Blog 2: De bevalling

De vorige keer vertelde ik hoe het allemaal begon. Ik neem jullie weer mee naar die nacht. (21 februari 2020).

De weeënremmers lijken rond 00:30 niet meer te werken. Ik krijg nu elke 2 minuten een wee. Mijn hoofd staat al in standje bevallen en ook de verpleegkundige vertelt (nadat ik het aan haar heb gevraagd) dat ze allemaal denken dat ons kindje die nacht wordt geboren. Stom dat ik het vroeg, want deze wetenschap helpt me niet. We wisten trouwens op dat moment nog niet of we in verwachting waren van een jongetje of een meisje.

In de loop van de nacht ebben de weeën uit zichzelf ineens weg. Hoe kan dit? De weëen komen om de 8 min, 15 min, half uur, 1,5 uur. Niemand is er meer zeker van dat ik ga bevallen. Ikzelf al helemaal niet meer. Wat een opluchting. Direct komt er weer een stukje hoop. Zeker omdat ieder uur telt voor de longrijping. Voor Joor wordt er een bed bijgezet in de verloskamer en we mogen gaan "slapen". Ik schrijf het opzettelijk zo, want wie kan er nu slapen na zo'n verschrikkelijke avond/nacht? Wij in iedergeval allebei niet en zijn in de ochtend brak en ontzettend moe. Op naar een nieuwe dag.

Omdat mijn vliezen "uitpuilen" en ik al 3 cm ontsluiting heb mag ik alleen nog naar de wc en verder niets. "Platte bedrust". Dat is wat. Ook word ik een aantal keer per dag aan het CTG aangesloten. Ook hier is weer weeënactiviteit te zien en na 4 uur mag die strakke band (hij zat erg strak, anders konden ze de hartslag van onze baby niet zien) dan eindelijk weer even van mijn buik af. We zijn rond 21:00 's avonds zo intens blij. De 24 uur longrijping zit er in. Op naar nog 24 uur. Ik krijg weer een nieuwe spuit en we zien de uren hoopvol verstrijken.

Zo hobbelen we door. Kijkend naar de klok, de uren aftellend. De volgende dag is de situatie onveranderd. Ik blijf elke 1.5 uur een harde buik hebben, maar het zet gelukkig niet door. In de avond (22 februari) zit de longrijping er 48 uur in. Hoe blij kun je zijn!

Joor mag op mijn oude stageafdeling in het ziekenhuis slapen en omdat de bezoektijd voorbij is, gaat hij naar beneden. Rond 22:00 krijg ik weer een pijnlijke harde buik. De verpleegkundige komt en legt mij weer aan het CTG. Hier is inderdaad weeën activiteit op te zien. Op dat moment weet ik gewoon dat ons kindje geboren gaat worden. Gelukkig krijg ik wel de rust. Zeker ook omdat de longrijping nu wel ingewerkt moet zijn.

Ik bel Joor, die net 10 minuten sliep, en vraag of hij weer naar boven kan komen. Wat een geluk dat hij in het ziekenhuis mocht blijven slapen! Rond 00:00 heb ik 5 cm ontsluiting en moeten we naar de verloskamer. Hier krijg ik nog 1 weeënremmer en als dat zijn werk niet doet, dan zal ons kindje geboren gaan worden. Wat een bizar idee is dat. Op dit moment ben ik 26 weken en 2 dagen zwanger.

Eenmaal in de verloskamer aangekomen lijkt het of de weeën weer wat afzwakken. Jammer genoeg duurt dit maar een halfuur en komen ze daarna in alle hevigheid weer terug.

Door de magnesium die ik krijg (voor de hersenen van de baby) voel ik me helemaal niet goed. Ik krijg een hele hoge hartslag en moet vreselijk spugen. De gynaecoloog kan het hartje van de baby niet meer horen, omdat mijn hartslag ook zo hoog is. Dit is de reden waarom ze een echo wil maken. Joor en ik kijken elkaar aan en vragen de gynaecoloog of we het geslacht mogen weten. Ze zegt lachend dat ze dat zonde vindt, omdat we het al 26 weken volhouden. We willen het zelf wel erg graag weten, omdat het überhaupt een verassing is hoe ons kindje het zal gaan doen, als het op de wereld komt. We mogen meekijken op het apparaat en zelf vertellen wat we zien. We krijgen een meisje! Het eerste wat ik zeg is: "en vechten gaan we"! Wetende dat meisjes sterker zijn dan jongens. We hadden absoluut geen voorkeur, maar hier waren we dus heel blij mee!

Uiteindelijk krijg ik rond half 3 een weeënstorm. De gynaecoloog toucheert en voelt dat ik volledige ontsluiting heb. De kinderarts komt binnen en vraagt hoe het gaat. Ik vraag direct aan hem of wij ingeloot zijn voor de “concord studie”. Dit vereist wat uitleg.

Op de 1e dag van de opname werd aan ons gevraagd of wij mee wilden doen aan deze studie. Ons kindje zal dan "opgevangen" worden boven mijn buik en als het kan laten ze ook de navelstreng uitkloppen. Wanneer we hier aan mee willen doen, zouden we dit moeten aangeven en wordt er via een computer geloot. We hadden dus 50% kans.

Omdat we dit heel graag wilden, vraag ik aan de kinderarts of we ingeloot zijn. De kinderarts lijkt een beetje overrompeld door deze vraag en geeft aan dat deze bevalling nogal abrupt is en niet weet of dat gaat lukken. Ik kijk de gynaecoloog smekend aan en zij vertelt tegen de kinderarts dat, wanneer ik het zie zitten, zij het goed vindt omdat de vliezen nog "staan". De kinderarts gaat bekijken of we ingeloot zijn en ja: het is gelukt. We zijn zo blij!

Het duurt een halfuur voordat de tafel helemaal opgebouwd is. Met een weeënstorm is dat absoluut geen pretje, maar de drang om ons kindje op deze tafel opgevangen te laten worden is zó groot! Hierdoor houd ik dit wel vol.

De vliezen worden gebroken. Mijn emoties gaan alle kanten op. Aan de ene kant nieuwsgierig en blij dat ze komt, maar aan de andere kant ook wel bang. “Gaat ons meisje ademen, als ze geboren wordt? Gaat ze dit overleven?” Na een niet al te lange tijd wordt ons mooie dochtertje Maud huilend geboren. Wat een opluchting. Ze wordt in een zak opgevangen (zodat ze haar warmte niet kwijtraakt) op de tafel boven mijn buik gelegd. We mogen haar 8 minuten aanraken, terwijl de artsen haar stabiel houden. Joor mag zelfs na die 8 minuten de navelstreng doorknippen en gaat daarna met de artsen mee naar een andere ruimte. Daar lig ik dan, alleen en met een lege buik. Wat een verschrikkelijk gevoel is dat. Je voelt je absoluut niet compleet. De placenta moet nog "geboren" worden, ik moet douchen en daarna ook nog kolven. Wat wel leuk om te vertellen is, dat ik de eerste keer wel 20 ml kolf. Hoe trots kan je zijn! Ze hadden namelijk gezegd dat ik hier totaal niets van moest verwachten!

Na dit alles mag en kan ik eindelijk naar ons mooie, kleine wonder toe.

De volgende keer zal ik vertellen hoe het met Maud (en ons) op de NICU is gegaan!