De bevalling: droombevalling werd een nachtmerrie

De bevalling

Wauw! In 1 nacht zoveel volgers erbij! Wat leuk om te zien dat jullie mijn verhaal graag willen volgen.In deze blog neem ik jullie mee in mijn bevalling en hoe dit voor mij is geweest. Ik kan alvast verklappen, het ging niet zoals ik had verwacht!

Ik hoef niet uit te leggen dat ik niet kon wachten tot ons kleine meisje er was. Enerzijds omdat ik me er op verheugde dat ze kwam, anderzijds omdat ik hoopte dat Leon dan zou voelen wat ik voelde.

Al vanaf week 37 dacht ik bij elk krampje en pijntje “ze komt er aan!”. Ik had ook geen angst om te bevallen, had er vooral veel zin in.

Alles was vanaf week 37 ook geregeld. Ik wilde graag thuis en in bad bevallen, dus we hadden zo’n bevalbad via internet besteld. Helemaal opgetuigd, er stond nog net geen water in 🤣.

Ik had het helemaal gepland. Als de weeën begonnen wilde ik met muziek en wierook een rustige sfeer creëren, ik had een bal om de weeën op te vangen. Elk boek over “in je weeën duiken” heb ik aandachtig gelezen en heb zelfs geoefend met een paar houdingen. Ons meisje zou uiteindelijk in bad geboren worden, om de overgang van baarmoeder naar wereld zo soepel mogelijk te laten verlopen.

Ik heb een eigenwijs kind, dat was toen al duidelijk. Mijn eigen verjaardag ging voorbij, nog geen baby. De uitgerekende datum een week later, nog steeds geen baby.

Het was kerstavond en we hadden niks gedaan, dus vroeg naar bed. Inmiddels 40+4 weken zwanger.

Om 04.00 uur ‘s nachts werd ik wakker van iets dat op weeën leek. Oké, nog geen paniek, ze zeggen dat de eerste lang kan duren. Maar wel de timing in de gaten houden. 8 minuten… 5 minuten… 3 minuten… kwartier niks. Weer 8 minuten.. 5 minuten.. 3 minuten… weer een kwartier niks.

Om 07.00 uur heb ik Leon wakker gemaakt. “Het is begonnen” zei ik.

Ik heb sinds 04.00 niet meer geslapen door de weeën dus ben beneden gewoon tv gaan kijken. Rond 6.00 uur de verloskundige ingelicht. Die was bij een andere bevalling, dus ze kwam zodra ze kon.

Om HALF 10 komt meneer een keer naar beneden. Ik had bij wijze van al lang bevallen kunnen zijn.

Maar goed, dat duurde nog even.

De hele dag kwamen mijn weeën met een regelmaat van 8, 5, 3, niks. Pas om 23.00 uur ’s avonds had de verloskundige tijd om even bij mij langs te komen. Ik had nog nauwelijks ontsluiting. Ik was natuurlijk al gesloopt op dat moment, want ik had nauwelijks geslapen die nacht en overdag lukte het ook niet.

Ze raadde mij aan om een nacht naar het ziekenhuis te gaan, waar ze mij een slaapmiddel zouden toedienen en ik de volgende ochtend weer naar huis kon gaan, zodat ik de energie had om de rest van de bevalling te doen.

Bij het idee dat ik even een nachtje weg zou gaan, werd Leon boos. Hij had geen vertrouwen in de zorg, maakte zich zorgen of het dan wel goed met mij kwam, dacht dat ze me daar meer schade zouden doen dan goed. Raar idee eigenlijk, je gaat toch naar het ziekenhuis om beter te worden, niet om je ziek te laten maken?!

Omdat Leon zo heftig reageerde, heb ik heel erg getwijfeld of ik dat wel moest doen. Mijn hele beslissingspatroon ging al een jaar om hem en als hij het niet wilde, dan kon ik het beter maar niet doen.

Tóch heb ik er voor gekozen om het wel te doen. Dus in de nacht van eerste kerstdag op tweede kerstdag ging ik naar het ziekenhuis. Om 02.00 uur viel ik in slaap. Om 03.00 werd ik al weer wakker. Zelfde verhaal als de nacht er voor.

Pas om 08.00 uur ’s ochtends kwam er een verloskundige bij me kijken. Ze bekeek mijn ontsluiting. 1.5 cm. Ik kon wel janken. Hoe lang gaat dit nog duren??

Gelukkig zag de verloskundige ook dat ik dit niet heel lang meer vol kon houden, dus ze zei “we gaan je uit je lijden verlossen, we gaan het verder voor je opwekken”.

In het ziekenhuis werden de weeën steeds pijnlijker. Thuis stond ik ook al elk uur onder de douche, die dag in het ziekenhuis trok de pijn al niet meer weg, dus stond ik continu onder de douche in de bevalkamer.

Ik had inmiddels het hele “natuurlijke” bevallen al laten varen, dus vroeg ik om pijnmedicatie. We zijn begonnen met een morfinepomp. Lekker hoor, zo’n pompje, maar hoe veel ik ook drukte, de pijn trok niet echt weg.

Dan maar een ruggenprik. Daar moest ik nog een paar uur op wachten, want de anesthesist was op dat moment bij iemand anders.

De hele dag heeft Leon een beetje stil in een hoekje gezeten. Geen moment bij mijn bed gestaan. Hij heeft de verloskundige nog boos een berichtje gestuurd dat hij niet wilde dat ik in het ziekenhuis zou bevallen, want die mensen waren allemaal niet capabel.

Goed, uit eindelijk de ruggenprik gehad en het was inmiddels 20.00 uur. Ontsluiting? 6cm. De verloskundigen wilden het nog even aankijken. Elk uur checkten ze mijn ontsluiting, maar om 22.00 uur zat ik nog steeds op 7cm. Dit ging niet.

Ze stelden voor om voor een keizersnede te gaan. Mij boeide het allemaal niet meer. Haal dat kind eruit, ik wil hier weg! Ik wil dat dit stopt!

So, keizersnede it was.

Na nóg een ruggenprik mocht ik dan de operatiekamer in. In mijn bevalplan stond dat als ik in het uiterste geval een keizersnede zou moeten, dat ik dan wel graag een “gentle c-section” zou willen. Ik wilde haar gelijk bij mij hebben, om wel direct de band met haar te voelen.

Daar is niks van terecht gekomen. Door de 2e ruggenprik kreeg ik het ontzettend benauwd en had het idee dat ik niet kon ademen, dus raakte ik in paniekstand. Leon zat achter mij, zei niks. Er kwam een zuster bij me om me gerust te stellen, dat het erbij hoorde maar dat ik me geen zorgen hoefde te maken.

Toen mijn dochter eruit was, hebben ze haar even laten zien door een kijkscherm van het groene doek dat voor me hing. Ze was helemaal paars, ik vond het een vreselijk eng gezicht. Ook huilde ze de eerste paar seconden niet, dus ook daar maakte ik me zorgen over. Gelukkig begon ze toch na een paar seconden te huilen.

Leon heeft haar toen meegenomen en dat was het enige contact dat ik met haar heb gehad. Niks gentle section. Het was bijna middernacht en het personeel had geen tijd voor een gentle section, want er kwam een wisseling van de dienst.

Voor mijn gevoel duurde het 2 uur voordat ze me weer dicht hadden genaaid en ik naar de kraamkamer mocht om m’n meisje te zien.

Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar ik voelde me totaal geen nieuwe moeder, had geen roze wolk, voelde niet die liefde die ik had verwacht. Ik keek naar haar en dacht “wat een lelijke baby”, zo helemaal verdrukt.

Wel heb ik haar direct bij me gelegd en ook de borstvoeding ging al vrij snel goed en daar was ik erg blij mee. Op die manier kon ik toch de band versterken. Ik denk ook dat de borstvoeding onze “redding” is geweest, want nu had ik haar zo vaak tegen mij aan en begon ik haar toch wel steeds meer te bewonderen.

Leon heeft haar niet vastgehad verder. Hij heeft 1x met de kraamzus van het ziekenhuis haar luier verschoond, maar daar hield het mee op. Omdat ik een keizersnede had gehad moest ik nog 48 uur in het ziekenhuis blijven, maar Leon ging na de eerste nacht naar huis. Om bij te slapen, want hij was zo moe…

Uiteindelijk heb ik dus 42 uur gedaan over de bevalling en ben ik 2,5 dag in het ziekenhuis geweest. Leon heeft ons uiteindelijk opgehaald uit het ziekenhuis en we mochten eindelijk ons meisje mee naar huis nemen.

Nu kon de pret echt beginnen! Toch?