Daans marathonbevalling

In deze post neem ik jullie mee terug naar mijn eerste bevalling. Schenk wat te drinken in, pak wat te eten, want het wordt een lange reis.

Op 9 september 2018 was ik uitgerekend. De hele zwangerschap had ik het gevoel dat deze baby wel eens eerder zou kunnen komen. 24 augustus, die datum had ik in mijn hoofd. Maar 24 augustus kwam en ging. 9 september kwam en ging. Een week na de uitgerekende datum had ik een afspraak in het ziekenhuis om te kijken of ik ingeleid zou worden, of dat ik nog een week moest wachten. Ik was inmiddels al erg klaar met de hele zwangerschap, dus van mij mochten ze wel beginnen. Helaas. De baarmoedermond was nog niet rijp genoeg, ik had nog geen ontsluiting, de placenta zag er nog keurig uit en de baby vermaakte zich nog prima daarbinnen. Ik werd terug naar huis gestuurd. Ik heb de hele avond huilend op de bank gezeten want

a) ik moest nog langer wachten om ons mannetje te zien,

b) ze hadden zijn gewicht inmiddels op bijna vier kilo geschat, dus ik had het idee dat ik van een peuter zou bevallen in plaats van van een baby en

c) m'n vader had toevallig net die dag bedacht dat het een goed idee zou zijn om in de tuin op een campingbrandertje churro's te bakken. De vlam was in de pan geslagen en toen m'n vader ernaartoe liep om het deksel op het pannetje te zetten, was de gasfles ontploft. Heel het dorp was in rep en roer. Nu is een dorp dat natuurlijk al gauw, maar nu was het wel terecht: brandweer, politie, ambulances en traumahelicopter waren uitgerukt. Papa werd opgenomen in het brandwondencentrum in Rotterdam met eerste- en tweedegraadsbrandwonden in zijn gezicht, op zijn armen en zijn benen. En op zulke momenten is Finland dan ineens heel erg ver weg. Gelukkig is het met papa allemaal goed gekomen en heeft hij er, naast een stoer verhaal en een afkeer voor churro's, niets aan overgehouden.

De donderdag daarop (zwangerschapsweek 41+5) vertrok ik voor de tweede keer naar de kliniek. Dezelfde onderzoeken, weer wachten. Maar nu goed nieuws! Ik zou vandaag dan eindelijk ingeleid worden. De placenta was aan het verkalken en ondanks dat ik nog geen ontsluiting had, vonden ze het nu in het ziekenhuis ook wel mooi geweest. Ik kreeg een bed op de 'inleidafdeling' op een kamer die ik met drie andere aanstaande moeders deelde. De verloskundige kwam me een tabletje en een glaasje water brengen. 'Houd er rekening mee dat dit best een meerdaags project kan worden!' waarschuwde ze me. 'Dat zal allemaal wel meevallen', dacht ik, terwijl ik het pilletje doorslikte. Het viel allemaal niet mee...

Om 11:00 begonnen de weeën. Spannend, nu kon het niet lang meer duren voor we eindelijk kennis konden maken met ons zoontje. Mijn man was inmiddels ook gearriveerd en samen wandelden we heen en weer over de gang. De weeën kwamen en gingen, het was goed te doen. Ik had een HypnoBirthing cursus gevolgd, dus ik was ervan overtuigd dat mijn lichaam en ik dit konden.

Minuten werden uren en de dag was inmiddels bijna om. De weeën waren sterk en pijnlijk, maar deden verder eigenlijk nog niets. De baby zat nog waar hij al weken zat en ook de ontsluiting was niet om over naar huis te schrijven. We liepen rondjes over de gang (dit was ruim voor Corona), ik lag wat op bed, ik snackte wat. Ik probeerde wat te slapen, maar de weeën waren zo pijnlijk dat dat niet lukte. Nog maar een rondje over de gang. Het werd bedtijd. Ik kreeg een milde pijnstiller zodat ik in elk geval even kon slapen. Morgen zou het vast zover zijn.

Na een onrustige nacht (de andere vrouwen op de afdeling werden één voor één kermend of soms zelfs schreeuwend overgebracht naar een verloskamer omdat hun baby’s het al wel beu waren in de buik) werd ik even voor zeven uur wakker gemaakt voor deel twee van de inleiding: m’n vliezen werden gebroken. Waarom dit per se al om zeven uur ’s ochtends moest is mij nog steeds een raadsel, maar vooruit. Of zoals we in Finland zeggen: ‘olkoon niin’. Ik kreeg ook een injectie met pijnstilling in mijn dij. De weeën werden alsmaar sterker, maar de ontsluiting bleef steken op drie centimeter. Inmiddels waren we al 24 uur verder en had ik al bijna dertig uur niet geslapen. De vermoeidheid begon zijn tol te eisen. Ik wilde geen rondjes meer lopen, ik wilde geen weeën meer wegademen. Ik wilde slapen en ik wilde die baby eruit.

Om het allemaal wat vlotter te laten verlopen, kreeg ik een infuus met wee-opwekkers. De weeën werden nog pijnlijker, te pijnlijk voor m´n tens-apparaat. Ik mocht naar een bevallingskamer waar ik een ruggenprik zou kunnen krijgen. Eindelijk even slapen. Maar niet lang, want bewegen zou helpen de baby in te laten dalen. Ik was te moe om mijn ogen open te houden en nu moest ik nog gaan rondlopen? Denk het niet. Ook deze dag ging voorbij en tegen de avond was mijn ontsluiting nog maar een paar centimeter meer dan die ochtend. Ik had net mijn vijfde ruggenprik gehad.

Rond drie uur ’s nachts was het dan eindelijk zo ver: tien centimeter ontsluiting, ik mocht persen. Ik perste. Ik perste en perste en perste, maar er gebeurde niets. ‘Hij kijkt omhoog´, zei de verloskundige. Een sterrenkijkertje. Ik perste nog maar wat. Toen zei de verloskundige dat ze de gyneacoloog ging halen voor een knipje en een vacuumverlossing. ‘Je bent al bijna anderhalf uur aan het persen, ik zie dat je vermoeid raakt,´ zei ze tegen me. Vermoeid? Mevrouw, gisteren was ik vermoeid. Nu weet ik niet meer welke dag het is, hoe lang ik al in het ziekenhuis ben en ik zie de wereld aan voor een oliebol door de medicatie, de spanning en het slaapgebrek. Maar goed, de arts kwam met haar schaar en vacuümpomp. Ik had horrorverhalen gehoord over de vacuümpomp, maar ik hou van dat ding. Eindelijk, eindelijk na ruim twee dagen voelde ik hoe Daan geboren werd. En toen bleef het stil. Voor mijn gevoel duurde het twintig minuten voor hij begon te huilen. Volgens Tommi was het hooguit tien seconde. En toen zag ik hem. Wat er door mij heen ging toen ik hem voor het eerst zag, vertel ik in mijn volgende blog.