De bevalling; een emotioneel en lichamelijk zware klus

Ik heb zelfs een bevalplan opgesteld. Dit wel op verzoek van de verloskundige en mijn zwangerschapsyogadocente raadde het ook aan. Prima, ik maak er wel een, maar ik moest wel in mijn achterhoofd houden dat het ook anders zou kunnen gaan..

Met 41 weken ben ik ingeleid. Ik heb er zelf om gevraagd. De reden? Tijdens de laatste controles kreeg ik iedere keer naar mijn hoofd geslingerd dat mijn buik nog zo groot was. Ik heb ook twee groeiecho's gehad, waaruit bleek dat ze gewoon lange beentjes zou hebben. Omtrekken van haar hoofdje en buik waren prima in orde. Geen reden tot paniek dus! Maar omdat ze dit steeds opmerkten, heb ik gevraagd of ze echt wilden wachten tot 41 weken en 3 dagen..

Op dinsdag 3 februari 2015 kon ik me om half acht melden bij de balie van de verloskunde in het ziekenhuis. Ik moest me installeren op een ziekenhuisbed en ik werd direct aan de CTG gehangen, om te kijken of het met de kleine meid goed ging en of ik weëen had. Na een uurtje kwam de verloskundige om te toucheren. Ze wilde kijken of ik al ontsluiting had en zo ja hoeveel. Bij 4 cm konden ze mijn vliezen breken en zou het allemaal op gang komen. Dit was ook zo en meteen kwamen de weëen opgang. Om ze nog even wat power te geven, kreeg ik nog even weëenopwekkers toegediend via een infuus.

De eerste 9 cm gingen als een trein. Ik moest wel moeite doen om de weëen op te vangen, maar met de oefeningen die ik tijdens de zwangerschapsyoga mee heb gekregen, lukte dit aardig. Ik was compleet van de wereld. Als er iemand voor me stond, zag ik die persoon half en hoorde ook maar half wat die persoon tegen me zei. Ik had erge rugweëen en mijn man probeerde mijn rug steeds een massage te geven. Het gaf af en toe wat verlichting, maar de volgende wee gaf weer zoveel pijn, dat ik niets meer voelde van de massage. Tijdens die laatste centimeter ontsluiting kreeg ik ontzettend heftige persweëen, maar helaas mocht ik niks doen en kreeg alleen maar de opmerking "puf ze maar weg". Ja, puf ze maar weg, dat doe je ook zo even! De persweëen waren zo heftig! Ondertussen was ik naar een andere kamer gereden, de verloskamer. 

Eindelijk, om 16:45u mocht ik eindelijk gaan persen! Ik voelde dat de persweëen al in kracht afnamen, en mijn energiepeil was al zover gedaald dat ik weinig energie had om echt goed te persen. Het enige wat er uit kwam, was ontlasting! Maar op dat moment schaamde ik me nergens voor, ik dacht alleen "schiet op, kom er uit!". Bij iedere perswee voelde de verloskundige inwendig of er vooruitgang werd geboekt. Helaas was dit niet het geval. Tussendoor riep ik nog dat ik een keizersnede wilde! Ik kon niet meer, bij iedere perswee kreeg ik ook nog eens buikpijn en mijn energie was zo goed als op. Ik was al anderhalf uur bezig met persen, tot ze eindelijk samen met de gynaecoloog besloten tot een keizersnede. Ze overlegden eerst nog of ze het niet met een vacuümpomp moesten proberen, maar de gynaecoloog zei al direct dat het een lijdensweg zou worden voor zowel mij als mijn kleine meid. 

Ik werd naar de OK gereden en ze bereidden me voor op de operatie. Oh, wat was ik blij toen ik die ruggeprik kreeg! Alle pijn was ineens verdwenen! Maar ik was ook verdoofd vanaf mijn tenen tot aan mijn ribben. Mijn man was ook opgelucht, ik kwam eindelijk weer op deze wereld. Al die tijd heb ik in mijn eigen wereld geleefd, alleen om die weëen door te komen! Maar ik kon weer lachen en had weer praatjes. Mijn man bleef bij mij aan het hoofd zitten en we wachtten tot ze zouden beginnen. Omdat ik niets voelde, wist ik niet dat ze al begonnen waren en binnen 5 minuten hielden ze ons prachtige prinsesje voor! Om 18:34u is onze Emma geboren! Oh wat was ik blij! Tranen stroomden over mijn wangen, ik was opgelucht, emotioneel, blij en trots tegelijk. Onze Emma, eindelijk is ze er, na 41 weken wachten en een hele moeilijke en zware periode vooraf om überhaupt zwanger te worden! Emma werd direct even meegenomen met de kinderarts, mijn man ging met ze mee, terwijl ze mij aan het hechten waren. Daarna werd ik naar de kamer gereden samen met Emma waar we een paar dagen hebben gelegen.

Emma is met een keizersnede gehaald, omdat ze tijdens het persen niet voorbij mijn schaambeen kwam. Nadat ze was nagekeken, bleek ze 56 cm en 4,5 kg te zijn! Haar hoofdomtrek was niet te groot, maar mijn bekken waren te smal. Al met al is het een gezonde Hollandse meid, een meid om trots op te zijn. En dat zijn we...!