Daar ben je dan.. zo onverwachts veelste vroeg.

Hallo,

Aangezien dit mijn eerste blog is, zal ik mij eerst even kort voorstellen.

Ik ben Elonie, 26 jaar en woon samen met mijn vriend, onze hond Luna en ons zoontje Jason.

Het was 21 juni 2019 en ik was nog steeds niet ongesteld. Ik besloot om een zwangerschapstest te doen en deze bleek positief.. Oke.. ik ben zwanger uhhh.. ik ben in shock maar ook blij. Niet veel later kwam mijn vriend thuis en na een beetje eromheen gepraat te hebben, vertelde ik hem dat we in verwachting zijn van ons eerste kindje!!

De uitgerekende datum is 28 februari.

Hoe zou je eruit zien? Lijk je meer op mama of op papa? Ben je een jongen of een meisje? Maar vooral ben je gezond? Hoe zullen we je noemen?

Deze vragen gingen door ons heen en de weken vlogen voorbij. 

Het was 04 september we hadden 's ochtends een afspraak gemaakt voor een geslachtsbepaling in Belgie.

Hoeraa je bent een jongen!!! Met een gender reveal hebben wij bekend gemaakt dat wij een zoontje kregen. 

De zwangerschap verliep goed, tot maandag 02 december...

Ik werd wakker met wat buikkrampen, ik negeerde het en ging gewoon naar het werk. Rond half 12 had ik een gevoel dat er iets niet klopte, de buikkrampen kwamen steeds regelmatig. Eenmaal op het toilet zag ik iets vreemds en besloot ik om naar de verloskundigenpraktijk te bellen. De assistente vertelde mij dat ik rustig moest blijven en indien het niet meer ging, ik naar huis moest gaan. Ze zou overleggen en mij terug bellen.

Ik ben na het telefoongesprek rustig naar mijn werkplek gegaan en deed alsof er niets aan de hand was. De verloskundige belde terug en ik barstte in huilen uit.. Het was niet goed ik moest naar huis en een van de verloskundigen zou naar mij toe komen om mij te onderzoeken.

Ik was pas 27 weken en 3 dagen zwanger en had nooit gedacht dat er iets mis zou zijn..

De verloskundige durfde mij niet inwendig te onderzoeken, aangezien ze bang was dat ze iets zou triggeren. 

Voordat ik het wist was ze aan de telefoon met de verloskamers in het ziekenhuis en vertelde ze me dat ik diezelfde middag nog werd verwacht voor een ECG.

In totale paniek belde ik mijn vriend en zei dat hij naar het ziekenhuis moest komen.

In het ziekenhuis was de ECG goed, mijn urine ook en bij de echo zagen ze de ontsluiting niet.

Tijdens inwendig onderzoek werd meteen duidelijk dat ik 4 cm ontsluiting had. 

Daar.. die woorden... ik stortte in.. dit kon toch niet?? Dit was veelstevroeg!! 

En voordat ik het wist lag ik op een verloskamer, ik kreeg meteen een longrijpingsspuit, een magnesiuminfuus en weeënremmers. 

Daar lag ik dan, met jou in mijn buik.. helemaal van de wereld door de magnesium, veel angst en ongeloof was er. Je moest nog 48 uur blijven zitten, dan konden de longrijpers hun werk doen.

Ik werd nog aan de ECG gelegd 's avonds, maar deze was goed.

 Ik mocht mijn bed niet uit, dus ik moest plassen in een pan. Pff wat een hel was dit en ik wou zo graag naar huis, wakker worden.. hopend dat dit een nachtmerrie was.. Er zijn 's avonds nog kinderartsen geweest, maar hier heb ik niets van meegekregen.

Het was dinsdag 03 december, je zat er nog GELUKKIGGGG!! Met heel wat gedoe, mocht ik uiteindelijk naar het toilet. Ik werd weer aan de ECG gelegd en weer was deze goed. Als mijn situatie stabiel bleef, dan mocht ik naar een andere kamer. 

'S middags om kwart voor 4 kreeg ik de 2de longrijpingsspuit en als hij nu nog 24 uur bleef zitten dan hadden we al een voorsprong. Door deze spuiten zouden de longen een 'boost' krijgen en zich sneller ontwikkelen.

Ook werd er besloten dat ik woensdag zou stoppen met de weeënremmers.

Het was woensdag 04 december en alles was nog rustig. Weer werd ik 's ochtends aan de ECG gelegd, alleen deze keer duurde dit uren. Volgens een verpleegkundige was er iets niet goed.. toen begon ik hem te stressen... na een aantal uren mocht de ECG uit en alles was gewoon goed er waren geen afwijkingen..

Na de ECG werd ik naar een andere kamer gebracht, alles bleef rustig totdat ik naar het toilet ging.

Het was 16.00 uur en ik had flink bloedverlies, dit had ik meteen aan een verpleegkundige laten zien en ik moest gaan liggen. Niet veel later stond een gynaecoloog bij mijn bed, ze ging een echo maken. Weer was alles goed met de kleine man, alleen konden ze weer de ontsluiting niet zien. Meteen werd ik naar een verloskamer gebracht en bij inwendig onderzoek bleek dat ik volledige ontsluiting had... 

Shittt.. ik ben er niet klaar voor,  dit is veel te vroeg, straks overleefd hij het niet, straks is hij zo ziek..

Dat waren allemaal zinnetjes die door mijn hoofd gingen. Al snel was mijn vriend bij me, niet wetende dat het nog zeker 12 uur gingen duren voordat ons zoontje geboren werd.

Ik mocht bij iedere perswee niets doen, omdat ons zoontje het gewoon heel goed deed. Bij iedere wee daalde zijn hartslag, alleen als deze afnam dan herstelde hij zichzelf. Dus de artsen maakten zich geen zorgen om ons zoontje.

Ik weet nog goed bij 1 wee, toen stond de hele kamer vol artsen dus wij dachten nu gaat het echt gebeuren.. helaas bleven ze maar naar de ECG staren en mocht ik niet meepersen, maar moest ik het proberen weg te puffen. 

Ik weet nog goed, dat op een gegeven moment er een verpleegkundige vanalles klaarzette, de navelstreng lag namelijk langs het hoofd van ons zoontje en als hij door het persen niet snel genoeg zou komen, zou hij kunnen stikken. Ook werd mij verteld, dat als ons zoontje geboren werd hij misschien niet zou huilen, dit kwam door zijn onderontwikkelde longen. En ze zouden hem meteen in een plastic zakje doen en meenemen naar de kamer naast mij.

Het was inmiddels 05 december 03.00 uur 's nachts ik kon niet meer. Dit was ook het punt dat mijn vriend heeft ingegrepen, hierna volgde een spoedoverleg en ik mocht bij de eerst volgende perswee eindelijk meegeven.

Het was 04.20 uur en ik kreeg een perswee, het leek uren te duren voordat een gynaecoloog bij me was. 

De vliezen werden eindelijk geprikt. Ik heb tijdens de bevalling op een gegeven moment liggen schreeuwen dat ik het niet meer kon en toen voelde ik een scherpe pijn en zag ik dat de gynaecoloog een tang in zijn handen had. Vanaf dat moment raakte ik in paniek en wilde ik het liefste vluchten. Ik weet nog dat ik de gynaecoloog heb liggen uitschelden en ik huilde en schreeuwde van de pijn. Op het moment dat mijn vriend zei dat hij het hoofdje zag heb ik alles gegeven. En door alle stress heen heb ik hem gelukkig heel even horen huilen. En toen was hij weg. Minuten later mocht ik hem even zien, ik mocht hem niet aanraken, niet vasthouden en dat was zo zwaar!!! Daar lag hij in een couveuse op een brancard met allemaal toeters en bellen. Hij werd naar de NICU gebracht, waar ze zijn infuus gingen prikken.

Maar hij was er.. op 05 december 2019 om 04.50 uur is onze sterke zoon Jason geboren, hij woog 1100 gram en was 34 cm.

Uren later mocht ik pas naar hem toe, wat was hij klein, maar hij was PRACHTIG, PERFECT❤

Wordt vervolgd..