De bevalling begint.... (blog 10)

De laatste 6 weken heb ik vaak last van voor weeën. T houd n uurtje aan en dan verdwijnt het weer. De eerste keer was ik erg blij en dacht dat de bevalling begon. Na de derde keer was het ; ooh jaa voor weeën.

Op 10 April vertrekt mijn man om half 10 s' avonds voor zijn nachtdienst, en om 22.00 uur beginnen de voor weeën weer. Ik sms mijn man dat het weer zover is. Na n uur gaan ze niet weg, maar worden ze heftiger. Om 12 uur sms ik mijn man en vertel hem dat ze erger worden. Vanaf dat moment belt hij me elk half uur en om 02.00 uur snachts sms't hij dat hij naar huis komt. Ik besluit meteen om het ziekenhuis te bellen, en we kunnen komen.

Zo gauw als Roy (zo heet mijn man) thuis is zoeken we alle spullen bij elkaar en gaan op weg naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen leggen ze me aan het CTG apparaat, en jaa dit zijn echte weeën.. ook kijken ze hoeveel cm ontsluiting ik heb... en ik heb 3 cm ontsluiting. De weeën worden heel heftig. Ik heb buik, rug en been weeën. Poehhhh ik had toch liever die voor weeën hoor!!

Om 7 uur smorgens kijken ze hoeveel ontsluiting ik dan heb. Ikzelf verwacht dat ik toch wel 8 cm heb, en als ik ze hoor zeggen dat ik nog steeds 3 cm ontsluiting heb zinkt me de moed in de schoenen. Vervolgens gaat de weeënstorm vrolijk door. Ik weet echt niet meer hoe ik moet gaan liggen. Om 10 uur kijken ze weer en na deze weeën storm zal ik toch wel meer centimeters hebben. Ik heb 4 centimeter ontsluiting. De gynaecoloog komt erbij en wil mij weeopwekkers geven, maar ze willen ook dat ik de ruggenprik krijg. Dit wil ik ECHT niet. Ik ben niet bang van spuiten, maar voor de ruggenprik echt wel. Ik blijf dan ook echt koppig en zeg dat ik dit absoluut niet wil.

De gynaecoloog blijft maar doorgaan over die stomme ruggenprik. Uiteindelijk praat Roy op mij in en hij wil graag dat ik niet zo koppig ben. Uiteindelijk stem ik in, en ben tegelijk ontzettend bang. Ze bellen de anesthesist en deze komt eraan. Al puffend en steunend wacht ik in spanning. Opeens hoor ik iemand op de gang roepen ; de anesthesist is er... ik krijg het benauwd. 

Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en mag me niet bewegen en ze gaan de prik zetten in een wee. Ik ben echt zooo bang, en uiteindelijk krijg ik een wee. Ik hoor hem zeggen dat hij nu gaat prikken. Ik heb er echt niks van gevoeld, maar dat komt natuurlijk door de wee. Opeens worden mijn benen warm en beginnen een beetje te tintelen.

Ik mag weer in bed plaatsnemen, wat een genot, ik zie dat ik een wee heb, maar ik voel niks. Daarna krijg ik de weeopwekkers. Ook rijden ze een bed binnen voor Roy, en ze willen dat we allebei wat proberen te slapen. Roy slaapt meteen als een blok, ik niet. Als ik na n uurtje of 4 eindelijk ben ingedut hoor ik ineens de deur open knallen en stormen er wel 6 artsen binnen. Ik schrik me rot. Ze zeggen me dat de hartslag van onze zoon heel erg wegzakt en dat dit komt door de weeopwekkers. Deze zetten ze uit en ik krijg meteen weeën remmers toegediend. Daardoor versneld mijn hartslag enorm.. ik heb een hartslag van 180, en omdat ik in paniek ben vraag ik naar Roy. Hij slaapt als een blok. Ik vraag of ze hem wakker willen maken, maar ze leggen me meteen het zwijgen op. Hier hebben we nu geen tijd voor zeggen ze, we zijn bang dat u zoon zuurstofgebrek heeft gehad en we gaan nu eerst wat bloed van hem afnemen. Dit doen ze door een buis in mijn vagina te stoppen die tot aan het hoofdje komt. Vandaaruit maken ze een krasje op zijn hoofd en vangen een druppel bloed op, en dit gaan ze meteen onderzoeken. Uiteindelijk maakt iemand van de verpleging Roy wakker. Ik lig nog steeds met een hartslag van 180 op bed en ben ontzettend bang, maar gelukkig komt na een half uur het nieuws dat hij geen zuurstoftekort heeft gehad. Pfff wat n opluchting.

Als mijn hartslag weer wat gezakt is kijken ze hoeveel centimeter ik dan heb. 8 cm nu.... Ga nog maar ff dutten zegt de gynecoloog, we komen over n uurtje nog eens kijken. Ik denk, ja aanmehoela, ik kan niks anders doen dan de hartslag van onze zoon in de gaten houden.

Even voor 17.00 uur komen ze weer kijken en heb ik 10 centimeter. Meteen zetten ze de ruggenprik uit en moet ik wachten tot ik het gevoel weer terug heb, maar na n half uur voel ik nog niks... na n kwatiertje druk ik op de bel, ik moet heel erg poepen zeg ik, en dan gaat het snel. Ze piepen iedereen op en dan is het opeens druk op de verloskamer. Ik mag persen bij een wee, maar ik voel geen wee. Ik voel alleen dat ik moet poepen. Ok zegt de Gynaecoloog, als je dat weer voelt mag je gaan persen, huh persen, moet ik hier in bed poepen vraag ik?  Nee mevrouw, u moet niet poepen dit zijn persweeën. Ok, ik ga het proberen, en elke keer als ik het voel begin ik mee te persen. Maar ik ben toch niet gek, ik ben gewoon aan het poepen... Dat is heel normaal mevrouw, hoor ik de verpleging zeggen.

En dan eindelijk na n half uur persen ontmoet ik voor het eerst onze zoon. Wauw wat een geweldig gevoel.

Hij is echt prachtig. We noemen hem Syd. 

Na een kleine 20 min. komt ook de placenta eruit.  We zijn helemaal in de wolken. We moeten wel nog een nachtje blijven in het ziekenhuis....

In mijn volgende blog vertel ik over de eerste maanden als gelukkig gezin.

Op de foto bij dit blog ben ik 38 weken zwanger, Syd is geboren met 39weken en 6 dagen.