Daniël Valentijn

November 2017

Wachten duurt lang!

14 dagen geduld 14 dagen hopen dat ik niet ongesteld zou worden. Ik was erg prikkelbaar en zei na een week tegen Jos dat ik zeker wist dat het weer niet gelukt zou zijn.. ik wist het zeker! Mama en Jos zijn er dit keer heilig van overtuigd dat het wel raak was. Ze vonden me anders… eerst zien dan geloven. 22 november om 07.00 word ik wakker. Ik besluit het erop te wagen en doe een zwangerschapstest. Binnen no time staan er 2 streepjes op de test. Ik had niet tegen Jos gezegd dat ik zou testen want ik wist immers zeker dat ik niet zwanger zou zijn. Huilend kom ik de wc af en laat aan Jos de positieve test zien…. ik maak een foto en sta te trillen op mijn benen. Zou het nu dan toch???

iedere dag doe ik een test, zelfs meerdere op een dag want ik durfde het niet te geloven. Op 1 december vertrekken we voor 5 dagen naar Spanje. Dit komt heel goed uit nu we zo in spanning zitten of ik eindelijk die 7 weken zou gaan halen. De zwangerschapstesten zitten in mijn koffer. Mijn motto is ondertussen; een dag niet getest is een dag niet geleefd.

terwijl we in Malaga rondlopen en ik buikkrampen krijg begint de angst weer de kop op te steken.. op 4 december in de ochtend besluit ik de clear blue test te doen. Deze test moet nu echt 3+ aangeven als dat niet zo is dan gaat het weer mis.. ik word vroeg wakker en plas over de test heen. Heel snel staat het woordje zwanger er maar de indicator met het aantal weken laat nog even op zich wachten..

en daar staat het dan, 3+ ik ben door het dolle heen…. zou het nu dan toch?!

als we op woensdag weer thuis zijn uit Spanje belt Jos het umc. Er staat al een afspraak gepland voor een echo maar ik wil eerder. Deze onzekerheid is echt killing!! Na een flinke discussie mogen we op vrijdag langskomen. Maar ik moet wel bedenken dat als er nog geen kloppend hartje te zien is dit niet betekend dat het niet goed is….

8 december gaan we vol goede moed naar het ziekenhuis. We zijn snel aan de beurt. De echoscopiste geeft nogmaals aan dat als er nog geen kloppend hartje te zien is dit niet betekend dat het niet goed is. Ik ga liggen en op het moment dat het vruchtje zichtbaar is zegt zij direct; ik zie een kloppend hartje! Jos en ik kijken elkaar vol ongeloof aan…. we spreken af dat ik volgende week weer terug mag komen voor een echo. Ik krijg wat folders mee en we zeggen elkaar gedag. Ik stuur mama snel een whatsapp; hartje klopt ik bel je zo. Met ons hoofd in de wolken lopen we terug naar de auto. Een echo foto met daarop een vruchtje van 5 mm groot maar het belangrijkste van alles een kloppend hartje in mijn buik…

iedere week mag ik terug naar Utrecht voor een echo. Ik heb veel buikpijn en ben zo bang dat het alsnog misgaat…. de laatste echo in het ziekenhuis is in januari waarbij het vruchtje al zo groot was dat het niet meer goed op te meten was. Het springt alle kanten op… ik begin er eindelijk in te geloven!

Een paar dagen laten hebben we de eerste echo en intake bij de verloskundige. Ook daar word weer bevestigd dat alles er goed uitziet. Aangezien ik erg onzeker ben word ik uitgenodigd voor een echo oefen avond van de verloskundigen. Die dag krijgen we te horen dat er een klein jongetje in mijn buik groeit. Ik had dit voorgevoel al vanaf het begin en ik had gelijk. Hij ziet er goed uit, geen gekke dingen en de belangrijkste afwijkingen zijn niet te zien en voor zover beoordeeld kan worden is de kleine man gezond.

we kopen bij een tankstation een knuffel van Iejoor en geven die kado aan mama en GJ. Ze begrijpen de hint. Gj maakt de opmerking dat we niet op een roze wolk zitten maar in een blauwe oceaan!

met mijn verjaardag gaan we voor het eerst een pret echo laten maken bij kijk nou es in Rotterdam. We krijgen mooie foto’s mee en de hele echo word opgenomen en op een USB stick gezet. We leven van echo naar echo. Van een vrouw die niet kon stoppen met het doen van zwangerschapstesten ben ik veranderd in een vrouw die veel echo’s wil laten maken zodat ik gerustgesteld kan worden dat alles goed gaat met de kleine jongen in mijn buik.

Ondertussen ben ik door bekkenproblemen in januari in de ziektewet beland. Mijn dagen bestonden uit liggen, kleine stukjes lopen en weer liggen. Gelukkig hielp mama mij dagelijks en deed Jos ook zoveel mogelijk in huis.

Als ik 20 weken zwanger ben word er besloten dat er toch nog wel het 1 en ander verbouwd moet worden in huis. Het klusteam (mama,Gj,Eric,Jos) werkt hard in huis. De zolder word onder handen genomen, behang word eraf gehaald, er word heel veel geschuurd, gewit en schoongemaakt. Victor en Alexander komen helpen op een zaterdag om de zolder en de woonkamer te voorzien van een verse laag latex. Gordijnen worden gewassen, aan elkaar genaaid en opnieuw opgehangen. De wieg word door mama en Marianne bekleed en staat te pronken in nesselande!

Voor de 20 weken echo word ik doorverwezen naar bovenmaas prenataal. Jos en ik komen op tijd binnen. Ik had al geen goed gevoel bij de echoscopiste. Het leek alsof zij het werk nog maar net deed en met 15 minuten stonden we alweer buiten. Terwijl ik om mij heen zo veel verhalen hoor dat een 20 weken echo veel langer duurde…. maar goed alles was goed dus prima. Vrijdagmiddag , terwijl ik meerdere afleveringen van GTST aan het kijken ben, gaat mijn telefoon. Bovenmaas prenataal belt met het verhaal dat er iets niet te zien was op de echo en dat ik maandag even terug moet komen voor extra controle. Ik vraag waarom. Het tussenschot in de hersenen is niet goed zichtbaar. Als dit niet aanwezig is zou ons kindje toch niet gezond zijn…. ik hang verbouwereerd op en bel huilend Jos op. Ik besluit terug te bellen en vraag of ze alsjeblieft vandaag nog kunnen kijken. Ik kan niet op deze manier het weekend in gaan. Nadat ik ging dreigen dat ik naar Utrecht zou gaan rijden als zij nu geen echo zouden maken zijn ze toch overstag gegaan en mocht ik direct komen. Na deze extra echo bleek er helemaal niets aan de hand te zijn. Alles zit erop en eraan. Als ze mij hadden verteld wat ze niet goed konden zien had ik ze ook al kunnen vertellen dat alles goed was. Ik had deze controle namelijk al gehad en was dus bang gemaakt om niets!

Op 14 april word onze lieve Boris doodgereden. Terwijl wij met zn allen buiten in de tuin zitten te lunchen horen we een harde klap. Mama ziet Boris zijn voetjes nog langs de schutting rennen. Ik vertrouw het toch niet helemaal en besluit even om het hoekje te kijken. Aan het einde van de straat zie ik een hoopje liggen. In het begin dacht ik nog dat het een hoopje bladeren is maar terwijl ik beter kijk zie ik dat het toch Boris is die daar in elkaar gestort is… mama en Ricardo wikkelen hem in een deken en ik bel de dierenarts. Hij heeft het erg druk en kan nu niet direct naar ons toe komen hoe graag hij dat ook zou willen. Ik bel de dierenambulance…. maar als ik zie dat Boris zijn neusje en tandvlees al helemaal wit geworden is besef ik me dat alle hulp te laat zal komen…. Boris is dood…

samen met mama en Gj rijden we naar de dierenarts… de dierenarts is net zo boos als ons. Boris doodgereden in een woonwijk waar je maar 30 km per uur mag rijden. Deze automobilist racete als een gek door de wijk en daardoor is onze kat dood… we besluiten Boris achter te laten en laten hem cremeren samen met nog 5 andere katten….

Ondertussen worden de bewegingen met de dag duidelijker in mijn buik en moet ik, hoe verdrietig ik ook ben om Boris, goed voor mezelf zorgen want de kleine man moet ook groeien.

Het klussen in huis gaat verder. Doordat ik zo last van Mn bekken en rug heb kan ik niet meehelpen. Ik lig op de bank en schenk drinken in voor de klussers.

In de weken die volgen komen er een aantal bezoekjes aan het sint Franciscus ziekenhuis omdat ik de kleine spruit al een aantal dagen minder voel dan normaal. Iedere x bij aankomst word ik aan de ctg gelegd en daarna word er nog een echo gemaakt. Iedere x weer word ik naar huis gestuurd met de mededeling dat alles goed is. Maar toch kan ik het vertrouwen niet vinden. 13 miskramen…. het is me niet in de koude kleren gaan zitten. Je verliest het vertrouwen in je eigen lichaam.

mijn buik groeit en groeit… en met die groeiende buik komen ook de ongemakken. Mijn rug en bekken die steeds meer pijn gaat doen. Het slapen gaat niet makkelijk meer, iedere nacht ga ik er zeker 4 keer uit voor 3 druppels plas. Ik heb het bloedheet en de temperatuur die dagelijks oploopt boven de 30 graden werkt ook niet bepaald mee. Mama koopt een opblaas zwembad bij de Lidl voor me zodat ik nog een beetje verkoeling kan vinden. Ik lig als een vaatdoek op de bank met de ventilator op me gericht en mn voeten in en emmer met koud water…

de dagen kruipen voorbij en de kleine spruit die ondertussen niet meer klein is krijgt het weer voor elkaar om mij ongerust te maken. Ik bel de verloskundige weer. Ik ben ondertussen 39 weken en 3 dagen zwanger. Anna komt langs en zij stuurt mij toch weer door naar het ziekenhuis. Ik waggel naar de afdeling en word , net zoals de voorgaande keren, aan de ctg gelegd. Binnen 15 minuten staat de verloskundige lachend naast me. Het is niet raar dat ik minder beweging voel, de bevalling is namelijk begonnen… er is flink wat beweging zichtbaar op en ctg. Ik krijg nog een echo en nadat ze mij gestript heeft, ik had namelijk al 2-3 cm ontsluiting, krijg ik nog mee dat ik me kan gaan voorbereiden want ik ga vannacht bevallen. Ik ging weg en dacht dat het allemaal wel mee zou vallen… zo veel negatieve verhalen gehoord over strippen.

Terwijl we naar de auto lopen zeg ik tegen Jos dat we dan maar even naar de mac Donalds moeten gaan want dit is wellicht de laatste keer. We stappen de auto uit en ik voel terwijl ik op sta dat ik vocht verlies. Zou dit vruchtwater zijn? Ik krijg direct wat krampen…. Jos zegt dat we beter naar huis kunnen gaan. Maar eigenwijs als ik ben ga ik, terwijl de weeën dus al begonnen zijn, toch een big mac menu eten. Hierna rijden we naar nesselande om nog snel een foto te laten maken van mijn buik want straks is hij weg!!

We gaan op tijd naar bed. We liggen naast elkaar en zeggen met tranen in onze ogen; dit is onze laatste nacht samen! Om 02.00 uur word ik wakker en ik lig overdwars in bed van de pijn. Ja hoor, het is echt begonnen! Ik maak Jos wakker en samen gaan we naar beneden. We wachten nog een uurtje maar om 03.15 besluit Jos toch de verloskundige te bellen en mama word ook gebeld. De weeën komen nu toch best regelmatig om de 3-4 minuten. Om 03.45 komt Simone bijna tegelijkertijd met mama binnenlopen. Nadat ze me onderzocht heeft en ik nog steeds 2-3 cm ontsluiting heb besluiten we het nog een uurtje aan te kijken.

Om half 5 is er nog steeds niets veranderd en de weeën beginnen echt heviger te worden. Er word besloten om naar het ziekenhuis te gaan om de natuur een handje te helpen. Simone vraagt mij naar wel ziekenhuis ik wil. Ik vertel haar dat het st Franciscus echt mijn voorkeur heeft. Ze begint te bellen en al vrij snel word er gezegd dat er geen plek is! We balen hier flink van!! Er zijn nog 2 opties, het groene hart ziekenhuis in Gouda of het Ijsselland ziekenhuis in Capelle aan den IJssel. Het nadeel van Gouda is dat zij qua pijnbestrijding alleen een ruggenprik hebben en geen morfine ofzo. Na een korte discussie besluiten Jos en ik toch voor het ijsselland ziekenhuis te gaan. We pakken de vluchtkoffer, de maxi cosi en stappen de auto in. Gelukkig is het ziekenhuis niet heel ver rijden want weeën opvangen in de auto gaat niet echt gemakkelijk. Mama en Simone zijn ook onderweg. We komen aan bij de spoedeisende hulp waar Jos even zijn auto mag neerzetten. Ik ga zitten in een rolstoel en we rijden snel naar de afdeling. Daar aangekomen (rond 06.00) worden we opgevangen door een aantal vriendelijke zusters en word ik naar de verloskamer gebracht. Ik neem plaats op het bed en binnen no time zitten er in beide handen infusen. 1 voor de morfine en 1 voor de weeën opwekkers. Het infuus in mijn linker hand is heel slecht geplaatst en er stroomt bloed uit. Uiteindelijk stopte dit vanzelf waardoor het infuus niet nog een keer geprikt hoefde te worden. De morfine werd snel gestart waardoor ik minder moeite had om de weeën op te vangen. Aangezien ik nog steeds op de 3 cm zat werden de weeën opwekkers rond half 8 verhoogd. Het verplegend personeel bood ons aan om een nachtje te blijven slapen. Normaal gesproken komt er 1 cm ontsluiting per uur bij dus dat betekende dat ik pas 7 uur later volledige ontsluiting zou hebben. We spraken af dat we tegen die tijd nog wel zouden kijken wat we zouden doen.

Simone besloot naar huis te gaan om te ontbijten en zich op te frissen en later op de dag nog even te komen kijken. Rond 08.00 was de pijn echt niet meer te verdragen en vroeg ik de zuster of het mogelijk was om een ruggenprik te krijgen. Als dit nog een aantal uur zo door zou gaan zou ik bekaf zijn en geen energie meer hebben om te persen. Uiteraard was dit mogelijk maar dan moest er eerst gecontroleerd worden hoeveel cm ontsluiting ik had. Ik schrok me kapot toen de verloskundige zei dat ik al volledige ontsluiting had en dat ik binnenkort kon gaan beginnen met persen. Jos belde Simone op om haar te vertellen wat de status was en zij zei direct weer naar het ziekenhuis te komen. De morfine werd afgekoppeld…

Rond 08.30 zei ik dat ik dacht dat ik pers weeën had. De verloskundige en Simone legde mij uit te persen tijdens een wee. En dit te herhalen totdat de wee weer voorbij was. De weeën waren zo ontzettend heftig en ik kreeg verschrikkelijke steken in mijn buik tijdens iedere wee waardoor ik maar 1-2 keer echt goed mee kon persen. Ik werd op de baarkruk gezet, Jos achter me, ik leunend op zijn benen. Dit zat echt voor geen meter en deed alleen maar heel erg pijn aan mijn bekken. Ik verplaatste mij weer naar het bed om daar het klusje te klaren. Ondertussen waren we al een uur verder en ging de hartslag van de baby naar beneden tijdens iedere wee/pers. Ik werd streng toegesproken dat ik nu echt iets moest gaan doen anders zouden ze in gaan grijpen.

Er ging direct een knop om!!! Ik wil geen knip geen scheur en al helemaal geen vacuüm pomp!!! Ik moet het nu echt gaan doen! Om 09.45 werd het hoofdje zichtbaar. Simone zei mij nu echt hard te gaan werken zodat de kleine man klokslag 10.00 uur geboren zou worden. Ik perste alsof Mn leven er vanaf hing. Ik schreeuwde het uit om zoveel mogelijk kracht te hebben….. en om 10.00 uur precies werd Daniël Valentijn Zwemmer huilend op mijn borst gelegd. 52 cm lang en 3520 gram. Wat een ontlading en wat een geluk. Ik heb het geflikt !!! 9 maanden lang heb ik hem gedragen en nu na een bevalling van 8 uur, gerekend vanaf de eerste wee, ligt onze zoon gezond op mijn buik. Direct na de geboorte een apgar score van 9 en 5 minuten later een dikke 10!

IK BEN MAMA! JOS IS PAPA! Wij zijn EINDELIJK ouders van een gezonde jongen!