De bevalling die ons leven ondersteboven haalde

Milan mijn eerste zwangerschap, mijn eerste bevalling, mijn eerste keer mama worden.

Ik was zo blij toen ik zijn positieve zwangerschapstest in handen had ookal was ik nog maar 21 en was hij een verrassing toch waw ik eo gelukkig en zo klaar voor dit avontuur want mama worden was altijd al mijn grote droom.

De zwangerschap was geen droom 9 maanden misselijk en overgeven, 20 kilo afgevallen en veel opnames in het ziekenhuis met daarbovenop Milan die op 27 weken al wou komen maar gelukkig heb ik zijn geboorte kunnen rekken tot 35 weken zwangerschap. Ondanks dat het voor mij zo een hel was deed Milan het super goed in mijn buik eerste perfect gezond kereltje die niet kon wachten om de wereld te ontdekken en geen seconde stil kon liggen in mijn buik.

Iedere keer wanneer ik weer te vroeg weeën kreeg zei ik tegen Milan blijf nog even zitten tot 15 juni want dat is een mooie geboortedatum en dat deed hij ook want op 14 juni om 20u kreeg ik weer weeën deze keer niet meer te remmen dus ons kleine mannetje ging komen!

Na 3u weeën begon Milan zijn hartslag bij iedere wee te dalen naar tussen de 70 en 90 maar hij herstelde zich mooi na de wee, mijn moeder gevoel zei al dat dit niet juist was en ik moest van de arts heel de tijd op mijn linker zij liggen,  uiteindelijk kwamen ze zeggen dat ik verplicht epidurale moest krijgen en ik ging ervan uit dat ik keizersnede ging krijgen aangezien Milan niet goed reageerde op de weeën.

Na het steken van de epidurale vonden ze zijn hartslag niet meer na een half uur zoek spraken ze de woorden uit sorry mevrouw we vinden de hartslag nietmeer. Hysterisch trok ik het apparaat uit de arts zijn handen en wonder boven wonder was daar zijn hartslag terug! 

Ik heb gesmeekt om een keizersnede om mijn zoontje te redden maar kreeg van de arts het antwoord hij is er natuurlijk ingegaan en zal er ook zo uitkomen.

Toen kwamen de persweeën na 10u en bleken mijn bekken te smal te zijn Milan zat vast onder mijn schaambeen.

De gynaecoloog zetten de zuignap op Milan zijn hoofdje (recht op zijn hersenen) en de vroedvrouw zat met heel haar gewicht op mijn buik te duwen maar hij was eruit geraakt.

Al snel bleek hij enkel een hartslag te hebben en kregen we te horen dat het niet goed met hem ging en dat hij naar een speciaal ziekenhuis moest.

Hersenverlaming was de diagnose maar Milan vocht als een leeuw! 

Ze deden een scan van de hersenen en dat zag er zo slecht uit dat ze ons aanraden om hem te laten gaan maar ik weigerde want ik zag daar een vechter liggen en gelukkig heb ik geweigerd.

Want hij is er volledig doorgekomen!

Zijn eerste levensjaar was pittig maar nu is hij zo een gelukkig ventje! Hij stapt,fietst, danst, praat, eet zelfstandig, gaat half tijds naar het gewoon onderwijs en halftijds naar de revalidatie.

Ik heb wel de beslissing genomen om Milan bij mijn ouders te laten wonen want zun kunnen hem meer en betere zorg geven dan mij,ik heb zelf ook een beperking dus voor Milan zorgen is voor mij echt niet haalbaar maar ik heb daarin de juiste beslissing gemaakt want hij is gelukkig en we zijn nog steeds een gelukkig en hecht gezin en we hebben een mooie band samen!