Daar ben je dan lieve Fenna!

Woensdag 7 oktober, het eten werd net op tafel gezet toen we telefoon kregen. De opa van Martijn is onverwachts overleden. Even totale chaos want we hadden dat totaal niet zien aankomen. De laatste week vonden we al enorm spannend omdat die vrijdag een groeiecho gepland stond en we dan zouden kijken of de datum voor de keizersnede bleef staan of dat deze veranderd zou worden. 

Door het overlijden van Martijn zijn opa kwamen er bij mij een hoop gevoelens en gedachten naar boven van de tijd met Jayden. Heel de zwangerschap had ik het gevoel dit wel onder controle te hebben maar richting het einde begon ik het spannender te vinden en nu riep het nog meer gevoelens op. Ook was Martijn regelmatig weg om van alles te regelen en was ik thuis met Fayen, ondanks ik ook hulp van andere kreeg bleef het gek en spookte er van alles door mijn hoofd. 

Vrijdag 9 oktober hadden we nog een groeiecho en gesprek gepland staan. Heel de zwangerschap liep ons meisje voor op de groei, zelfs voor op de groei bij Jayden terwijl mijn suikers dit keer heel netjes waren en hard mijn best deed. Op de echo werd ze dit keer bijna 3,8 kg geschat met 35.5 weken. In het gesprek kwam snel naar voren dat ze er ver boven zat en wat wij nu zouden willen. Heel eerlijk? De baby eruit! De spanning, de gedachten en de hele situatie begonnen me aardig op te breken en dit hebben we besproken. In de middag stond er een teamoverleg gepland waarin werd besproken wat we gingen doen. Er werd toen besloten de keizersnede te vervroegen naar maandag 12 oktober. 

Maandag 12 oktober 

Om 6.15 mochten we ons melden voor de keizersnede. Dit keer zag het eruit dat het ook echt ging gebeuren. Bij Fayen kwam er van alles tussen dat de keizersnede telkens werd uitgesteld en we uiteindelijk om 18.00 zonder baby naar huis vertrokken. 

Er werd een ctg gemaakt, katheter ingebracht en ze zouden nog even bloedafnemen en een infuusprikken. Zoals altijd geef ik aan dat ik lastig te prikken ben en zoals altijd krijg ik de reactie dat het wel lukt. Inmiddels was ik 8 keer geprikt en lukte het nog steeds niet door verschillende artsen. Er werd besloten om vast naar de OK te gaan zodat ze daar via een echo bloed konden prikken. Helaas liet het allemaal wat langer op zich wachten en kwamen er een paar spoedjes tussen door. Ik heb nog een tijdje op de OK gewacht maar het zag er niet naar uit dat ik geholpen zou worden dus hop weer terug naar de verloskamers. 

We hebben een aardige poos gewacht maar ze konden ons niks vertellen over het vooruitzicht en wij zagen de bui alweer hangen dat de keizersnede niet door zou gaan. Ik was even in bed gaan liggen en begon weg te dommelen toen de gynaecoloog binnen kwam en zei we gaan nu naar de OK. Martijn was net even een rondje lopen maar gelukkig al onderweg terug, ik was half slaperig en besefte het nog niet zo. Ineens snel onderweg naar de OK maar toen we daar aankwamen stond iedereen op de gang. Ontruimingsmelding in de OK dus konden we weer terug, we wouden net omkeren toen alles weer werd vrij gegeven en we toch door mochten. Eindelijk! 

Ineens ging alles best snel. Van de keizersnede bij Fayen heb ik weinig mee gekregen omdat ik het onwijs emotioneel en spannend vond. Dit keer maakte ik het veel bewuster mee en kwam het ook binnen wat er gedaan zou worden. M’n suiker zat nog even laag dus hup infuus omhoog. De ruggenprik vond ik het ergst en was even gevoelig maar ging verder prima. Al snel kwam alles in gang en werd alles klaar gemaakt. Heel bijzonder vond ik het dit keer om bewuster mee te maken. De baby was nog lekker druk toen ze begonnen, Naja ik voelde niks haha maar hoorde het de gynaecologen zeggen. 

Van de keizersnede heb ik weinig gevoeld alleen wat gewiebel toen onze dochter eruit werd gehaald! 

Om 13.58 is dan ook onze dochter en zusje Fenna geboren! Ze liet gelijk goed van zich horen, Martijn mocht de navelstreng doorknippen en gezien het termijn moest Fenna gelijk even mee om nagekeken te worden. Papa mocht mee en daarna werd ze heerlijk bij mij gelegd. Ik had enorm veel vruchtwater maar verder is alles goed verlopen. 

We vonden dat Fenna een brommend geluid maakte en dit werd even aangekeken. Omdat ik diabetes heb worden haar suikers ook gecontroleerd. Haar eerste suiker was erg laag dus kreeg ze een voeding. Hierna ging die wel omhoog maar bleef aan de lage kant. Het brommende geluid ging op en af maar eenmaal op de kamer na het aankleden en wegen vonden we zelf dat dit toch wel toenam en kwam de kinderarts. Helaas moest Fenna worden opgenomen. Haar longen waren nog niet helemaal rijp en haar suiker laag. Ze werd opgenomen op de MC. 

Ze kreeg ondersteuning voor haar longen en een infuus voor haar suiker. Dit was even niet hoe ik alles had voorgesteld maar we wisten dat er een kans inzat, dit was er ook al bij Fayen. Door het gewicht van Fenna is het waarschijnlijk nu wel nodig geweest. 

Toen ik bij haar mocht op de MC was Fayen inmiddels ook bij ons, en wat fijn ze mocht mee! En ook voor mijn moeder werd een uitzondering gemaakt. Wat vond ik het dubbel om haar zo te zien liggen. Het bracht een hoop gevoelens naar boven en vooral flashbacks. De vooruitzichten zijn nu heel anders maar toch, weer een kindje met een slangetje en infuus zien liggen doet je geen goed. De eerste dagen had ik het dan ook erg zwaar. Gelukkig deed Fenna het erg goed met de ondersteuning. Per dag mocht er weer van alles worden afgebouwd. 

Helaas kwam woensdag de dag dat ik ontslagen werd en Fenna moest achterlaten in het ziekenhuis. Weer het ziekenhuis uit zonder baby.. Slik, tranen. Wat is dat toch een naar gevoel. Ik weet dat het beter voor Fenna is en ze in goede handen is maar het gaat zo tegen je moedergevoelens in. Ook ben je trots en wil je graag dat iedereen haar kan zien, al is dat door de Corona nu ook lastig.. Maar goed vooral thuis met m’n eigen gezin had ik anders voorgesteld. Ik ben verbaasd hoe goed Fayen alles begrijpt en snapt wat er nu gebeurd. Zij vind het in ieder geval fijn dat ze ons weer wat meer ziet. 

We hopen dat Fayen met stappen vooruit gaat en voor nu gaat ze dat. Inmiddels is ze van de ondersteuning en het infuus af en drinkt ze haar flessen goed. Het is nu wachten wat haar suikers gaan doen en of haar geelwaarde goed blijft. Helaas heb ik daar een hard hoofd in en zullen we daarin “pech” hebben dat ze wat langer moet blijven maar we blijven hoop houden en duimen dat ze gauw weer met ons mee mag! 

Voor nu ben ik hard bezig met al mijn gedachten en gevoelens een plekje te geven want het is toch wel gek zo, en dan nog al die verdomde hormonen haha.. 

                                           Fenna

          12 oktober 2020 | 13.58 | 55 CM | 4232 GRAM

Geboren met een termijn van 36 weken en 1 dag