Daar is Connor!

Het was in mei 2017 dat ik een positieve zwangerschapstest in handen had. Wat een geluk! En wat een spannende tijd breekt er aan!

In het najaar volgde ik een cursus zwangerschapsyoga, ik keek enorm uit naar de bevalling. Natuurlijk vond ik het ook eng en spannend maar het leek me ook wel heel tof om zo’n oerkracht mee te maken!

Het liefst wilde ik een badbevalling en ik had een hele fijne verloskundige die daar ruime ervaring in had. Dus dat moet helemaal goed komen denk je, of dat dacht ik in ieder geval wel! 

Zo ergens rond de 34 of 35 weken zwangerschap bleek dat Connor in stuit lag. Soms lag hij met beide benen opgetrokken en soms met één been naar beneden. Zijn armen had hij omhoog liggen, met de ellebogen naar buiten. Zijn hoofdje duwde in mijn rechterzij tegen m’n ribben aan, dat heb ik wel gevoeld zeg! Man, wat kon hij duwen soms. 

Met 36 weken ben ik naar een gespecialiseerd ziekenhuis gegaan voor een draaipoging. Helaas lukte dit niet, Connor lag daarvoor al te diep in mijn bekken.

Ineens moesten we ons bezig houden met hele nieuwe vraagstukken. Een badbevalling mocht sowieso niet meer, als ik dit langs de natuurlijke weg wilde doen dan moest dat liggend op bed, met een ruggenprik en een medisch team op stand-by. Totaal niet wat ik wilde dus... Zelfs een baarkruk behoorde niet tot de opties. De gynaecoloog adviseerde sterk om voor de gentle sectio te kiezen omdat het risico op zuurstoftekort tijdens de bevalling en/of een spoedkeizersnee groot was.

Maar jezus, wat een lastige keuze zeg! Want aan die keizersnee zitten ook een hoop nadelen! 

Uiteindelijk had ik een heel fijn gesprek met mijn verloskundige, dat me echt heeft geholpen met het maken van de keuze. Ze zei: “Saar, het gaat toch al niet meer zoals je het had gewild. En als er ook maar iets gebeurd tijdens die bevalling dan neem jij jezelf dat voor altijd kwalijk (ja, ze kende me inmiddels een beetje). Dus het is oké als je voor de sectio kiest”. 

Zo gezegd, zo gedaan. Ik was uitgerekend op 14 januari 2018 maar had eind december al een aardig rommelende buik. De gentle sectio werd gepland op 3 januari maar ook hierin was Connor lekker eigenwijs. Op 28 december werd ik in het ziekenhuis opgenomen omdat ik al aardige ontsluiting had. Op vrijdag 29 december, om een uur of 9 ‘s morgens, zei de gynaecoloog dat ik om 13:00 uur naar de OK mocht als ik dat wilde. 

Oké wauw, we gaan vandaag onze baby ontmoeten!! Ik kon niet wachten! Ik had me inmiddels aardig neergelegd bij het feit dat het een keizersnee zou worden. Ik had er veel over gelezen en de procedure is de afgelopen jaren sterk verbeterd. Het leek me ook wel interessant om de operatie te zien! Maar eerst nog even wat telefoontjes plegen en dingen regelen. 

In een operatiohemd, met een gek kapje op mijn hoofd word ik op een koude tafel geplaatst. De ruggenprik wordt gezet, dat ging prima gelukkig, en ik moet gaan liggen. Dan worden mijn handen links en rechts vastgemaakt met banden. Ik lig met m’n armen wijd en allerlei infusen eraan, de badbevalling is inmiddels een verre herinnering. 

De ruggenprik trekt heel erg hoog op waardoor ik het benauwd krijg. Ik heb het gevoel dat ik niet goed kan ademen. Dat kan wel hoor, maar zo voelt het. 

De verpleging is super lief voor me en Guido is gelukkig vlakbij. Maar weer gaat het anders dan verwacht, want het hele ‘gentle sectio feest’ heb ik gemist. Ik stond echt op standje rustig blijven en focussen op ademhaling. Op het moment dat mijn buik open was gemaakt tot aan de vruchtzak heb ik meegekeken op het scherm. Ik zag hoe Connor, met rode ronde billetjes eerst, naar buiten werd getild. 

Ik heb er weinig van meegekregen dat Connor werd gewogen en dat Guido de navelstreng doorknipte. Maar ik was zo ontzettend blij toen hij op mijn borst gelegd werd! Wat is hij mooi! Zo lief en zacht en tevreden en gewoon helemaal perfect! Wat hebben we hier naar uitgekeken, ik wil zo graag jouw mama zijn!

Helaas blijf ik een beetje ademloos en Connors gewicht op mijn borst kan ik niet goed hebben. Dus hij wordt er even afgehaald. We blijven tot 1 januari in het ziekenhuis. Op oudjaarsavond krijgen we sushi en champagne van onze familie, heerlijk!!

De verzorging in het ziekenhuis is super goed. Ik merk wel dat ik na een dag al de balen heb dat ik niks kan. Mijn buik doet zo ontzettend zeer, ik kan zelf niet overeind komen, uit bed opstaan is niet te doen. Dit duurt helaas best lang, ook na thuiskomst duurt het nog weken voor ik me weer een beetje sterker voel. Dat valt me wel echt enorm tegen en ik merk dat de geboorte emotioneel een gevoelig onderwerp is. Rationeel gezien weet ik dat ik de juiste keuze heb gemaakt, maar gevoelsmatig is het een heel ander verhaal. 

Als mensen vragen naar hoe de keizersnee is gegaan komen de tranen al snel opzetten. Het stomme is dat ik er achteraf dus een minder goed gevoel over heb dan van tevoren. Ik heb het gevoel dat ik mezelf moet verdedigen, alsof ik toch een beetje gefaald heb. Absoluut niet door wat mensen tegen me zeggen hoor, helemaal niet! Maar gewoon vanuit mezelf. Ook voel ik me wekenlang niet fit, niet fris, ik voel me eigenlijk gewoon een patiënt. En daar baal ik van, want ik wil lekker met m’n baby kroelen en wandelen en hem in bad doen. Als het even kan een beetje zingend en zwevend op die roze wolk in plaats van krom van de pijn. 

Het duurt maanden voordat ik fysiek hersteld ben, misschien mede doordat ik flinke bekkeninstabiliteit heb. Als dan ook je buikspieren het ‘even’ niet doen werkt dat niet bevorderlijk.

Connor is inmiddels 2 jaar oud. Een heerlijke, vrolijke jongen die me elke dag blij maakt dat ik zijn moeder ben! Ik sta nog steeds achter de keuze die ik toen maakte, want ik weet waarom ik de keuze maakte. Het leek me voor Connor echt de veiligste optie.

Wat ik nou het allerstomste vind: ik ben doodsbang voor een eventuele tweede bevalling. We hebben het er de laatste tijd steeds vaker over: zouden we nog een tweede willen?

Een tweede kindje lijkt me heel leuk, een tweede zwangerschap minder. Want hoe bijzonder en mooi het ook is om een kindje in je buik te maken, fysiek viel het me ontzettend zwaar. En zo zelfverzekerd als ik tijdens Connors zwangerschap was, zo onzeker ben ik er nu over. Alsof ik door deze ervaring het gevoel heb gekregen dat ik het niet kan. Hebben meer mama’s daar ervaring mee? 

Ik ben wel heel benieuwd hoe anderen hun keizersnee hebben ervaren want volgens mij is het echt heel verschillend.