Chronisch ziek en mijn kinderwens vervuld

Een paar jaar geleden wilde ik dolgraag moeder worden. Om mij heen zag ik vriendinnen, kennissen, familieleden zwanger zijn en mijn eierstokken begonnen te rammelen. Ik ben nooit iemand geweest die altijd zeker wist moeder te willen worden. Maar ook bij mij begon het te kriebelen. 

In 2016 kreeg ik ontzettend veel darmklachten. Pijn, bloedverlies en zeer vermoeid. Uiteindelijk, na veel onderzoek, bleek ik de chronische darmziekte Colitis Ulcerosa te hebben. En aantal maanden na de diagnose kreeg ik een heftige opvlamming van mijn darmontsteking en ben ik opgenomen in het ziekenhuis. Mijn hele dikke darm bleek zwaar ontstoken te zijn. Mijn arts was al in gesprek met de chirurg om te overwegen mij te opereren, mijn darm (al dan niet gedeeltelijk) te verwijderen. Dit zou betekenen dat ik een stoma zou krijgen. 

Ik had geluk. De medicatie die ik kreeg sloeg goed aan. Hierna volgende een periode waarin ik moest herstellen, maar raakte ik mentaal in een diep dal. Alles wat ik had bedacht over mijn toekomst (gezin, carrière, mijn fitness lifestyle), het voelde allemaal onzeker. Door middel van een psycholoog ben ik er bovenop gekomen. 

Nadat mijn darmziekte rustig gekregen is door middel van medicatie (iedere 8 weken per infuus op de dagopname in het ziekenhuis) en ik ook mentaal grotendeels mijn ziekte heb kunnen accepteren, hebben mijn man en ik de knoop doorgehakt. Wij willen zwanger worden. Dit zou betekenen dat ik in het laatste trimester van mijn zwangerschap een medicatiestop moest doen, volgens mijn arts. Hij had er veel vertrouwen in, omdat mijn darmen al langere tijd rustig leken. Er was geen ziekteactiviteit. 

Ik had geluk. Binnen 2 maanden tijd had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Wow! Zo onwerkelijk. Al met al heb ik een fijne zwangerschap achter de rug. Ik vond het wel heftig, de veranderingen van je lichaam, je conditie, en ook mentaal. Aan het einde van mijn zwangerschap was ik extra moe en had ik nauwelijks eetlust. Ik had bloed geprikt om mijn ontstekingswaarden te checken (een reguliere controle). Na mijn echo bij de gynaecoloog (ik was 38 weken zwanger) werd ik gebeld door mijn arts. Mijn onstekingswaarden bleken sterk verhoogd en hij wilde zsm gaan behandelen. 

Dit was een flinke domper. Ik was net zo blij dat ik mijn zoontje zonder medicatie in zijn bloed ter wereld kon brengen. In overleg met zowel mijn arts als gynaecoloog hebben we besloten dat ik ingeleid werd. Om een lang verhaal kort te maken: ik kreeg een weeën storm door de weeën opwekkers. Uiteindelijk wilde mijn zoontje niet voldoende indalen en is hij na een lange dag proberen gehaald dmv een keizersnede. 

Mijn herstel begon pittig, zowel door de keizersnede (waarvan veel mensen, waaronder ikzelf, dit onderschatten). En daarnaast door mijn darmziekte. Maar na mijn herstel begon ik steeds meer te genieten. En vanaf het moment dat ik de kleine spruit in mijn handen kreeg viel alles wat zo heavy was van mij af. Jij bent gewoon van mij! Mijn prachtige wondertje. Mijn hart ontploft van liefde. 

Het is niet vanzelfsprekend, zwanger worden. Het is niet vanzelfsprekend, je gezondheid. Ik kreeg wel eens de opmerking dat wij sowieso een tweede kindje moeten 'nemen', omdat het anders zielig is voor ons zoontje. Om enig kind te zijn. Allereerst - laat ons eerst eens lekker genieten van dit mannetje. Ten tweede - je weet niet waar je het over hebt, wat wij hebben meegemaakt. Zowel voor mijzelf als voor mijn man was het best pittig. Stop met die druk erop te leggen. Zeg niet dat een keizer snede 'de makkelijke weg is'. Je weet niet hoe dit is voor iemand, als je zulke uitspraken doet. 

Wees lief <3