De aanloop naar een VBAC, of dat dacht ik 🧡

Ons zoontje werd op 19 februari 2019 geboren via een spoedkeizersnede. Gelukkig niet onder volledige narcose maar de metale impact was enorm. 

Mijn vriend en ik besloten niet meteen voor een 2de kindje te gaan omdat onze ervaring enorm heftig was. Dachten we... een jaar later had ik terug een positieve test in handen. Geluk en ongeloof. Hoe konden we nu na slechts een paar pogingen al zwanger zijn terwijl het bij ons zoontje, Nand, bijna 1 jaar had geduurd! 

De zwangerschap verliep vlot. Elke echo werd goed beoordeeld, het was hoe ze het noemen echt genieten. En toch was het zo onzeker en spannend hoe dit kleine meisje ter wereld zou komen. 

Mijn gynaecoloog gaf aan dat een vaginale bevalling niet onmogelijk was. Ze gaf me de kans om het te proberen maar er waren uitzonderingen: niet over tijd gaan, geen inleiding, geen kleine hulpjes... het moest echt helemaal zelf beginnen. Dat wou dus zeggen, ten laatste 9 oktober moest ik zelf bevallen zijn of ze werd alsnog gehaald met een keizersnede. 

Ik wou deze kans met beide handen grijpen. Bij Nand heb ik bijna alles mogen ervaren behalve dat klein glibberig lichaampje in mijn handen houden. Weeënstorm, voelen naar ontsluiting, 2u persen, ... I got it all maar het einddoel bleef uit. Deze keer MOEST het anders. 

Maar wat anders moest en zou verlopen, verliep toch helemaal anders en toch zo mooi. 

In het 2de deel van deze blog lezen jullie alles over de dag van de geboorte, 30 september 2020.