De bevalling ging goed tot de persfase deel 3

Helaas geen thuis bevalling en niet met de eigen  vertrouwde verloskundige... ik werd overgedragen aan het ziekenhuis. Ondertussen was het 26 november, 3 uur in de ochtend. Ik was moe en had behoefte aan pauze. Ik werd aan de weeënopwekkers gekoppeld en ik kreeg de ruggenprik, wat een uitkomst. Maar door mijn adrenaline en het geluid van de monitor die een alarm geeft zodra er iets gebeurt met onze hartslag, lukte het mij maar niet om de slaap te vatten. Voor Ivo werd er een stretcher geregeld en hij viel meteen in slaap. Om 9 uur 's ochtends kregen we het verlossende antwoord, 10 cm ontsluiting. Ik mocht aan de bak. Eerst werd de ruggenprik "uit gezet". Na 2 uur dus weer volle bak weeën. Ik mocht gaan persen. Na 30 minuten geen schot in de zaak. Ik moest rechtop gaan zitten omdat de baby nog heel hoog in mn bekken zat, zo zou de zwaartekracht mee helpen. Ik mocht bij elke wee meepersen. Maar behalve mijn man was er niemand op de kamer. Na weer 30 minuten mocht ik weer activer aan de slag. Weer plat en persen. Ik gaf alles wat ik had maar ik voelde geen weeën meer opkomen, ik had alleen maar pijn. Ik had geen pauze meer, de baby zat met zn hoofdje klem in mijn bekken en was bot op bot aan het bewegen om maar geboren te worden. Na weer een uur trok ik het niet meer, al 2 uur aan het persen en geen enkel resultaat. Ik gooide mijn, vrij lege maaginhoud, eruit en zat in een soort trans. Ivo zag dat ik niet meer kon en vroeg om hulp. De vacuümpomp werd er bij gehaald. Na nog een half uur persen werd bij de allerlaatste vacuümpomp poging Jop geboren. 

Eindelijk, op 26 november 2020 om 12:40 uur, een jongetje. Compleet van de wereld was ik, ik voelde helemaal niks voor dat baby'tje. Ik wist meteen dat ik faalde in mijn eerste echte taak als mama. Ik probeerde blij te doen, maar ik wist het even niet meer. 

Na een paar minuten werd Jop paars en slap en bij ons weg gehaald. Hij stopte zo ineens met ademhalen. Hij werd beademd en de noodknop werd ingedrukt. Terwijl ik met mn hoofd bezig gehouden werd door 2 verpleegsters, werd er op m'n buik geduwd en kreeg ik pers instructies voor de placenta. Ivo werd bij Jop betrokken en ik voelde emotioneel helemaal niks. Alleen maar lichamelijke pijn, en wat voor pijn. 

Gelukkig ging Jop snel weer zelf ademen en werd hij verder helemaal goed gekeurd. Ik werd gehecht en we mochten na een paar uurtjes naar de moeder kind afdeling. Ivo en ik hebben hier nog even wat tranen gelaten. Het was zo intens geweest. Ook had de vacuümpomp heel veel indruk achter gelaten bij Ivo. Met een mensen lichaam stond de gynaecoloog aan dat touw te trekken, alsof er een paard uit moest ipv een klein baby'tje. Het duurde een aantal dagen voor ik het echte moedergevoel kreeg. Maar als snel zat dat helemaal goed. Gelukkig hebben we een gezonde zoon op de wereld gezet, helemaal samen. Want zonder Ivo was het nooit gelukt. 

Ivo heeft gelukkig nog wat foto's van de bevalling gemaakt. Ik heb de uitdrijving helemaal niet meer bewust meegemaakt en dat vond ik enorm verdrietig en heftig. Die foto's zijn beladen maar hebben mij wel geholpen om dit te verwerken. We hebben nog een evaluatie gesprek gehad met de gynaecoloog en dat gaf mij rust. Het blijft een heftige ervaring die toch wel als traumatisch blijf zien. Maar het weerhield ons gelukkig niet om voor een 2e kindje te gaan... dat verhaal volgt nog 

Ohja en een tipje, doe nou gewoon wel die bevallingscursus met je man, want dat heeft ons zo geholpen relax te zijn in je bevalling (tot zover mogelijk).