De bevalling…. Eindelijk! deel 2/2

Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat we bij het ziekenhuis waren. Waarschijnlijk duurde het een kwartiertje. Eenmaal daar, uit de auto gestapt en toen bleek dat 1 van de portieren van de auto niet meer dicht ging. Was vast gevroren. Aj heeft het vast gebonden met 1 van de lange honden speurlijnen en toen gauw naar binnen. Ik heb het hele stuk zelf gelopen richting onze kamer. Dit was opzich prima te doen. In beweging blijven leek iets te helpen. Eenmaal op de kamer was binnen no time de anesthesist daar. Hij moest de ruggenprik gaan zetten. Hij was kortaf en duidelijk, maar had dan ook super snel de ruggenprik goed gezet. Ik ben in bed gaan liggen en merkte al gauw helemaal niks meer van de weeën… heerlijk!! Ik kon even bijtanken. Aj had zich geïnstalleerd op de stoel in de kamer en had al instructies gehad waar hij koffie kon halen. We waren voor 6 uur in het ziekenhuis en hadden kennis gemaakt met de ploeg die aan het werk was. Ik weet de tijden en wisselingen niet precies, maar volgens mij hebben we 3 diensten meegemaakt 🙈. Om 7 uur kwam de nieuwe ploeg en hebben we ook daar mee kennis gemaakt. 

Omdat ik een ruggenprik had, werd ik ook aangesloten op een monitor en de kleine uk werd doormiddel van een band om mijn buik ook in de gaten gehouden. Daarbij kreeg ik ook nog een band om mijn arm, om mijn bloeddruk in de gaten te houden. Ondanks alle toeters en bellen aan mijn lijf, was ik maar wat blij op dat moment dat de ruggenprik bestond. 

Toen ik eenmaal lekker lag, was ik vrij snel vertrokken en heb ik nog even lekker kunnen slapen. Van 4cm naar 10cm heb ik niks van gemerkt. Rond half 1 in de middag had ik volledige ontsluiting. Ik voelde echter geen persweeën en er stond weer een wisseling van de wacht aan te komen, dus lag ik nog wat langer te wachten. Toen het volgende team de overdracht had gehad, werd de ruggenprik uit gezet. Het kon zeker een half uur tot driekwartier duren tot hij uitgewerkt zou zijn. Ondertussen tig mensen voorbij gekomen die elke keer zeiden, oh dat duurt niet lang meer hoor. (Duurde voor mij alsnog veel te lang) zij hadden duidelijk een andere definitie van duurt niet lang meer, als mij. 

Het duurde behoorlijk lang voor ik eindelijk weer wat voelde en pas rond 4 uur begonnen de weeën heviger te worden. Inmiddels waren er weer nieuwe mensen binnen gewandeld en zou een gynaecoloog in opleiding mij begeleiden bij de bevalling. Opzich geen probleem, maar hij sprak gebrekkig Nederlands en dus was er soms wat verwarring tussen ons. Aangezien ik nog steeds aan de monitor lag konden we zien wanneer er een wee was. Er werd dan gezegd dat ik moest persen, ik moest doen alsof ik moest poepen. Ik hoorde het allemaal, maar kon er weinig mee, want ik voelde het gewoon nog niet goed. Uiteindelijk toen er een perswee voorbij kwam, snapte ik dat ik het daarvoor niet voor elkaar kreeg. Wat een oerkracht komt er dan los zeg!! Eindelijk zat er wat vaart in voor mijn gevoel. Weer werd er gezegd hoe goed ik het wel niet deed en dat hij er bijna was. Mogelijk heb ik hier kwaad op gereageerd… het was pas bijna als hij er uit was voor mijn gevoel. 

De gynaecoloog en gynaecoloog in opleiding waren aan het overleggen over een knip zetten, omdat de baby een steeds hogere hartslag kreeg en ze zeiden dat dat gevaarlijk kon zijn als dat nog lang door ging. 

Uiteindelijk was een knip niet nodig want 2 pers weeën later was ons kleine mannetje daar. Ik hoorde de gynaecoloog in opleiding nog zeggen, niet persen nu. Probeer het tegen te houden, maar dat ging niet! Ik kon het niet tegenhouden. Ons kleine ventje Morris werd geboren op 12-02-2021, de mooiste datum van het jaar om 17.28. Hij werd meteen op mijn borst gelegd en heeft geen seconde gehuild. Het was meteen goed zo. 

Helaas waren we er nog niet helemaal, de nageboorte moest nog geboren worden. Dit moet binnen een bepaalde tijd, anders moet hij operatief gehaald worden. Mijn kind werd uit mijn armen gepakt en er werd enorm op mijn buik geduwd, wat echt zo veel pijn deed! Ik heb volgens mij geschreeuwd dat ze hem er maar operatief uit moesten halen. De verpleegkundige bleef zeggen, dat ik dat niet wilde, dat ik bij mijn kind wilde blijven. (Bloedirritant! ) ook heb ik bijna de gynaecoloog een hoek verkocht, want hij bleef maar op die buik drukken. Uiteindelijk 10 minuten “te laat” kwam de nageboorte eruit. Daarna bleek dat ik iets was uitgescheurd, dus ik moest nog even gehecht worden. 

Tegelijkertijd werd ons kleine mannetje gewogen, schoongemaakt en kreeg zijn eerste pakje aan. Hij woog 4580gram! Een flinke vent. De verloskundige zat er dus iets naast aangezien zij rond de 3800 had gezegd. Toen iedereen klaar was met aan mijn lijf zitten, wilde ik het liefst douchen. De plakkers van de ruggenprik moesten er nog af, maar toen mocht ik eindelijk douchen. Ik stond al naast mijn bed (adrenaline) voordat de verpleegkundige bij mij was. Ik moest rustig aan doen zei ze, want ik kon nog niet volledig op mijn lichaam vertrouwen ivm de ruggenprik. De douche was heerlijk! Daarna lekker schone kleren aan en een giga matras in mijn onderbroek. We zouden nog een nacht blijven aangezien ik al langere tijd gebroken vliezen had, voordat Morris geboren werd en er dus een kans op infectie was. Heel eerlijk vond ik dat niet erg. Even zo’n eerste nachtje opstarten terwijl er nog hulp is van verpleegkundigen etc. We hebben familie gebeld om het nieuws te vertellen en om te vragen of mijn schoonmoeder de honden even wilde uitlaten. Later die avond is Aj nog even naar huis geweest voor de honden. Om maar aan te geven in wat voor rare periode we leven (COVID), moest hij hiervoor een briefje invullen van het ziekenhuis, want er gold een avondklok en hij mocht anders ook niet zomaar het ziekenhuis weer in. 

Toen hij terug kwam, lag ik te kijken naar ons kleine wonder, ondanks de lange bevalling, nog zo enorm onwerkelijk! Alle clichés waren meteen waar. Hij was de mooiste, ik was opslag verliefd etc. etc. Onze kleine Morris, eindelijk was hij er❤️