Brief aan de verpleegkundige

Lieve Tessa,

Kan ik dat zeggen? 'Lieve Tessa'? Ik doe het gewoon! Wat geweldig dat jij er weer bij was! Bij beide bevallingen heb je voor mij/ons gezorgd, me gesteund en bovenal me gezien. Alleen al het feit dat je ons meteen dacht te herkennen. Toen je dit aan ons vroeg, herkende ik jou ook! Waarop jij zei: 'Ik heb al even in het systeem gekeken, en toen ik las over het zakmes wist ik het zeker!' Ik herinner me dit weerzien nog heel goed, terwijl je mij tijdens pittige weeën naar de OK reed, haha.

De eerste bevalling kijk ik niet heel feestelijk op terug. Alles was uiteraard voor de eerste keer en dat zal zeker hebben meegespeeld. Maar vanaf het moment dat de weeën opwekkers werden toegediend, is de rest van de bevalling me behoorlijk overkomen. Toen ik 10 minuten nadat Duuk geboren was, ook nog hevig begon te bloeden en we met gierende banden naar de OK moesten, was het compleet. Ik was net voor het eerst moeder geworden en na 10 minuten moest ik mijn baby achterlaten (bij zijn vader weliswaar, maar toch 😉).

Ik deed wel heel stoer, ik maakte nog grapjes onderweg naar de OK toen het sturen van het bed niet helemaal soepel ging, maar wat was het eigenlijk spannend. Een paar uur later kwam ik zonder placenta, met spuugbak, zere strot en een paar hechtingen weer op de kamer van de verlosafdeling. Jij was inmiddels naar huis. Jouw dienst zat erop. De nachtzuster liet me Duuk even aanleggen en hij werd toen in het bakkie gelegd. 'Probeer maar wat te slapen mevrouw, als er echt iets is, dan bel maar.' Philip zei: 'Poah, ik ben moe! Ik ga ff slapen en na 2 minuten lag hij daar te zagen. (Ik heb nog geprobeerd om met iets naar hem te gooien, maar aan het infuus en katheter kon ik nergens bij, haha!)

Daar lag ik, midden in de nacht, in het ziekenhuis, een paar uur moeder. Mijn baby'tje naast me in een plastic wiegje, met de verkeerde kleren aan (ik had een ander eerste setje bedacht) en ik stijf van de adrenaline. Ik probeerde me te ontspannen maar mijn hele lijf stond strak. Ik kon niet bij mijn kindje want ja, al die snoeren en slangen...

Nu denk je misschien: waarom schrijf je me dit, wat moet ik hiermee, zet het lekker in je dagboek en bel een psycholoog (of een vriendin en drink wijn) 😉. Maar deze inleiding is wel degelijk van belang waarom ik je zo dankbaar ben voor de dingen die vooral jij dit keer hebt gedaan. Het is je werk, je doet het dagelijks, dat klopt. Maar wellicht sta je er niet altijd bij stil dat je voor iemand het verschil kunt maken.

Nou goed. Deze keer ging ik weer bevallen in het ziekenhuis, want nou ja, placenta en bloed enzo. Godzijdank begon het vanzelf en op vliezen breken na, verder geen toestanden. De ruggenprik heb ik op een gegeven moment wel mogen krijgen, want ja, als je dan toch in het ziekenhuis bent… Nee grapje, het deed ontzettend veel pijn en het schoot toen nog voor geen meter op. En toen kwam jij aan mijn bed! Vanaf dat moment ging het alleen nog maar beter. Je kan zeggen, dat ligt aan die ruggenprik maar ik vind het leuker om te zeggen dat het vooral ook aan jou (en je collega Pim, de topper, en zijn co-assistent Frouke) lag. En dat is ook zo. Want al snel was het zover dat ik mocht gaan persen.

Enigszins gestrest keek ik je aan, 'Tessa, de vorige keer ging dit niet, ik weet niet of ik het wel kan!' Je bleef zo rustig: 'Geeft niet, we gaan het gewoon proberen, we helpen je en het komt goed.' Bij de eerstvolgende wee perste ik zoals ik dacht dat het moest. 'Judith, je doet precies dat wat je moet doen, je kan het' was jouw reactie. 'Oke, lets go!' dacht ik. 'Als dit is wat ik moet doen, dan kan ik dit.' En dat lukte. Met een half uurtje kwam Guusje op de wereld. Zonder pomp, knip of wat dan ook, het was me gewoon gelukt. Die fijne bevestiging van jou gaf me het vertrouwen, super fijn. Voorbereid op een placentaverwijdering, werd ik daarna goed in de gaten gehouden en heeft met name Pim met alles wat hij in zich had geprobeerd om de placenta geboren te laten worden, maar helaas. Toch een ritje OK.

Gelukkig in een rustigere toestand dan de vorige keer. Voordat ik uiteindelijk naar de OK ging waren we bijna een uur verder na de geboorte van Guusje en had ze al die tijd bij me gelegen (in the pocket dat eerste uur!) Maar toch, moest ik haar nu weer achterlaten en de daaropvolgende uren missen. Na de operatie lag ik bij te komen op de IC. Met een spuugbak en een waterijsje… Ik wil naar mijn baby… Maar toen was daar Tessa, met mijn man en mijn baby. Want dat eerste flesje, dat kon volgens jou ook wel op de IC door moeders zelf gegeven worden.

Nu was moeders nog kotsmisselijk en overeind komen was al geen optie, dus gaf vaders het eerste flesje. Maar… Ik was erbij! Ik krijg er nog blije tranen van in mijn ogen terwijl ik dit schrijf. Voor jou misschien iets vanzelfsprekends, of iets kleins, maar voor mij heb je hiermee het verschil gemaakt. En dat is een herinnering voor de rest van mijn en haar leven. Wellicht een tikje sentimenteel (of hormonaal, zeg het maar) maar zo voel ik dit echt

Het ga je goed.

Liefs.