De bevalling en het afscheid

Met 20 weken zwangerschap gingen we nietsvermoedend naar de 20 weken echo. Met 16 weken hadden we nog een geslachtsecho gehad waarbij we te horen kregen dat je een jongen bent. Wat waren (en zijn) we trots! Dat er iets mis kon zijn kwam niet eens in ons op, van af 15 weken voelde ik je al in mijn buik bewegen en met 16 weken was je al voelbaar aan de buitenkant van mijn buik. Alles leek goed tijdens de echo, tot het moment dat we bij je hartje kwamen. De man die de echo deed zei nog; De kleine man is erg druk, dus misschien zie ik het verkeerd. Maar ik ga jullie voor de zekerheid doorsturen naar het ziekenhuis om eens goed naar zijn hartje te kijken. En heel eerlijk, zelfs toen twijfelde ik geen moment, het kwam vast omdat je zo druk aan het koprollen was! 

Helaas, tijdens de echo in het ziekenhuis 2 dagen later werd ons al snel verteld dat het niet goed was. Sterker nog, ze sprak de woorden uit: " bewaar de fotos van de echo goed, ze zullen waardevol worden ". Oei, die kwam hard aan. We werden doorverwezen naar het UMCG en toen ging alles in een sneltrein. We kregen meerdere echo's, en een vruchtwaterpunctie om uit te zoeken of er ook sprake was van een genetische afwijking. Ik durfde niet, Maar ik was niet alleen. En ik begreep heel goed dat papa graag alles tot op de puntjes uit wou laten zoeken.

 Daar gingen we, Wat was ik bang! Het gevoel van de naald die door de buikwand ging om vruchtwater uit de baarmoeder te halen was kwa pijn niets vergeleken met de pijn die ik voelde die ene seconde dat ik op het scherm keek en een dikke naald naast jouw kleine hoofdje zag. Ik kan dit niet dacht ik, en keek snel weg. Mijn vader was mee, die hield mij vast zodat ik niet in paniek opstond en weg zou rennen. 

De uitslag was binnen, er was geen sprake van een genetische afwijking. Maar helaas had jij hier niets aan, in de echo's die volgden en de echo waarbij zowel mijn ouders en je vader zijn ouders aanwezig waren werd steeds duidelijker hoe weinig kans jij had. Ik en je vader hebben regelmatig tegen over elkaar gestaan in dit proces, erg gek is dat natuurlijk niet. Maar voor ons beide wel erg verdrietig.

De Prognose was zo slecht dat we moesten kiezen tussen 2 kwaden, Het idee dat je misschien zou komen te overlijden tijdens de eerste operatie, of je 2e, of 3e maakte me misselijk. Je zou daar dan alleen liggen, op een operatie tafel, zonder papa en mama. Of het idee dat je waarschijnlijk niet oud zou worden. En als je de operaties zou overleven het ziekenhuis je thuis zou zijn, Onzeker was het of je pijn zou hebben, Maar waarschijnlijk was het wel. 

Als ik puur vanuit mijn gevoel spreek dan voelde het voor mij egoïstisch om je hier te houden, Je zou hier dan niet zijn omdat jouw leven zo leuk zou zijn, Maar omdat ik je niet wou loslaten. Ik gun jou zoveel meer dan wat het leven je kon bieden.

De arts zei ook, dat zij geen keuze voor ons konden maken. Maar de prognose echt enorm slecht was. We waren gebroken, Maar voor mij was er geen keuze. Ik moest je laten gaan.

Een goede vriendin van ons haar moeder werkte in de uitvaart, Dit maakte het regelen van de crematie iets veiliger voor mij. Zowel de uitvaartverzorgster als onze vriendin waren nauw betrokken met ons en alles wat we mee maakten. Zij waren dicht bij ons in de donkerste periode van ons leven. Hier ben ik nog steeds dankbaar voor.

15 December, De dag van de opname voor jouw geboorte. We reden al vroeg naar het UMCG met opa en papa. Ik zat achterin en staarde wat voor mij uit. De avond ervoor was ik in bad geweest, de laatste keer met jou in mijn buik. Ik aaide over mijn buik en genoot van je trapjes, Al brak mijn hart in duizend stukjes bij elke beweging die je maakte. In de rit naar het ziekenhuis is mij 1 numer echt bijgebleven; Say something, I'm giving up on you. Dit nummer zong je zus ook erg vaak de laatste tijd, zonder dat ze de betekenis kende van het liedje, Maar elk woord raakte me.

Ik weet nog dat ik erg stil was toen we aankwamen in het ziekenhuis, De nodige medicatie om de geboorte te laten beginnen werden toegediend. We zouden je waarschijnlijk diezelfde dag nog gaan ontmoeten. Toen de avond begon zei ik nog tegen papa; Wedden, Hij komt pas na 12en, op de 16e. Dezelfde geboortedag als zijn zus.

Na zoveel uren kon ik de pijn niet meer aan. De arts zei tegen mij; Je hoeft deze lichamelijke pijn er nu niet ook nog zo sterk bij te voelen, We kunnen een ruggenprik geven.

Even twijfelde ik maar al sneu gaf ik toe en kwamen ze een ruggenprik plaatsen. Tijdens de ruggenprik viel ik flauw maar al snel kwam ik weer bij. Ik voelde echter alles nog, En op de momenten dat de verdoving van de ruggenprik werd toegediend viel mijn bloeddruk weg waardoor mijn bewustzijn wegzakte. Tot 3 keer toe kreeg ik een adrenaline shot om helder te worden. Dit ging zo niet, ik moest het toch op eigen kracht gaan doen.

Wat ik voorspelde gebeurde, in de nacht van de 15e op de 16e merkte ik dat je eraan kwam. Vlak daarvoor werd er op de kamer naast ons een baby geboren met een typisch baby-huiltje. Ik keek naar je vader, hij brak in duizend stukjes. 

En toen gebeurde het, ik voelde persdrang en na 1 keer persen was jij geboren. Papa rende snel de gang op en haalde er een arts bij. 

Ik voelde je kleine lijfje tussen mijn benen liggen, maar het bleef stil. Pas toen de arts kwam werd je tussen mijn benen weggetilt.

Intussen voelde ik me heel zwak worden, Mijn placenta liet niet los waardoor ik bloed bleef verliezen. Na meerdere pogingen om de placenta eruit te halen (trekken) werd ik met spoed naar de OK gereden. Ik ging onder narcose en verwachte na een half uur weer wakker te worden. Dit werden 4 uren, ik werd wakker en zag een grote klok voor me. Maar dit klopt niet, het is 4 hele uren later! Ik herinnerde mij ineens dat ik tijdens de operatie even wakker werd, ik keek naar links en hoorde een apparaat piepen waarna er artsen boven mij gingen en zeiden; Mevrouw Koelhuis, Mevrouw koelhuis?.. En toen was ik weer weg.

Ik zag niemand om me heen toen ik wakker werd en had geen kracht om te roepen, Dus bleef ik stil liggen staren naar de klok totdat er iemand bij me kwam. Na enige tijd werd opgemerkt dat ik wakker was en werd ik naar de kamer gereden waar mijn vriend en zoontje waren. Ook hier waren de artsen langs geweest na de operatie om te vertellen dat de operatie was geslaagd maar het met mij niet goed ging wegens het vele bloedverlies.

Mijn vriend had met begeleiding ons zoontje in bad gedaan, " Dan is hij lekker fris als mama terug komt " had mijn vriend gezegd. Ik heb er nog steeds geen woorden voor hoe lief dit was.

Wil je hem vasthouden? Werd mij gevraagd.

Maar hier was ik te zwak voor. Ook durfde ik niet, Want wat moest ik verwachten?

Ze vertelden me dat je erg mooi was, Waardoor ik het toch aandurfde. Je werd op mijn borst gelegd en ze hadden geen woord gelogen. Lieve Yven, wat ben je mooi. Met je zwarte donshaartjes, je mini nageltjes en je lange maar oh zo kleine lijfje.

Ik voelde een intens gevoel van trots. Mijn zoon is geboren! 

Mijn moeder arriveerde al snel in het ziekenhuis, wat was ook zij trots en ontroerd. 

Ik en papa kozen ervoor om jou niet te laten overplaatsen in een koelcel maar om jou bij ons te houden. Het idee dat jij daar alleen zou liggen gaf ons rillingen, Het hoorde niet zo.

Ik was nog altijd erg zwak en mocht kiezen tussen een constant ijzerinfuus of een bloedtransfusie, Gelukkig lag ik net op het randje en koos ik voor het ijzerinfuus.

Je opa en oma's, en ooms en tante's kwamen om jou te ontmoeten, en tegelijkertijd afscheid van jou te nemen. Wat was dit emotioneel, Maar zo mooi.

Om de 2 uren werden de koelmatjes waar jij op lag verwisseld, in de nacht zag ik dat de arts die dit deed een traantje wegpinkte. 

We knuffelden met je, Maakten fotos, Roken aan jou, en veegde je neusje schoon die af en toe nat werd. Ik heb zelfs je luiertje verschoond, Al was dit natuurlijk helemaal niet nodig. Ik wou zo graag voor je zorgen.

Ik praatte veel tegen je, Ook schreef ik een brief voor jou. Deze brief ging met jou mee. 

Na 2 nachten was de dag aangebroken, We zagen aan jou dat het tijd was. We moesten officieel afscheid van je nemen. Maar hoe? 

Ik was nog te zwak om mee te gaan, en mocht hierdoor het ziekenhuis niet uit. Dus ging papa samen met je tante opweg naar het crematorium voor jouw laatste reis. Op het moment dat papa je optilde in je rieten mandje en de deur uit liep voelde ik dat er een stuk van mijn hart uit me werd gerukt, en dat stuk is nog altijd bij jou.

Ik vroeg me af hoe ik ooit verder kon gaan, zonder jou dicht bij mij. Maar wat was ik blij en dankbaar dat papa jou kon brengen.

Dat ik papa nog nooit zo gebroken heb gezien als op de fotos die tijdens het laatste afscheid zijn gemaakt hoef ik je vast niet te vertellen.

Natuurlijk had je grote zus mij/ons ook nodig. En gelukkig maar. Ik denk dat zij mij er zonder dat ze het wist doorheen heeft gesleept 

Nu ik dit schrijf zijn we bijna 6 hele jaren verder, En toch voelt het als de dag van gisteren.

Je bent tegelijkertijd gecremeerd met een vrouw die 101 jaar mocht worden. Ik hoop dat zij je handje heeft vastgepakt en je heeft vastgehouden tijdens jullie laatste reis.

Lieve Yven, ik ben zo ongelooflijk trots op jou, Mijn eerste zoon. Ik mis je hier voor altijd, en wanneer ik jou weer zie, laat ik je nooit meer los. Dat beloof ik.

Liefs, Mama