De bevalling

Het is 3 augustus 2022 ik ben vandaag 39 weken zwanger, een spannende dag.

Om 15 uur mag ik naar de verloskamers bellen, ze zullen me dan vertellen of er plek is om me die dag in te leiden.

Wanneer ik op de seconde om 15 uur het bij mij inmiddels bekende nummer intoets, krijg ik te horen dat ik om 17 uur terug moet bellen.

Zucht… nog langer wachten..

maar dan komt om 17 uur het bevrijdende antwoord; “we verwachten je om 18.30 uur en dan zullen we de ballon plaatsen”

M. (Papa) wordt ingelicht dat het door gaat en moet hierdoor vervanging regelen voor zijn avonddienst.

Alle laatste spullen worden gecheckt en ingepakt, het bevalkoffer stond gelukkig al enkele weken klaar.

Het is zover, Milia slaapt nietsvermoedend bij haar vader, ik neem afscheid van het thuisfront en om 18.15 uur rijden we naar het ziekenhuis.

De afgelopen weken heb ik deze reis de nodige keertjes gemaakt, maar dit is de laatste keer dat jij nog in mijn buik zit. Spannend! Eindelijk!

We melden ons bij de balie en worden direct naar een verloskamer gebracht.

Er worden infusen geprikt en de CTG wordt aangesloten.

Tot 21.00 uur heb ik aan het CTG moeten blijven omdat deze niet liet zien wat ze graag wilden zien.

Maar dan, wanneer alles naar wens is, kan het inleiden beginnen.

Omdat ik bij mijn oudste dochter werd ingeleid wist ik dat ik na het zetten van de ballon wat krampjes kon krijgen.

Zodra de ballon zit voel ik me aardig “ongesteld”.

Mijn gedachten dwalen af, “waren die krampjes de vorige keer ook al zo stevig?”.

Maar goed, hoort erbij.

Ik krijg een paracetamol en een slaaptablet zodat ik de volgende dag uitgerust aan mijn bevalling kan beginnen.

Na een leuk gesprek met de gynaecoloog en verpleegkundige van de avonddienst waarin ze de verwachting uitspraken me tijdens de avonddienst van morgen weer te zien, wensen we elkaar een goede nachtrust.

M. besluit thuis te gaan slapen aangezien we morgenvroeg de inleiding pas door zullen zetten, ik stribbel nog even tegen en geef aan dat ik om de een of andere reden zenuwachtig word van dat idee.

Hij verzekert me dat hij binnen 15 minuten bij me kan zijn als er wat veranderd, oké.. ik knik en laat hem gaan.

Ik neem mijn paracetamol en slaaptablet en probeer wat te slapen.

Ik kan mijn draai echter niet vinden, die krampjes blijven aardig vervelend en ik zucht ze continu al zachtjes weg en denk “kijk mij nou; de aansteller, wat gaat morgen dan wel niet geven.”

Er gaat een uurtje overheen en ik kan de slaap maar niet vatten wanneer ik me toch begin af te vragen of ik me daadwerkelijk aan het aanstellen ben.

Ik stuur M. een berichtje “ik denk niet dat ik veel ga slapen vannacht, houd je gsm maar aan”.

Hierop komt geen reactie dus ik ga ervan uit dat hij al ligt te slapen.

Dan begin ik mijn krampen te timen wanneer er de melding verschijnt, “ga naar het ziekenhuis”.

Ik besluit op de bel te drukken.

Er verschijnt een verpleegkundige die me aan het CTG koppelt.

Na een half uurtje komt ze terug en geeft ze aan duidelijk weeën activiteit te zien, ze gaat de gynaecoloog inschakelen.

Wanneer deze mij inwendig controleert haalt ze direct de ballon eruit, “je hebt al ruim 5cm ontsluiting, ga maar bellen want dit gaat snel”.

Het is inmiddels 01.30 uur ‘s nachts, ik kan het niet geloven en moet ontzettend schakelen, de hele wereld lijkt te slapen en ik zit ineens middenin een actieve bevalling.

Ik pak snel mijn telefoon en bel M.

Keer op keer krijg ik de voicemail.

Ik voel aan alles dat dit niet goed is.

Ik probeer onder de douche mijn weeën op te vangen terwijl ik met mijn mobiel, staande in het zeepbakje, keer op keer opnieuw het nummer probeer te bellen.

Geen gehoor…

Dan slaat de paniek toe, wat moet ik nu doen?

Wee op wee volgt, ik krijg nog geen tijd meer om tussendoor adem te halen.

De verpleging is druk bezig met andere bevallingen.

Daar sta ik dan, in mijn eentje, onder de douche, middenin een paniekaanval en dan komt het besef “hij gaat de geboorte missen” en “ik ben helemaal alleen”.