De bevalling nr 5.. net even anders..

Mijn uitgerekende datum was 20 december, maar die dag kwam en ging zonder enig teken van een naderende bevalling. Ongeduld sloop in de dagen voorbij, terwijl iedereen voorspelde dat het een kerstkindje zou worden. Op vrijdag 22 december werd ik gestript bij de verloskundige, en tot mijn verrassing had ik al 3 cm ontsluiting, helemaal gratis. Het strippen was een eitje, en de volgende poging zou pas na de kerstdagen zijn. Maar ach, kerst is maar een datum, toch?

Het strippen leek weinig te doen, behalve dat ik op zaterdag mijn slijmprop verloor. Er rommelde wat, maar met 2 paracetamolletjes bleef de nacht rustig. Op kerstavond hadden we afgesproken om te gourmetten bij mijn moeder als ik nog zwanger was. 's Morgens was ik nog bezig met nesteldrang, voor de tweede keer in een week stond ik de deuren te soppen. Alles moest tip-top in orde zijn. Het rommelde hier en daar in de loop van de middag, maar niets regelmatigs. Dus op naar het gourmetten.

We hebben heerlijk gesmikkeld en genoten. Tegen 20.00 uur gingen we naar huis, de kinderen naar bed, en ik besloot in bad te gaan. Het gerommel zakte wat weg terwijl ik languit een film keek. Maar door het warme water kwam het rommelen sterker terug, zelfs met wat regelmaat. Henk liep te mopperen, wilde naar bed, maar J-h liep nog rond en had geen haast om te gaan slapen. Gewapend met een badjas begon ik met timen, en tussendoor maakte ik J-h op bed. Henk besloot ook in bed te kruipen, ongelovig dat dit een kerstkindje zou worden.

Kort nadat hij op bed ging, belde ik de verloskundige. Ze zouden er zijn binnen een half uurtje, twee man sterk. Eenmaal gearriveerd, een praatje en een observatie, de weeën waren duidelijk zichtbaar. Tijd om de ontsluiting te meten. En jawel, 10 cm! Wow, maar dit was een eitje. En nu... wachten of de vliezen breken.

Ik koos ervoor de vliezen te laten breken, een flinke plons, en daarna... niets. Mijn weeën verdwenen. Zelf persen leverde weinig op, behalve een hartslag die wat terugliep. Hup, op de linkerzij. Even later waren de weeën er weer, maar dit waren geen persweeën, wel heftiger. Ik wilde omhoog, terug onder de douche. De warmte zorgde kortdurend voor verlichting, maar de intensiteit van de weeën nam toe. Op 9 cm heb je een moment dat je in verzet gaat, het punt tussen ontsluitingsweeën en persweeën, het gemeenste moment van de bevalling. Het moment dat zoveel vrouwen roepen, "ik wil niet meer, ik kan niet meer." Het leek alsof ik op dat punt bleef hangen.

Een baarkruk erbij, maar dat zorgde alleen voor bijkomende beenweeën. Geen succes. Ik had echt het idee dat de baarkruk een halve meter te laag was. Douche uit, dan maar terug naar de huiskamer. Zuchten, zuchten, puffen, puffen, maar nog steeds veranderde er weinig. Het putte me volledig uit, en ik besloot mijn strijd te staken en om pijnstilling te vragen en naar het ziekenhuis te gaan. Na overleg over welk ziekenhuis en de vrees voor alleen een infuus met oxytocine voor het laatste stukje, en pijnstilling geen optie meer was, belde ik de ambulance. Nog één keer toucheren om te voorkomen dat mijn persweeën in de ambulance begonnen. Op het moment van toucheren kreeg ik een krachtige perswee waarbij meteen de kruin geboren werd, al mooi blauw.

Er ontstond foetale nood en ik werd gedirigeerd om op handen en knieën te gaan en te persen. Dit was geen aanmoedigen meer, maar pure commando's. Vraag niet hoe, maar het is me gelukt. En toen was het stil, doodstil. Direct werd de dopler op het hartje gezet. Gelukkig een duidelijke hartslag, en ik liet me uitgeput op mijn buik zakken. De kleine, een jongen, had tijd nodig om te aarden. Ik draaide me met hulp terug op mijn rug en kreeg een half blauwe kleine man op mijn buik die de prachtige naam Feibe kreeg.

Inmiddels was ook de ambulance gearriveerd, door alle hectiek vergeten af te bellen. De verloskundige overlegde met de ambulancebroeder, en ze vonden dat Feibe te oppervlakkig bleef ademhalen en bleef rochelen. Ze besloten dat hij met de couveuse ambulance vervoerd moest worden, niet zoals gepland met de auto in de Maxi-Cosi voor het bloedprikken van de bloedgroep in verband met bloedgroepantagonisme. Henk haalde snel de andere kinderen uit bed zodat ze hun nieuwe broertje konden bewonderen voor we naar het ziekenhuis moesten. Ik werd geïnstrueerd snel even te douchen, maar tijdens het douchen bleek het helemaal mis te gaan met Feibe, die werd aangekleed.

De couveuse ambulance was gearriveerd, en tijdens het aankleden zag Henk Feibe potloodblauw worden tot zwarte lippen. De saturatie werd aangesloten en bleek gezakt te zijn tot 65%, beademing was nodig. Met de beademing klom hij goed op, maar met meerdere malen zakte deze direct zonder beademing. Er werd besloten om de traumahelikopter op te roepen. Een bijzonder heftig moment als je dit te horen krijgt wanneer je de badkamer uit komt. De eerste gedachte was nee nee, er zou toch niet iets zijn met zijn hartje. De andere kinderen werden opgehaald door mijn schoonmoeder, die ook inmiddels gearriveerd was. De traumarts bekommerde zich over Feibe. Zijn suiker was ook aan de lage kant, en met het toedienen van wat suiker stabiliseerde de ademhaling iets. Er werd besloten dat vliegen niet nodig was, maar wel dat de traumarts mee zou rijden met de ambulance. Wij in de andere ambulance er achteraan.

In het Scheper ziekenhuis in Emmen werden we opgewacht door de kinderarts. Ik was nog nooit zo blij. De dienstdoende kinderarts was dr. Duursma, de kinderarts van Jan-Hendrik. We hoefden niets uit te leggen over onze angst, en er werd nog eens goed geluisterd naar het hartje. Ze kon niets afwijkends horen. Feibe was inmiddels stabiel met een zuurstofondersteuning van 30% en heeft deze nog 3 dagen gehad, waarin deze werd afgebouwd.

Helaas bleek Feibe ook bloedgroep A+ te hebben, en op dag 4 werd hij te geel. Eén dag en nacht onder de blauwe lampen was voldoende. Op vrijdag mochten we zelfs naar huis. Helaas voor korte duur, de randvoorwaarde was dat er zaterdag opnieuw bloed moest worden geprikt. Deze zaten op het randje van fototherapie, en 's middags kreeg ik Feibe niet meer wakker voor de voeding. Na overleg mochten we ons opnieuw melden op de kinderafdeling. Opnieuw fototherapie, en dit keer onder de bili blanket. Na een dag en nacht was de waarde hetzelfde als die vrijdag van ontslag. We mochten opnieuw naar huis, maar nu kozen we voor een extra nacht te blijven voor de zekerheid. Het heen en weer had een grote impact op mij en de kinderen. Gelukkig was er alle begrip voor. Besloten werd de volgende ochtend (maandag) nog bloed te prikken, en gelukkig was deze praktisch hetzelfde gebleven. Dit betekende dat we nu wel met vol vertrouwen naar huis gingen.

Ik kan eerlijk zeggen dat het allemaal behoorlijk wat impact heeft gehad, misschien mede doordat het ook nog eens de feestdagen waren. De impact was zelfs groter dan de diagnose van Jan-Hendrik en zijn week in het ziekenhuis. Flashbacks en intens verdriet, het heeft allemaal nog een plekje nodig. Samen met de praktijkondersteuner en de wijkverpleegkundige waar ik deze week gesprekken mee heb, gaat het vast goed komen. Evenals de vraag en het stukje afsluiten, zijn we nu dan echt compleet.

Mijn uitgerekende datum was 20 december, die dag kwam en ging voorbij zonder enig teken van een naderende bevalling. Ongeduldig kropen de dagen voorbij, en iedereen riep dat het een kerstkindje zou worden. Op vrijdag 22 december werd ik gestript bij de verloskundige, en tot mijn verbazing bleek ik al 3 cm ontsluiting te hebben, helemaal gratis. Het strippen verliep vlot. De volgende poging tot strippen zou na de kerstdagen zijn, want, ach ja, kerst is slechts een datum. Maar ideaal was het niet. Het strippen had weinig effect; het zorgde er alleen voor dat ik op zaterdag mijn slijmprop verloor en er wat gerommel was. Met wat pijnstilling op bed bleef de nacht verder rustig.

Op zondagavond, Kerstavond, hadden we afgesproken dat als ik nog zwanger was, we bij mijn moeder zouden gaan gourmetten. 's Morgens had ik nog last van nesteldrang en stond ik voor de tweede keer die week de deuren te soppen. Alles moest tiptop in orde zijn. Hier en daar rommelde het wel iets in de loop van de middag, maar niets regelmatigs. Dus op weg naar het gourmetten. We hebben heerlijk gesmikkeld en genoten. Tegen 20.00 uur gingen we naar huis, de kinderen naar bed, en ik besloot in bad te gaan.

Het gerommel verdween een beetje terwijl ik languit een film keek, maar door het warme water kwam het sterker terug. Zelfs met enige regelmaat. Henk mopperde een beetje; hij wilde naar bed, maar J-h, na een lang middagslaapje, had geen haast om te gaan slapen. Gewapend met een badjas begon ik te timen, en tussendoor bracht ik J-h naar bed. Henk besloot ook in bed te kruipen. Hij geloofde me niet dat dit toch een kerstkindje zou worden. Kort nadat hij naar bed ging, belde ik de verloskundige. Ze zouden er zijn binnen een half uurtje, met zijn tweeën: een stagiaire en de verloskundige. Na hun aankomst volgde een praatje en observatie; de weeën waren duidelijk zichtbaar maar nog goed uit te blazen. Puffen was nog niet nodig. Tijd om de ontsluiting te meten. En jawel, 10 cm! Wauw, dit was echt een eitje. En nu... wachten of de vliezen breken.