Daar is ze dan! Onze lieve meid!

Van mezelf was ik niet echt 'bang' voor de bevalling. Als iedereen het kan, kan ik het ook. Wat ik overal las was: ontspanning, ontspanning, ontspanning. Waarbij ik dan weer dacht, ja dat zal wel maar hoé dan met zoveel pijn haha! 

Het was een gewone werkdag voor mijn partner, ik was de hele dag thuis, heb wat klusjes gedaan, zelfs nog even het gras gemaaid in de avond en daarna hadden we een check bij de verloskundige. Ik was die dag 38+6 zwanger. Bij de controle was alles goed, mijn bloeddruk was alleen hoger dan alle keren ervoor. We wilde een afspraak maken voor de check van volgende week, maar er was nergens plek in de agenda. We besloten de dag erna even te bellen waarbij mijn partner nog grapte 'wellicht is dat dan niet meer nodig'. 

We gingen naar huis, aten nog een ijsje, keken tv en gingen naar bed. Rond 00:15 wordt ik vaag wakker van een beetje pijn maar dommel weer weg. Tot het 01:00 is en ik besluit even naar beneden te gaan. Ik neem wat thee en bedenk me dat het wel regelmatig komt. Ik ga naar de wc en installeer de weeën timer. Deze geeft aan dat de weeën om de 2/3 min komen. Rond 02:30 bel ik de verloskundige en ze vraagt of mijn vliezen al zijn gebroken of dat ik mijn slijmprop al ben verloren. Voor beide is het antwoord nee. We besluiten dat ze nog niet hoeft te komen en we bellen zodra we denken dat het nodig is. 

Mijn partner komt naar beneden, ik had hem laten slapen maar hij is niet gek zegt hij zelf haha. Ik zit vooral op de wc of op de bal te bouncen als de weeën app aangeeft dat we naar het ziekenhuis moeten, ik negeer deze melding omdat ik me nog prima voel (oeps haha). 

Overal heb ik gelezen dat van houding veranderen en bewegen goed is voor de ontsluiting dus ik vraag of we de hond even zullen uitlaten, het is inmiddels 04:15, we gaan lopen en tijdens deze ronde stop ik regelmatig om weeën weg te puffen. We besluiten na deze ronde om 04:30 de verloskunde te bellen, in haar verslag achteraf blijkt dat ze hier ook duidelijk hoorde dat ik in een andere fase van de bevalling was beland. De verloskundige arriveert rond 05:00, ze observeert mij eerst en vraagt of we boven zullen kijken naar de ontsluiting zodat we een plan kunnen maken om naar het ziekenhuis te gaan..

Als ik ga liggen op bed, kijkt ze enigszins verschrikt, het blijkt dat ik al 10cm ontsluiting heb en wij helemaal nergens meer heen gaan. Mijn wens was niet perse thuis bevallen, maar ik heb geen keus. Beide hebben we even paniek, maar achteraf gezien was thuis bevallen super fijn. 
De verloskundige belt de kraamzorg, ze zet alle spullen klaar en laat mij verschillende houdingen aannemen. 

Uiteindelijk duurt de persfase bijna twee uur omdat onze dochter als een sterrenkijker blijkt te liggen. Tijdens de bevalling zelf hebben ze ons deze info niet gegeven, alleen achteraf en doordat de verloskundige rustig bleef en zei dat onze meid het goed deed én toch goed bleef zakken, bleven wij vertrouwen houden. We hebben hier dan ook geen paniek gevoeld!

Na bijna twee uur persen is onze dochter uiteindelijk thuis, in onze eigen slaapkamer geboren. 

Ik had echt graag gewild dat ik dit soort verhalen had mogen lezen voordat ik zelf ging bevallen, vandaar dat ik het wil delen! Natuurlijk kietelt het niet, het doet ook zeker pijn en het is zwaar, maar het was absoluut een mooie ervaring! Vertrouw op je eigen lichaam, we kunnen meer dan je denkt!

Inmiddels is onze dochter alweer 14 maanden en kijk ik echt heel positief terug op de bevalling! :)