De bevalling…. Eindelijk! 1/2

Ik ben nooit bang geweest voor de bevalling, sta sowieso overal altijd wel vrij nuchter in. Het kind moet er toch uit. Mijn plan was om er vooral zonder al te veel poespas in te gaan en de natuur/mijn lichaam zijn gang te laten gaan. Ik had geen beval cursus gedaan of hypno birthing. Sowieso was alles online inmiddels, dankzij Corona. Ik heb wel nog wat webinars gekeken en filmpjes over je ademhaling etc. Maar dat was het dan ook. Verder ben ik ook niet iemand die persee alles zonder pijnstilling wil doen. Ik weet dat er risico’s aan zitten, maar ik ben blij dat de mogelijkheid er is, dus als ik het nodig zou hebben, zou ik er zeker gebruik van maken. Ik ging er “groen” in want iedereen kan zeggen dat het pijn doet, maar je weet het pas als je het zelf hebt meegemaakt. 

De laatste loodjes…

Wat ik zeker kan zeggen is dat ik er de laatste weken echt he le maal klaar mee was. Mijn buik was enorm, vond ik zelf tenminste. Ik kon mezelf amper aankleden, laat staan schoenen aan trekken en daarbij viel er ook nog even lekker een pak sneeuw! Nou hou ik enorm van sneeuw, sowieso van “extremere” weertypes. Heerlijk! Maar het betekende dat ik 3x per dag (honden) me helemaal in moest pakken. Ski broek (die niet dicht paste natuurlijk) laarzen aan die ik met moeite aan kreeg en hop naar buiten met de honden. Sneeuw of geen sneeuw, ze moeten toch plassen. Ook de boodschappen gingen te voet, want de straat was een soort ijsbaan. Uiteindelijk heeft al dat wandelen er misschien wel voor gezorgd dat meneer eindelijk naar buiten wilde komen. Ik was inmiddels al over de 40 weken zwanger en nog steeds geen tekenen dat er een bevalling aan zat te komen. Een week eerder had ik angst dat er iets mis was, de kleine was over het algemeen super beweeglijk en had ook wel een vast ritme gedurende de dag, maar ineens voelde ik hem de hele dag niet. Na gebeld te hebben met de vk, toch maar even langs gegaan en een uurtje aan de monitor gelegen. Uiteindelijk niks aan de hand, meneer had gewoon een rustdag ofzo. 

Nu was het weer tijd voor een gewone controle bij de verloskundige, maar die kwam aan huis ivm. Het slechte weer. We hebben besproken wat we gingen doen als de kleine man nog lang op zich liet wachten en maakten voor die vrijdag (12-2-21) een afspraak om te strippen. De dagen daarna kwam er nog steeds geen verandering in de situatie. Inmiddels heb ik al wat huilbuien gehad omdat ik niet meer lekker slaap, moe ben en gewoon van die buik af wil. Aj kalmeert me en knuffelt me (helpt altijd) en 10 februari had ik me weer helemaal aangekleed om naar buiten te gaan en ben ik met de honden op pad gegaan. In de hoop dat als ik veel beweeg het misschien sneller op gang komt . 5km later, door een prachtig wit landschap gelopen, waren we weer thuis. Ik verwachtte geen wonder, en de rest van de dag bleef het ook gewoon rustig. 

11-2-21 5.30 ‘s ochtends 

Aj gaat het bed uit om te gaan werken en ik ga voor de zoveelste keer die nacht naar de wc. Op het moment dat ik op de wc ga zitten breken mijn vliezen. (Scheelde wel schoonmaak werk) Ik vertelde het tegen AJ en hij vroeg of hij gewoon kon gaan werken. Ik voelde mij verder nog prima en ben weer naar bed gegaan om nog even te slapen en hij is naar zijn werk gegaan en ik zou bellen als er wat ging gebeuren. Ik heb nog geslapen tot 9 uur en daarna een keer de verloskundige gebeld met het bericht dat mijn vliezen waren gebroken. Ze kwam langs om te checken of ze echt gebroken waren, dat was zo en ze ging daarna weg omdat er verder nog niks aan de hand was. Aj kwam rond 3 uur thuis met boodschappen, want ik wilde zelf de deur niet meer uit, ik verloor nogal wat vocht gedurende de dag. Hij liet de honden uit en daarna hebben we heerlijk op de bank series gekeken en ‘s avonds nog een flink bord pasta gegeten. Ik heb nog een keer gebeld met de verloskundige, en we hebben voor de volgende ochtend een afspraak gemaakt bij het ziekenhuis. Wanneer je vliezen breken moest de kleine binnen 24 uur geboren worden ivm. infectie gevaar, dus als er nog geen vooruitgang zou zijn, zouden we de volgende ochtend naar het ziekenhuis gaan. We zijn optijd naar bed gegaan, maar op het moment dat we in bed lagen, begonnen bij mij de krampen. Eerst een soort van menstruatie krampen, maar ze werden al snel heviger. Aj heeft zeker nog een tijd geslapen, maar ik heb al snel de douche opgezocht. Onder de douche kon ik goed de weeën opvangen. Ik denk dat ik in totaal zeker 2 uur onder de douche heb gestaan. Tussendoor heb ik de verloskundige gebeld en die is langskomen. Ze voelde en ik had op dat moment 2cm ontsluiting. Ze ging weer weg en ik stond al snel weer onder de douche. Aj was inmiddels maar een film gaan kijken beneden, en hielp mij soms door tegen druk op mijn onderrug te geven tijdens een wee. Rond 4 uur trok ik het voor mijn gevoel echt niet lang meer en heeft Aj de verloskundige weer gebeld. Ze was er snel en heeft weer gevoeld. Ik had 4cm ontsluiting. Ik wilde graag naar het ziekenhuis, want ik wilde een ruggenprik. Zo gezegd zo gedaan…. We gingen opweg naar het ziekenhuis, toen de auto eenmaal was ontdooid. Om het helemaal af te maken, sneeuwde het ook nog op dat moment. 

Wordt vervolgd…