, slangetje eruit, 3 keer persen en daar lag een wolk van een baby op mijn borst.

Elou is geboren om 11.42 op 22 oktober 2018 met een geboorte gewicht van 4130 en een lengte van 53cm.

Lekkere flinke baby met lieve zachte haartjes, de mooiste oogjes, perfect neusje en de heerlijkste kus lippen.

Volgende keer verder..

JOE !