Daar ben je dan lieve Andries!

Daar is eindelijk mijn 2de blog. Het heeft even geduurd. Inmiddels ben ik 10 weken geleden bevallen van onze fantastische zoon Andries. 

21 juni werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg een ballon katheter en we zouden aankijken hoe de bevalling opgang ging komen. Die avond verlor ik de ballon en was er al wat ontsluiting. We hadden goede hoop op een goede natuurlijke bevalling. 

22 juni werden vroeg in de ochtend mijn vliezen gebroken en kreeg onze kruimel een plakker op zijn bol voor de ctg en kreeg ik hormonen via het infuus. Al snel begonnen de weeën en werd het toch wel pijnlijk. Via de ctg zagen we dat kruimel het niet erg comfortabel meer had in mijn buik. Alles werd even stop gezet zodat we beiden op adem konden komen. Er werd al gesproken over een keizersnede maar ik wilde graag natuurlijk bevallen dus gingen daarvoor. Ik kreeg een ruggenprik. Man wat was dat heftig. Maar met mijn man naast me kan ik de hele wereld aan!  Toen die eenmaal zat gingen we weer starten met de hormonen. Nog geen uur later ging het hard achteruit met kruimel en werd er overlegt. Daar kwam de gynaecoloog met het nieuws het wordt een spoed keizersnede. Het voelde niet fijn dat ik niet natuurlijk kon bevallen. Maar alles voor onze kruimel. Vanaf dat moment ging het snel en werden alle voorbereidingen gedaan. 

Opweg naar de o.k. kwamen alle emoties eruit. Eenmaal op de o.k. ging er er van alles mis. Er was overdracht van anesthesist, artsen, en verpleegkundigen die het hadden over wat ze gingen eten. Ik voelde me niet op me gemak. Er werd tussendoor bij gespoten voor de ruggenprik, maar al snel merkte ik dat dat niet goed zat. Ze hadden het verkeerde dossier voor zich en ik moest niet klagen want wat ik voelde was het tandartsen gevoel. de anesthesist die de ruggenprik in de middag had gezet zei nog als er een keizersnede komt moet er dieper geprikt worden. Maar dat is niet gedaan. Er werd gesneden, ondanks dat ik zei dat ik alles voelde gingen ze door want het kon echt niet dat ik wat voelde. Uiteindelijk werd er toch wat bij gespoten, helaas bleef ik alles voelen en sloeg de paniek broek. Ik voelde pijn en kou me buik in gaan ik trok het niet meer en ze bleven snijden. Mijn mijn schreeuwde het uit dat ze moesten stoppen. Ik was in totalen paniek want dit betekende dat ik onder narcose moest gaan bevallen. Iets wat je niemand wenst. Mijn man mocht er niet bij zijn en werd snel weggehaald. Biddend, huilend ben ik onder narcose gebracht. De rest van de bevalling weet ik alleen maar uit de verhalen. En dat maakt het niet makkelijk. Toen ik wakker werd gemaakt kreeg ik te horen dat onze zoon geboren was. Via een foto was mijn eerste ontmoeting met onze zoon Andries. De verpleegkundige die de foto's kwam laten zien vertelde trots dat hij bij mijn man mijn eerste borstvoeding had gedronken uit de fles.

Ik had vreselijk veel pijn en kreeg morfine. De pijn moest minder worden anders mocht ik niet naar de afdeling. Ik kreeg wat extra morfine maar werd niet minder ik moest en zou naar mijn mannen gaan. Ik gaf aan dat het beter ging en mocht eindelijk naar ze toe.

Dat was zo mooi moment. Wat is hij mooi!

Zo lief

Zo klein

Zo bijzonder

Gods wonder