De 2e, warmt zijn we Dankbaar

4 jaar geleden is het alweer dat ik het gevoel ervaarde wat ik nu weer heb. De spanning die opkomt omdat er lichte tekenen zijn van de komst van de 2e.

Het is 10augustus en nog ruim 3 weken voor de uitgerekende datum maar we weten allemaal dat dat maar een prognose is en dat, zeker bij een 2e, het eerder kan komen.

Miranda zit achter haar computer de adressen voor de geboortekaartjes te schrijven en springt opeens van haar stoel, de tranen staan in haar ogen en het lukt haar met moeite om op haar eigen benen te blijven staan.

Ik zit aan de zelfde tafel bezig met een grote lego kraan, maar ben nog halverwege dit immense bouwpakket dus zal mijn eigen kracht moeten gebruiken om haar te ondersteunen.

Ze kijkt me met betraande ogen en zegt “dit zijn zeker weeen”. Ik begeleidt haar naar boven en op bed zet ze haar app aan om de pijnscheuten te timen.

In de tussentijd sprint ik met trapondersteuning naar Ryan zijn gastouder, zet hem in zijn stoel en demarreer terug naar huis, Ryan vraagt zich af waarom hij niet zelf op zijn loopfietsje naar huis mag,maar als hij de snelheid ervaart die ik ontwikkel snapt hij wel dat zijn kleine voetjes dat niet aan kunnen.

Thuisgekomen lijken het alleen nog maar voortekenen en is s”avonds alles weer een stuk rustiger...

25aug... vorige week is de dakdekker geweest geweest, we hadden lekkage in het dak. Dat schijnt opgelost te zijn. Maar toch druppelt het nu toch weer, nu niet van een lekkage maar mogelijk van het breken van de vliezen... toch maar even de verloskundige bellen

Ze heeft miranda gecontroleert en er is niet aan de hand, nu maar hopen dat zij haar werk beter heeft gedaan dan die dakdekker want die lekkage blijkt nog niet helemaal opgelost te zijn.

Het is inmiddels 3 september.. bij de laatste controle van miranda is er nog niet veel veranderd, de baarmoedermond was van een vingertop dikte naar 1 cm gegaan, nou is het misschien maar goed dat ik die controle niet heb gedaan want mijn vingertoppen zijn toch echt groter dan die ene centimeter dus dan waren we niet veel opgeschoten. We hebben afgesproken dat we wachten tot maandag, dan wederom een controle doen en indien er niks veranderd is zal er dinsdag contact worden opgenomen met het ziekenhuis voor een inleiding.

6september, vanmiddag de schroef in de muur gedraait en de laatste plint geplakt, en het lijkt nu of we er aan begonnen zijn, de verloskundige is onderweg... afwachten op wat komen gaat..

Iets meer ontsluiting maar nog niet voldoende om het al een bevalling te noemen, de komende uren aankijken of er regelmaat in de weeën komt, dan de verloskundige weer bellen en een nieuw plan maken...

It giet oan, de woorden die het begin aangeven van een prestatie die zijn weega niet kent, ook hier beurt het, de vliezen zijn gebroken en de komst van deze eeuwige 2e (misschien moeten we hem adri gaan noemen) zit er aan te komen.

Max is vandaag uitgevallen met motorproblemen tijdens de grandprix van italie maar mijn opeltje bracht ons rapido naar het ikazia ziekenhuis.

Daar waren ze al op de hoogte van onze komst en ik rij de rolstoel als een ware coureur de suite binnen.

Daar staat een bad al vol water te wachten tot het moment dat de bevalling dusdanig ver is dat miranda erin kan om daar het laatste endje van deze prestatie te volbrengen, dus met adri als naam en de eerste meters in bad moet hij zijn papa wel achterna als triatleet..

Inmiddels 0300, de waterrekening van het ikazia is omhooggegaan, of de druk op de waterleiding van rotterdam naar beneden want miranda is grootverbruikster onder de douche.. hierdoor kan ze enigzins ontspannen...

de minuten kruipen voorbij en de centimeters onsluiting pakken hetzelfde ritme op en zo duurt het toch even voordat miranda aan de laatste eindsprint kan beginnen.

De hevigheid van de weeën en de pijn die miranda heeft doet ons besluiten om te kiezen voor de medische weg van bevallen, het bad links te laten liggen en verhuizen naar een andere afdeling zodat ze daar dmv pijnbestrijding een iets dragelijkere bevalling krijgt.

Het bed word verplaats, de pomp word aangesloten en ondanks het hier de afdeling voor verloskunde heet hadden ze het zomaar een afdeling voor drugsverslaafden kunnen noemen want miranda veranderd zichzelf (ze heeft een knopje in haar hand waarmee ze de dosis pijnbestrijdingsmiddelen kan verhogen) in een vrouwelijke versie van Herman Brood.

Meer van als op deze wereld vangt ze de weeën perfect op, zucht en puft ze weg en Vangt de volgende weer op.

Inmiddels begint bij mij de duur en de spanning en vooral het aanzien van de pijn die miranda heeft ook doortewegen en ik zoek mijn toevlucht in een stoel en enkele dextrose snoepjes voordat ze mij naar een andere afdeling moeten brengen om aan het zuurstof te gaan.

De klok tikt inmiddels richting de 0500, langzaam zullen de wekkers in de wereld weer af gaan, mensen ontwaken uit hun nachtrust om weer hard te gan werken, bij ons hebben we die nachtrust overgeslagen (achteraf blijkt ook opa guus niet aan zijn rust te zijn gekomen want tijdens het oppassen op Ryan ligt hij maar te denken aan miranda en te wachten op een telefoontje dat er een kleinzoon is geboren). Miranda gaat door met haar harde werk en tijdens de controle om 05:04 blijkt ze volledige ontsluiting te hebben, dit zorgt voor het groene ligt en net als een sprinter in het wielerpeloton maakt Miranda zich klaar voor deze eindsprint, ze zucht 2 keer diep, wacht de volgende wee af, pakt hem op, neemt een teug adem en alsof ze veranderd in de vrouwelijke versie van die groene avenger pers ze het piepkleine lichaampje wat nog verstopt zit in haar buik naar buiten en om 05:10 ligt dat lichaampje op haar borst. Een zucht van verluchting, een piep klein huiltje en een gevoel van trots vullen de kamer.

De kleine man is goed ter wereld gekomen, word snel toegedekt met een warm dekentje maar de wedstrijd is nog niet gedaan voor miranda.

Ze blijkt nog een geduchte tegenstander te hebben gevonden in de vorm van de placenta.

Deze moet er nog uit en nadat ik de navelstreng heb doorgeknipt word het een wedstrijdje touwtrekken tussen de placenta en de verloskundige. Miranda probeert uit alle macht de placenta er uit te gooien maar hij wil geen kant op.

De klokt blijft verder tikken en er moet helaas worden gekozen voor een operatieve verwijdering van de placenta omdat anders het bloedverlies van miranda te groot word en dit een gevaar zal zijn voor haar eigen gezondheid.

De artsen worden gebelt, de OK in orde gemaakt en alles in gereedheid gebracht om te opereren, miranda zal voor deze ingreep onder narcose moeten worden gebracht, maar miranda hoort dit en denkt: NEE IK WIL GENIETEN VAN DIE KLEINE HUMMEL EN NIET ONDER NARCOSE, haar lichaam reageert op haar gedachte, zet nog 1 keer alles op alles en net zoals mathieu van der poel in de amstel gold race van 2019 op weergaloze wijze terugkwam en de wedstrijd naar zich toetrok en zet ook zij alles op alles en perst de placenta eruit. De verloskundige kan iedereen die op weg was naar de OK afbellen want nu zit het harde werken voor miranda er echt op.

De focus kan nu verlegt worden op de kleine man, de controles worden uitgevoerd, hij weegt 3440 gram alles zit erop en eraan en tot ieders grote verbazing neemt hij gelijk de borst van mama en zijn eerste voeding is een feit.

De rest van de ochtend gaat voorbij in een een waas van geluk. Het besef kom pas als we met zn 3en het ziekenhuis verlaten in de auto zitten en op weg zijn naar Ryan die met spanning zit te wachten op zijn kleine broertje.

Thuis gaat het hartstikke goed zowel met mama als met onze 2e boef.

Ik kan niet schrijven hoe trots ik ben op miranda want wat heeft die het goed gedaan.

Ons gezinnetje is nu compleet en wat zijn wij DANKBAAR dat DJAYDEN in ons leven is gekomen.