Bloedverlies en premature weeen

Ik was net 32 weken zwanger toen ik op het toilet zag dat ik een klein beetje bloedverlies had. Het was bruinig, slijmerig en had verder nergens last van. In eerdere zwangerschappen heb ik dit ook gehad en ook nu dacht ik aan stukjes slijmprop. Ik besloot het af te wachten en het leven in de buik goed in de gaten te houden. De dagen erna bleef het een beetje hetzelfde tot op zondagmiddag het bloedverlies wat roder leek te worden. Nog steeds geen pijn, ik voelde ons ventje goed bewegen. Samen met m’n man besloot ik nog te wachten tot maandagochtend en dan evt met de gynaecoloog te bellen. Door de zwangerschapdiabetes was de zorg overgenomen door het ziekenhuis en de drempel om het ziekenhuis te bellen was voor mij toch wat groter dan om de verloskundige te bellen. Maandag ochtend had ik nog steeds wat bloedverlies en ook had ik af en toe een harde buik. Ik ging ter controle naar het ziekenhuis, gooide voor de zekerheid toch maar een vluchtkoffer in de kofferbak. Bij aankomst werd er een ctg gemaakt, werd er een baarmoedermond-lengte gemeten en werd er met een eendebek gekeken of ze de bloeding konden zien. Alles leek in orde, het bloedverlies leek ook mee te vallen maar doordat ik af en toe harde buiken had wilde ze me een dagje opnemen.

Die middag werden de harde buiken vervelender, het bloedverlies met vlagen meer en opnieuw werd ik aangekoppeld aan het ctg. De gynaecoloog besloot toch te starten met longrijpingsspuiten voor de zekerheid en ook die vervelende prik werd in m’n been geparkeerd. Toen ik aan het einde van de middag aangaf dat ik veel druk voelde, kwam de verloskundige me toch even controleren... 10 minuten later werd er met mij op een bed door de gangen gerend richting verloskamer, werd m’n man opgetrommeld en vulde de verloskamer zich met verpleging, kinderarts en assistenten en verloskundigen met een gynaecoloog. Iedereen was ongeduldig aan het wachten op mijn man, want ze wilde niet dat hij het zou missen...

Vervolg in de volgende blog