De bevalling en de struggels

Na 9 maanden van je kleintje voelen bewegen in je buik ben je er op den duur klaar mee. Het wordt je ontzettend zwaar, je buik is gigantisch, bent ontzettend moe en hebt waarschijnlijk veel last van pijntjes. Daar is die dan de lang verwachte D-Day: je bevalling. Je bevalt van je kleintje en dit kan goed gaan of minder goed. Hoe dan ook het is een hele taak. Je ervaart pijnen die je van te voren niet kon voorstellen ondanks de pijnstilling of juist geen pijnstilling. Bij mij ging de bevalling minder goed.

Op vrijdag 18 Januari 2019 om 14:30 hadden we een afspraak bij de gynaecoloog voor een controle. Je weet wel even kijken naar de kleine, je bloeddruk meten en je wegen. Ook gingen wij om een Keizersnee in te plannen. Omdat met 36 weken we erachter kwamen dat de baby al "af" was. Ze was al volgroeid en flink aan het hamsteren. Waardoor haar buikje aan de grote kant werd. Doordat ze al zo groot was en behoorlijk woog ging ze te veel vruchtwater aanmaken in de aankomende weken. Dit was de rede om een keizersnee te plannen met 39 weken.

We kwamen aan in het ziekenhuis voor de controle. We liepen samen rustig naar de gynaecoloog en namen plaats in de wachtkamer. Wij hadden vooral zin om de kleine weer op de echo even te zien. Vlak voor de afspraak werd ik geroepen door een verloskundige die van te voren altijd even mijn bloeddruk meet en mij weegt. Je weet wel.. de basis controles maar wel héél belangrijk! Ik mocht op die vervelende weegschaal gaan staan en mijn bloeddruk werd gemeten. Na dat ze de uitslag hadden van mijn bloeddruk werd me meteen gevraagd of ik mij gehaast had naar het ziekenhuis. Waarop ik antwoorde dat het enige wat ik gedaan had was thuis rusten op de bank en in de auto gezeten naar het ziekenhuis en ik was ook niet zenuwachtig voor de afspraak. We mochten meteen doorlopen naar het kamertje waar de gynaecoloog ons al opwachten. Hier stond het bloeddruk apparaat al gereed om mij nog eens te meten. Ik werd meteen weer aan het bloeddruk apparaat gezet en ondertussen dat wij elkaar begroette en vertelde hoe het ging met ons kwam de uitslag van het bloeddruk apparaat met een luid alarm. De uitslag was 210/200 en Ik draaide me om en vertelde de gynaecoloog dat dit echt niet kon kloppen en ik hier anders niet kon zitten praten met haar. Ik drukte vervolgens weer op het knopje om het eens opnieuw te doen. De band om mijn arm pompte zich weer op en liep vervolgens weer langzaam leeg. En kort daarna kwam er weer een luid alarm van het apparaat af en de ogen van de gynaecoloog zagen er nogal verschrikt uit. Ik draaide me meteen en zag weer dezelfde melding. Mijn vriend kon het ook niet geloven dus hij drukt ook nogmaals op het apparaat om het opnieuw te meten. Ondertussen dat het weer opnieuw aan het meten was zei ik tegen de gynaecoloog dat we hier waren om een keizersnee te plannen met 39 weken. Ze bleef me verschrikt en stil aankijken en meteen gaf het apparaat weer een luid alarm en waarop de gynaecoloog zei “Ik denk dat we jou nu naar boven gaan sturen meisje”. Ze pakte de telefoon om de verloskamers in te lichten dat wij er nu aankwamen. Ik maakte me niet veel zorgen en liep samen met mijn vriend naar de verloskamers. Ik dacht ze leggen me even aan de CTG en over een uur zijn we weer thuis. Dit zei ik daarom ook meteen tegen mijn vriend : “schat ik moet even aan de CTG liggen en dan is dadelijk alles weer goed en zijn we over een uurtje weer thuis, maak je geen zorgen”

Toen we helemaal aangesloten waren op de verloskamer kwam binnen 5 min mijn gynaecoloog binnen gelopen. Steunend op mijn voeteneind van het bed zei ze gelijk : Zo mevrouw, we gaan haar halen want het is nu wel genoeg geweest. Eerlijk gezegd was ik ook helemaal klaar met de zwangerschap. Mijn buik voelde alsof hij op zijn maximum zat, zag vaak vuurvliegjes, was ontzettend moe en had overal last van. Dus ik zei gelijk: oké , dat is goed. Ze legde me nog uit hoe dat ze me gingen inleiden en daarna vertrok de gynaecoloog. Toen de ballon ingebracht was en we even niemand op de kamer hadden zei ik verschrokken tegen mijn vriend. Ow nee, we hebben geen spullen hier! De hond zit nog thuis die moet naar het pension! En ik kan nergens meer heen..

Ik sprak met hem af dat hij de vluchttas ging halen en de hond gelijk naar het pension bracht.

Vervolgens sliepen wij s `nachts op onze eigen kamer. S `morgens werd ik weer met bed en al naar de verloskamers gereden en hebben we weer een hele dag tot 10 uur s `avonds daar rond gehangen. Want mijn baarmoedermond was nog niet week genoeg waardoor het ballontje nog te vast zat. Verder kreeg ik nog 3x per dag een paar tabletjes om het allemaal wat weker te maken. Pffff wat vond ik het toch allemaal gepongel. Op zondag was het eindelijk zo ver en braken ze ook meteen mijn vliezen. Ze hadden me al gewaarschuwd voor het vruchtwater maar ik vond het zoooo raar.

Het stroomde eruit! Wat veel dacht ik!! Wist ik veel dat je nog de GEHELE dag beetje bij beetje vruchtwater kon verliezen. En dat gebeurde bij mij ! Vrij gauw kreeg ik flinke weeën door de weeën opwekkers. Wat deed dat pijn! Mijn vriend wist zich geen houding te geven en probeerde mij zo goed mogelijk stilletjes te steunen. Toen ik 4 cm ontsluiting had besloot ik dat ik helemaal geen pijn hoefde te lijden en vroeg naar de Walking Epidural. Daardoor voelde ik geen pijn meer en kon ik gewoon rondlopen en zelf naar het toilet. IDEAAL als je het mij vraagt. Was meteen verlost van de pijn. Vervolgens heb ik geslapen tot de volledige ontsluiting. De verloskundigen evenals mijn vriend waren verrassend verbaasd dat ik gewoon sliep door de heftige weeën. Mijn vriend zag de pieken maar verschijnen op de weeën meter en kon het gewoon niet geloven. Heerlijk vond ik dat. Ik heb geen pijn gevoeld tot mijn persweeën.

Om Zondag avond 18:00 kreeg ik de persweeën en die gaan door alle pijnstilling heen.

De baby was nog steeds al die tijd niet vergenoeg ingedaald maar deed wel erg hard zijn best.

En werd me verteld dat ik niet mocht persen…. Aii dat is lastig als iedere vezel in je lijf schreeuwt dat je moet persen. Ik kon daardoor ook niet de pijn weg puffen of blazen omdat ik er vol tegenin moest gaan. 3 uur later kwam de gynaecoloog eens kijken en vertelde mij dat de beste keuze was om nu een spoedkeizersnee uit te voeren. Aangezien de baby niet goed kon indalen omdat mijn bekken te smal waren en de baby was er te groot voor. Ik mocht het evengoed proberen om natuurlijk te bevallen maar er was dan een hele grote kans dat de baby met de schouders vast kwam te zitten en ik teveel bloed zou verliezen. Ik was ontzettend moe en zei tegen de gynaecoloog dat we de keizersnee gingen doen. Binnen 15 min lag ik in de OK en was mijn walking epidural omgezet naar een hele ruggenprik. Een heel team stond om mij heen en mijn partner zat bij mijn hoofd.

Niemand wist het geslacht van de baby en kregen we te horen van het personeel dat iedereen ontzettend benieuwd was wat het werd. Ze begonnen met de keizersnee en werkelijk waar ik heb alles gevoeld tot de laatste hechting. De ruggenprik werkte nog niet goed genoeg maar de baby moest eruit gehaald worden. Kon geen hogere pijnstilling krijgen want dan werd mijn bloeddruk te laag. Dus werd er gezegd door de dokter dat ik maar even moest doorbijten. Toen ze de kleine meid haalde heb ik alles bij elkaar geschreeuwd en gehuild. Ik wist dat dit gewoon moest gebeuren dus liet ik het me maar overkomen en bedacht me dat ik dit wel op een ander moment op een rijtje kon zetten. En daar was het verlossende antwoord: Het is een prachtig meisje!!! Ze was ingewikkeld in een omslagdoek en een mutsje opgedaan wat eigenlijk te klein was. Wat was ze mooi!!! Ik had wat ik altijd graag wou hebben. Een meisje!! Ik huilde van geluk samen met mijn vriend en we mochten even knuffelen. Ik heb altijd gezegd: “ ik ga door tot ik een meisje heb” en die had ik nu hahaha.

Mijn vriend knipte de navelstreng waardoor ik de baby zonder doek zag en spontaan riep “WOW DAT IS EEN DIKKE BABY!” waarop iedereen antwoorde dat ze een mooie baby was en lachte. Ze woog 4155 gram en was 50 cm groot.