Blauwe wolk met een regenboog

Voor wie mijn blogs gelezen heeft weet dat wij zo een 14 maanden geleden op een hele heftige manier onze Uk na 11 weken zwangerschap zijn verloren. En nu met onze nieuwe baby op komst komt dat soms nog best hard aan. 

Ik heb soms nog veel verdriet. Ja ik ben blij dat wij een gezonde zoon verwachten, maar het maakt het gemis niet minder om wat ons eerste kindje had moeten zijn. Nog altijd zijn mijn hormonen helemaal van slag, logisch met bijna 31 weken zwangerschap! Het valt me vies tegen. Ik ben zowaar zo fit als een hoentje maar er hangt bij mijn blauwe wolk een enge schaduw. Nog altijd de angst dat er IETS kan mis gaan.

Gister werd ik even met mijn neus op de feiten gedrukt, vandaar dat ik nu weer een blog plaats. Gister hebben we een controle echo gehad, want met 20 weken zeiden ze dat de placenta ongunstig lag en dat ons zoontje ook erg zwaar zou zijn. Deze controle echo ging zo rap dat ik nauwelijks echt heb kunnen gluren naar mijn voetballertje. De echo's waren ook niet heel mooi, maar we zagen 2 voetjes en dat vond ik al helemaal geweldig. Ook weten we nu dat hij de neus van z'n papa heeft - nee hier zijn we per definitie niet BLIJ mee. Hoe dan ook.. Zijn gewicht was inmiddels op curve, zo een 1600 gram! Dat is fijner voor deze mama als het zo ver is, kon er niet echt wakker van liggen. Helaas kon ze de placenta niet goed beoordelen omdat ons zoontje met zijn hoofdje zo dicht op de baarmoedermond lag. Dus dat "moest maar ff inwendig". Laat ik daar nou net inmiddels expert in zijn, dus ik heb mijn vader verzocht de kamer te verlaten en zelf stond ik ook met 5 minuten weer buiten. De placenta lag uitstekend. Helaas die avond in bed kreeg ik last van een paniekaanval. Ik kreeg een onwijze huilbui nadat ik een flashback leek te hebben van hoe wij onze Uk zijn verloren 14 maanden geleden. Vandaag viel het een en ander op z'n plek, doordat het onderzoek van gister zo plotseling plaatsvond heb ik dit gekoppeld aan de situatie van zo een 14 maanden geleden. Ik lag een vruchtje van 11 weken oud eruit te persen terwijl de gyneacoloog "even een inwendig onderzoek deed". Ik moest van het ligbed naar de stoel, ik liet een bloedspoor achter en vervolgens zette zij het stuk in mijn lijf, wat ik toen voelde valt met geen pen te beschrijven. Ik wil niet steeds terug naar toen. Wat telt is nu! Over 9 weken zal onze zoon ter wereld komen. Dit zal pijn doen. Dit zal het waard zijn. Wat is het mooi om onvoorwaardelijk van iemand te houden die je nog niet eens heb ontmoet. Ik wil hem zo graag ontmoeten maar tegelijkertijd ben ik bang voor alle sluizen en kamers die mijn hoofd zal open zetten. Ik ben dankbaar. Elke moment dat hij wakker is kroel ik met hem, zeg ik dat zijn mama veel van hem houdt. Soms zeg ik dat hij zachtjes moet zijn met mama, anders ga ik hem terug schoppen ;). Soms kietel ik zijn voetjes, dan kriebel ik z'n rugje. Of ik aai over z'n billetjes. Zijn bedje staat klaar, zijn papa wil hem ontmoeten! Mama wil hem kusjes geven. 

Ik heb zoveel liefde voor hem!