De bevalling

Door mijn volledige medische voorgeschiedenis word ik ingeleid op 39 weken zwangerschap, één dag voor mijn 28e verjaardag. Ik begin vol moed, met de overtuiging "ik wil geen epidurale". Na enkele uren lig ik huilend in bed. De gynaecoloog komt binnen en vraagt me wat ik wil. "Ik wil een epidurale." "Gelukkig, want anders hadden wij deze beslissing voor jou gemaakt." 

Er wordt mij uitgelegd dat ik gekoppelde weeën heb, en dus geen tijd om even tot rust te komen tussen de weeën. Na het zetten van de epidurale wordt de pijn minder, maar helemaal verdwijnen doet ze niet. Na veel te lang, komt het verlossende nieuws: "10 cm, volledige ontsluiting." "Gaat het dan eindelijk beginnen?" Nee. Daar gaan we weer. Als gevolg van mijn medische voorgeschiedenis moet ik wachten, tot het hoofdje volledig is ingedaald. 

DRIE UUR LANG! Drie uur lang lig ik daar, met persweeën en vreselijke pijn, maar ik mag niets doen! Tot plotseling. Twintig minuten later komt ons kindje ter wereld. Zelf kan ik me dit moment nog heel moeilijk voorstellen, maar volgens mijn vriend veranderde mijn gezichtsuitdrukking van angstig naar opgelucht. De vroedvrouw vraagt of we hebben gekeken wat het is; we hielden het geslacht namelijk als een verrassing. Ik had gekeken, mijn vriend niet, en die tilt snel het dekentje op. Een jongen, Oscar.