Daar ben je dan, ons 2de prematuurtje

In mijn vorige blog schreef ik over de cerclage die ik had gekregen. En over hoe deze mij rust gaf en vertrouwen gaf om de zwangerschap ze goed als uit te lopen.

Little did i know...

Eigenlijk ging de zwangerschap goed, op natuurlijk wat kwaaltjes na en het feit dat ik me thuis soms eenzaam voelde. Ik voelde me gezegend dat een mini meisje in mij groeide en dat ze al langer in de buik zat dan haar grote broer. Ons meisje groeide goed, ze bewoog goed en bij sommige liedjes was ze goed aan het 'dansen'.

Helaas kreeg ik met precies 31 weken zwangerschap een aanrijding. 'Gelukkig' alleen schade aan de auto en aan mezelf niets. Door de spanning had ik alleen best oncomfortabele harde buiken, die regelmatig kwamen. Toen mijn vriend kwam besloten om het ziekenhuis te bellen, gewoon om even te checken of alles wel inorde was.
Zo gezegd zo gedaan, we mochten langskomen en kreeg een ctg. Op de ctg waren inderdaad harde buiken te zien, maar deze namen op een gegeven moment gelukkig af. Omdat ik een cerclage had werd besloten om sowieso even te kijken of de harde buiken geen ontsluiting hadden veroorzaakt en of de hals nog lang genoeg was. Dit was allemaal inorde. Het enige wat niet inorde was, dat was de groei van ons meisje, deze buigde ineens af. Besloten werd dat ik iedere week een doppler kreeg en 1 keer in de 2 weken een groeiecho. Om 22.30 mochten we eindelijk naar huis.

Tijdens de controle van donderdag 15 juni jl. was ook alles inorde. Het enige wat was, dat was dat de baarmoederhals was gekrompen naar 22 mm. Omdat ik de cerclage had, kon er niets gebeuren, dus was dit eigenlijk meer ter info.

In het weekend ging ook alles goed, ik voelde me niet onrustig en had ook geen voortekenen dat de bevalling snel zou gaan beginnen.

Zondagavond rond 23.45 uur verloor ik vocht. Mijn vriend en ik wilden niet meteen van het ergste uitgaan en dachten dat onze kleine meid misschien op de blaas aan het duwen was. Ik vond het alleen niet naar urine ruiken en voelde me toch niet helemaal gerust eronder. Aangezien het al laat was en Jason gewoon sliep, besloten we om ook maar te gaan slapen.

Nouja.. slapen kwam er voor mij niet veel van, want ik bleef vochtverliezen. Na heel wat handdoeken en toiletbezoeken later, kreeg ik om 3.30 uur wat last van buikkrampen. Rond 6.30 werden deze regelmatiger en intenser. Mijn vriend had al gelijk door dat het weeën waren, maar ik wou er niet aan geloven en wuifde dat een beetje weg. Omdat mijn vriend nog thuis was, toch besloten om het ziekenhuis te bellen en we mochten langskomen. We zaten alleen met één probleem en dat was de oppas voor onze zoon. Na heel wat telefoontjes kon Jason terecht bij zijn peettante en konden wij vertrekken naar het ziekenhuis.

Om 8.47 uur reden we de garage in en om 9.10 uur had ik al 5 weeën binnen 10 minuten. Omdat de cerclage er nog inzat moest deze eerst eruit, maar eerst werd er gekeken of het vochtverlies wel vruchtwater was. En ja hoor de test sloeg volledig positief uit. Met ons werd ook nog besproken of we op de natuurlijke manier wilden bevallen of een keizersnede wilden. Dit omdat onze dochter nog altijd in stuit lag.

Omdat ze nog zo klein was, was het mogelijk om op de natuurlijke manier te bevallen. Dit gaf ook mijn voorkeur.

Het verwijderen van de cerclage ging niet vlekkeloos en was enorm pijnlijk. Vooral ook omdat ik tussendoor weeën kreeg en ze de onderkant van de cerclage niet konden vinden. De cerclage was al gedeeltelijk ingegroeid. Er zijn 1 verloskundige en 2 gynaecologen voor nodig geweest om hem eruit te krijgen. Ik kan je zeggen dat dit echt geen pretje was, ik heb liggen huilen van de pijn en op het laatste geroepen dat ze moesten stoppen. Op dat moment hoefden ze hem alleen maar door te knippen.
Mijn vriend heeft me door deze helse minuten heengesleept en daar ben ik hem enorm dankbaar voor. Zonder hem had ik dit niet gekunt!

Na het verwijderen werd de ontsluiting gemeten en deze zat al op 6 cm. Te laat voor longrijpingsspuiten en als een gek werd een bevalkamer geregeld. 2 minuten later zat ik al op 9,5 cm. De verpleegkundige zei nog tegen me, dat als ik druk voelde ik dat even moest zeggen. Nou ze had het net gezegd en ja hoor ik voelde een enorme drang om te persen. Omdat ik nog geen volledige ontsluiting had mocht ik tot 3 keer toe niks doen. Na de 3de keer had ik eindelijk volledige ontsluiting en mocht ik onze dochter geboren laten worden. Ik heb tussen de weeën door gekeken en zag dat haar rugje al geboren was samen met haar beentjes natuurlijk. De gynaecoloog heeft me nog geholpen, om haar hoofdje geboren te laten worden.

Om 11.08 uur, na 10 minuten persen, was ze daar onze prachtige dochter JADY. Ons eigenwijsje op 19 juni 2023 geboren. Ze werd nog heel even op me gelegd, maar daarna snel weer meegenomen. Mijn vriend ging met haar mee. Voordat ze naar de NICU gebracht werd, kwamen ze haar nog laten zien. Wat was ze prachtig en wat voelde ik me op een roze wolk. Maar wat in hemels is er gebeurd, zo mega snel!!

Voor 12.00 uur werd ik nog naar haar toegebracht en heb ik nog zeker een uur met haar gebuideld. Onze knappe meid van 40 cm en 1630 gram, wat ben ik verliefd op haar en wat voel ik me anders als bij Jason.

Jady is inmiddels 1,5 week oud en doet het mega goed. Ze ligt nu op de medium care en doet bijna geen alarmpjes. Ze komt goed bij weegt al 1770 gram en is 41 cm. Ze ligt in een warmtebedje en we kunnen niet wachten om haar mee naar huis te mogen nemen.

Groei nog maar even prinsesje 🩷🥹

Wij zijn compleet 😍🥰🥹