Dat was een hele Bevalling!

Langzaam maar zeker naderde ik de 40 weken. Mijn ziekenhuistas stond al 3 weken klaar, met allerlei setjes kleding in 2 maten. Ook genoeg spullen voor mij & mijn man, voor het geval we een aantal dagen in het ziekenhuis zouden moeten blijven. Ook thuis stond alles klaar, straks zou het een onverwachts snelle thuisbevalling worden. Planning is wel één van mijn specialiteiten, ja.

De laatste weken had ik af en toe wat voorweeen, na de zoveelste keer begon het mentaal op te breken. Telkens dachten we dat het zou beginnen en dan ging het na een aantal uur weer over... Ik kon echter nog veel doen, lekker wandelen en het huis werd elke week van boven naar beneden geschrobd. Nesteldrang is real.

Toen ik de 40 weken gepasseerd was, bleef het steeds rustiger. De voorweeen verdwenen, maar ik voelde de baby elke dag heel goed. Geen reden tot zorgen dus, maar ik wilde bij 41 weken echt overgaan tot actie. Met een beetje aandringen werd ik op vrijdag voor het eerst gestript, ik was toen 40 + 5 weken. Ondanks dat ik 1 cm ontsluiting had, voelde het strippen heel naar. Ik kreeg vrijwel direct onregelmatige voorweeen die me de hele nacht wakker hebben gehouden, maar zaterdagochtend zakte het weer langzaam af. In de loop van de dag begon het weer een beetje en toen zondagochtend aangebroken was, had ik al 2 nachten nauwelijks geslapen.

Zondagmiddag om 16:00 uur werd ik nogmaals gestript. Ik ging een half uurtje met de honden lopen en vrijwel direct begon het weer. Om toch nog wat te kunnen rusten, ging ik in bed liggen en ze begonnen steeds heftiger te worden. Rond 23:00 uur kon ik ze liggend of zittend niet meer zo goed opvangen en merkte ik dat het lopend beter ging. Het leek nu écht door te zetten...

Rond 02:30 kwam de verloskundige voor het eerst, ik had 3 cm ontsluiting en ze bevestigde dat er nu geen weg meer terug is. Ik was nu écht aan het bevallen. De weeen vond ik al best pijnlijk en kon ik alleen opvangen door te ijsberen over de overloop. Doordat er genoeg tijd tussen zat, was het nog goed vol te houden.

Rond 05:30 uur kwam de verloskundige voor een tweede keer, in 3 uur was er maar een centimeter ontsluiting bijgekomen. Ze stripte me nogmaals en toen besefte ik dat dit wel eens een hele bevalling zou kunnen worden.

Ik wilde sowieso liever niet thuis bevallen en ging in eerste instantie voor het kraamhotel. Je weet natuurlijk niet wat je kan verwachten, dus met de gedachte dat ik vanuit het kraamhotel altijd door kon naar het ziekenhuis voor noodgevallen en pijnbestrijding leek me een goed uitgangspunt.

Toen ik rond 07:30 uur , na inmiddels ruim 13 uur ijsberen met weeen en team no sleep de afgelopen 3 nachten, in een weeenstorm belandde was de maat vol. ‘Ik wil NU EEN RUGGENPRIK!’ schreeuwde ik boven aan de trap. Toen de verloskundige er een half uurtje later was, zat ik op 5 cm en ze zag mijn vermoeidheid en de langzame vordering. Ze was het er helemaal mee eens om in het ziekenhuis een ruggenprik te halen, het schoot gewoon niet op. Om mijn geduld nog verder op de proef te stellen, bleken alle ziekenhuizen in de omgeving vol te zitten. Toen ze begon over ziekenhuizen die op een uurtje rijden zaten, stelde ik zelf Zwolle voor. Zo gezegd, zo gedaan en ik hoopte maar dat ik niet tijdens de autorit van drie kwartier in de ochtendspits weer in een weeenstorm belandde...

Eenmaal op de knusse, gezellige verloskamer kwamen mijn eerste en enige tranen in de hele bevalling. Ik voelde me zo opgelucht dat ik niet meer alleen hoefde te bikkelen door die weeen thuis en dat ik in de gaten gehouden zou worden. Toen de ruggenprik er eenmaal in zat, kon ik de hele wereld aan! De verpleegkundige en verloskundige waren zo lief en er werd zo goed voor me gezorgd. De bevalling zelf schoot echter nog altijd niet op.

Mijn vliezen werden gebroken, ik kreeg weeenopwekkers, en daarna nog 2 keer door de dag heen. Aan het eind van de middag, 24 uur nadat de bevalling begonnen was, had ik 7-8 cm ontsluiting en opeens was de ruggenprik uitgewerkt. Van het één op het andere moment belandde ik weer in die helse pijn, alleen deze keer kon ik ze door alle snoeren en de katheter niet lopend opvangen. Voor mijn gevoel duurde het een uur voor ze eindelijk besloten om mijn ruggenprik weer op te hogen, maar volgens mijn man duurde het maar een kwartiertje... van uitputting viel ik voor het eerst even in slaap.

Rond 19:00 uur kwam éindelijk het einde in zicht, 9 cm ontsluiting en ze verwachtte dat ik binnen een uur zou mogen gaan persen. Lekker nog even rusten en krachten sparen zou je denken.... maar vanuit het niets kwam ineens mijn hele maaginhoud tevoorschijn. Handig ook als je voor de helft verlamd bent, niet van je plek kan en alle machines en draadjes waar je aan vast zit ook helemaal onder zitten. Tja, laten we het maar niet rooskleuriger maken dan het is.

En inderdaad, toen ik er eenmaal weer fris & fruitig bij lag, voelde ik de persweeen komen. Ik was echter nog wel goed verdoofd, dus pijn had ik totaal niet. Gedimd licht, op de achtergrond zachtjes de tv aan en een hele relaxte verpleegkundige, verloskundige en man maakten dat ik in alle rust en beheersing binnen 40 minuten ons meisje geboren kon laten worden. Die 26 uur voorafgaand aan de laatste 40 minuten waren het waard geweest, want die laatste 40 minuten waren de meest fantastische 40 minuten van de hele zwangerschap.

Die kleine, grote (4250 gram!) meid heeft drie kwartier op mijn borst liggen duimen, voor ze meegenomen werd en aangekleed werd. Geboortepakje maat 50, 1e keus zoals ik op het zakje had gezet, paste niet en we gingen voor de 2e keus. Ondertussen was het wachten op mijn placenta, ook deze kwam niet vanzelf en had 2 keer opwekkers en bijna een operatietafel nodig. Bijna, want na een uur kwam het op het nippertje nog vanzelf.

Wat hechtingen, een flesje, een douche en veel papierwerk later zaten we 3,5 uur na de bevalling weer terug in de auto. Daar begon ons nieuwe leven, met onze lieve Viviènne.